H πρώτη σκηνική παρουσίαση ενός καλού σύγχρονου έργου αποτελεί μια αξιοσημείωτη στιγμή, καθώς υπενθυμίζει πως η θεατρική τέχνη εκφράζεται, προχωράει κι εξελίσσεται και μέσα από το λόγο των συγγραφέων, και ο «Γιος» του Φλοριάν Ζελέρ, που μας συστήνει ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος, είναι ένα τέτοιο έργο. Με τον «Γιο», ο σαραντάχρονος, πολυβραβευμένος Γάλλος συγγραφέας πραγματεύεται ένα επώδυνο θέμα. Ήδη από τον τίτλο η προσοχή στρέφεται στον πυρήνα μιας οικογενειακής ιστορίας: ο γιος είναι ο Νικολά, ένας έφηβος που βυθίζεται στην κατάθλιψη, την οποία προφανώς έχει προκαλέσει το διαζύγιο των γονιών του. Όλοι γύρω του προσπαθούν να τον βοηθήσουν –η μητέρα του Άννα, ο πατέρας του Πιέρ, ακόμη και η νέα σύντροφος του Πιέρ, η Σοφία, με την οποία μόλις έχουν αποκτήσει έναν γιο–, το αποτέλεσμα όμως δεν είναι το επιθυμητό.
«H παράσταση του Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, λιτή και καθαρή, εστιάζει στις ερμηνείες. Οι τέσσερις βασικοί ηθοποιοί είναι εξαιρετικοί στον τρόπο με τον οποίο μεταφέρουν το συναισθηματικό φορτίο του ήρωά τους αλλά και στη μεταξύ τους αλληλεπίδραση».
Το έργο αφουγκράζεται την ψυχοσύνθεση αυτού του εφήβου που δείχνει να παραιτείται από την ίδια του την ύπαρξη, όχι όμως χωρίς να εκπέμπει σήματα κινδύνου, τα οποία στην πραγματικότητα πέφτουν στο κενό. Ο Ζελέρ, χωρίς να κρίνει κανέναν, κρούει τον κώδωνα του κινδύνου για τα κρίσιμα γονεϊκά λάθη που γίνονται καλή τη πίστει, φέρνοντας εντέλει το αντίθετο αποτέλεσμα. Παράλληλα συνθέτει το πλέγμα των σχέσεων που ενώνουν τους ανθρώπους γύρω από τον Νικολά, φωτίζει και τις δικές τους προσωπικότητες, τα δικά τους συναισθήματα: την πίκρα της Άννας για ένα διαζύγιο που δεν επιθυμούσε, την έγνοια του Πιέρ να μην αποδειχτεί ένας αδιάφορος πατέρας, την επίδραση που έχει στη νέα οικογένεια του Πιέρ η παραμονή του Νικολά στο σπίτι τους. Κι έτσι ο Ζελέρ δημιουργεί ένα σκληρό έργο, καθώς πραγματεύεται με καθαρότητα και ειλικρίνεια ένα οδυνηρό θέμα, που όμως διακατέχεται από απέραντη τρυφερότητα.
Αυτά τα συναισθήματα τουλάχιστον προκαλεί η παράσταση του Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, λιτή, καθαρή, που εστιάζει, σωστά, στις ερμηνείες. Οι τέσσερις βασικοί ηθοποιοί είναι εξαιρετικοί στον τρόπο με τον οποίο μεταφέρουν το συναισθηματικό φορτίο του ήρωά τους αλλά και στη μεταξύ τους αλληλεπίδραση. Ο Δημήτρης Κίτσος ερμηνεύει τον Νικολά με εσωτερικότητα αλλά και ισάξιο δυναμισμό, αναδεικνύει την μπερδεμένη ιδιοσυγκρασία του ήρωα, χωρίς να καταφεύγει σε συναισθηματισμούς.
Απέναντί του, ο Λάζαρος Γεωργακόπουλος συλλαμβάνει στο έπακρον την αμφίθυμη προσωπικότητα του Πιέρ, η Δέσποινα Κούρτη δείχνει όχι μόνο την απόγνωση της μητέρας αλλά και όλη τη ματαίωση που νιώθει ως πρώην σύζυγος, ενώ η Άννα Καλαϊτζίδου μεταδίδει επιτυχώς την ψύχραιμη, οξυδερκή θέση της Σοφίας, η οποία βέβαια δεν παύει να έχει ως προτεραιότητα τη δική της οικογένεια. Ο Γιώργος Μακρής ερμηνεύει τον γιατρό σωστά «αποστασιοποιημένος», με την ουδετερότητα εκείνη που παρερμηνεύεται, προκαλώντας ολέθριες συνέπειες. Ωραία τα σκηνικά της Ευαγγελίας Θεριανού, έχουν δημιουργηθεί με κριτήριο την ευελιξία που εξυπηρετεί τις σκηνικές αλλαγές.
ΘΕΑΤΡΟ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΚΟΣΜΟΥ Αντισθένους 7 & Θαρύπου, Νέος Κόσμος, 2109212900. Διάρκεια: 120΄.
Περισσότερες πληροφορίες
Ο γιος
Το έργο του Γάλλου διακεκριμένου συγγραφέα, το οποίο γράφτηκε το 2018, βάζει την ευαίσθητη ηλικία της εφηβείας στο επίκεντρο.
