Οι τραγικοί ήρωες στο σύνολό τους δεν αποτελούν παράδειγμα προς μίμηση ή αποφυγή και οι αποτρόπαιες πράξεις τους δεν μπορούν να αποτιμηθούν με βάση το ανθρώπινο μέτρο. Πόσο μάλλον η «Μήδεια» του Ευριπίδη, μια από τις πιο «μισητές» ηρωίδες της παγκόσμιας δραματουργίας. Στα χέρια, όμως, του Μποστ (κατά κόσμον Μέντη Μποσταντζόγλου) η ηρωίδα του Ευριπίδη γίνεται μια από τις πιο ωραίες κωμωδίες του ελληνικού θεάτρου σε μια έμμετρη παρωδία του μύθου. Παίζοντας με την αρχετυπική μητροκτόνο, ο Μποστ θέλει τη Μήδεια να σκοτώνει τα παιδιά της, όχι για να εκδικηθεί τον ερωτιάρη και άπιστο Ιάσονα (ο οποίος την «κερατώνει» με μια καλόγρια), αλλά για να τα τιμωρήσει για την κακή σχολική τους επίδοση. Θολωμένη, λοιπόν, αρπάζει το μαχαίρι και αντί να σφάξει τα παιδιά της σκοτώνει τους συμμαθητές τους.
Είναι απίθανος ο τρόπος με τον οποίο η Μήδεια σκιαγραφείται ως μια άκρως κωμικοτραγική φιγούρα από το σκηνοθέτη Νικορέστη Χανιωτάκη, ο οποίος θέλησε να μεγεθύνει το κωμικοτραγικό και σουρεαλιστικό στοιχείο στην παράστασή του. Φέρνει στη σκηνή ένα φτωχό μπουλούκι ηθοποιών, σαν αυτά της δεκαετίας του ’30, που προσπαθεί με σθένος να παρουσιάσει την αυθεντική αρχαία τραγωδία της Μήδειας σε ένα ελληνικό χωριό. Υπάρχουν ατάκες και καταστάσεις που «μιλάνε» απευθείας στο σήμερα, ενώ τα σκηνικά της Αρετής Μουστάκα και τα κοστούμια της Χριστίνας Πανοπούλου είναι βασισμένα στην ελληνική παράδοση και επηρεασμένα από περιοχές της Ελλάδας.
Όλος ο θίασος είναι παθιασμένος με αυτό που συμβαίνει στη σκηνή: μια χαριτωμένη, ευφρόσυνη και εύπεπτη φαρσοκωμωδία στα όρια του μιούζικαλ. Η μουσική της Μόνικα, ταιριαστή στο χιουμοριστικό ύφος της παράστασης, ερμηνεύεται ζωντανά.
Όσο για τον Μάκη Παπαδημητρίου, που κρατά τον πρωταγωνιστικό ρόλο της Μήδειας, είναι φανερό πως ο σκηνοθέτης του έδωσε όλο το χώρο και την άνεση να ξεδιπλώσει τη σατιρική του διάθεση με ενστικτώδη τρόπο. Με το λόγο, το βλέμμα, το σώμα και το σκέρτσο υπερασπίζεται τη διάθεση να παρωδηθεί ο χαρακτήρας της Μήδειας και μας χαρίζει μια ερμηνεία πασπαλισμένη με επιτηδευμένη αφέλεια αλλά και νευρωτική πονηριά.
Ξεχωρίσαμε επίσης τον Γεράσιμο Σκαφιδά για την ερμηνεία του στο ρόλο της Τροφού, αλλά είναι γεγονός πως όλοι οι ηθοποιοί (Κώστας Τριανταφυλλόπουλος, Γιάννης Δρακόπουλος, Νίκος Πουρσανίδης, Μπέτυ Αποστόλου, Άννα Κλάδη και η Μίνα Αδαμάκη) είναι παθιασμένοι με αυτό που συμβαίνει στη σκηνή. Η μουσική της Μόνικα, ταιριαστή στο χιουμοριστικό ύφος της παράστασης, ερμηνεύεται ζωντανά από το μουσικό και τραγουδιστή Γιάννη Μαθέ, ο οποίος σήκωσε στις πλάτες του και το βάρος της μουσικής διδασκαλίας. Εν κατακλείδι, έχουμε να κάνουμε με μια χαριτωμένη, ευφρόσυνη και εύπεπτη φαρσοκωμωδία στα όρια του μιούζικαλ, το ενδιαφέρον της οποίας δεν οφείλεται στο ιδεολογικό της βάρος, αλλά στα άκρως θεατρικά της χαρακτηριστικά: κωμικότητα, πρόσωπα στα όρια της καρικατούρας, συνεχείς ανατροπές, ρυθμός…
ΘΗΣΕΙΟΝ, ΈΝΑ ΘΕΑΤΡΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΤΕΧΝΕΣ Τουρναβίτου 7, Μεταξουργείο, 2103255444. Διάρκεια 110΄.
Περισσότερες πληροφορίες
Μήδεια
Το σατιρικό έργο του Μποστ, με βάση την ομώνυμη τραγωδία του Ευριπίδη, κατέληξε να μιλάει σε δεκαπεντασύλλαβο για μια γυναίκα στυγνή, κακούργα δολοφόνισσα, που έσφαξε τα παιδιά της επειδή ήτανε παλιόπαιδα, ενώ ο άντρας της την κεράτωνε με μια καλόγρια.
