Πάνω από εκατόν εβδομήντα χρόνια μάς χωρίζουν από τη συγγραφή του έργου (1845) και, παρότι αποδεικνύεται διαχρονικό ως κωμωδία που σατιρίζει τα πολιτικά ήθη της Ελλάδας, αυτό από μόνο του δεν εγγυάται ένα επιτυχημένο σκηνικό ανέβασμα. Το γεγονός π.χ. ότι είναι γραμμένο σε καθαρεύουσα δημιουργεί απόσταση, ίσως και δυσκολίες στον σημερινό θεατή. Βέβαια, με τον «Κουτρούλη» ο Ραγκαβής επιχείρησε να αναβιώσει την αριστοφανική κωμωδία κι έτσι έγραψε στίχους, χρησιμοποίησε τραγούδια και εισήγαγε Χορό, όμως το ύφος, τα πρόσωπα κ.λπ. δεν παύουν να είναι αυτά ενός «παλιού» έργου.
Η Σμαράγδα Καρύδη το ανέβασε στη σκηνή με μπόλικη δημιουργική τρέλα και με μια συνολική άποψη που τη δικαιώνει. Κράτησε τη γλώσσα του πρωτοτύπου χωρίς να τη φοβηθεί και κατέβασε το έργο στην πλατεία, τονώνοντάς το με ευφάνταστα ευρήματα και κωμικά εργαλεία που κλείνουν διαρκώς το μάτι στον θεατή. Δημιούργησε έτσι ένα δυναμικό θεατρικό πλαίσιο που ψυχαγωγεί, «διδάσκει» και χαρίζει μερικές αξιομνημόνευτες στιγμές, οι οποίες προσθέτουν πόντους στο ίδιο το έργο: απολαυστικός λ.χ. ο πρόλογος, όπου ο Χορός πληροφορεί τους θεατές για το έργο και την πολιτική ταυτότητα της Ελλάδας κατά την περίοδο γραφής του, και ακόμη απολαυστικότερος ο τρόπος με τον οποίο αποδίδεται η προσπάθεια του Κουτρούλη να βρει στέγη σε ένα από τα τρία κόμματα (αγγλικό, γαλλικό, ρωσικό) προκειμένου να γίνει υπουργός και να μπορέσει να παντρευτεί τη μεγαλομανή, ακατάδεκτη Ανθούσα.
Έτσι η εξάρτηση από τις ξένες δυνάμεις, η τάση των Ελλήνων για διχόνοιες και διχασμούς, το ρουσφετιλίκι και τα άλλα εγχώρια δεινά που έχει συλλάβει η πένα του συγγραφέα τροφοδοτούν μια παράσταση εκρηκτικής ενέργειας, με πολλή μουσική κι ευφάνταστους στίχους (Μίνως Μάτσας και Σοφία Καψούρου αντίστοιχα), που ακροβατεί επιτυχημένα και συνεχώς ανάμεσα στην αισθητική του 19ου αιώνα και τη σημερινή· όπως κάνουν τα κοστούμια που παντρεύουν τα τσαρούχια και τις φουστανέλες με την ποπ αισθητική των t-shirts (Νίκος Χαρλαύτης), το υποκριτικό ύφος που φλερτάρει με το έντονο παίξιμο των πρωταγωνιστριών του 19ου και το σκηνικό που, ενώ ξαφνιάζει αρχικά με τον «γκλιτεράτο», ντίσκο χαρακτήρα, αποδεικνύεται λειτουργικότατο (Γιώργος Γαβαλάς).
Όλα αυτά σε μια δουλειά συνόλου, όπου δεν χωράνε βεντετισμοί. Η Καρύδη στον ρόλο της Ανθούσας επιβεβαιώνει το κωμικό της ταλέντο, όπως και ο εξαιρετικός Νίκος Κουρής ως Κουτρούλης, ο οποίος επιπροσθέτως, όντας σπουδαίος ηθοποιός, αφήνει να φανεί η δραματική πλευρά του ήρωά του. Ο Κώστας Κορωναίος πιάνει ωραία τον ρόλο του Στροβίλη, του ξύπνιου μαθητευόμενου, και βέβαια εξίσου δυναμική, χορεύοντας, τραγουδώντας και παίζοντας μουσική, αποδεικνύεται η ομάδα των ηθοποιών που εκτελούν χρέη Χορού (Ευγενία Σαμαρά, Γιώργος Ψυχογιός, Γιώργος Σουλεϊμάν κ.ά.).
ΝΕΟ ΘΕΑΤΡΟ «ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΒΑΣΙΛΑΚΟΥ», Προφ. Δανιήλ 3-5 & Πλαταιών, Κεραμεικός, 2110132002. Διάρκεια: 100΄.
Περισσότερες πληροφορίες
Του Κουτρούλη ο γάμος
Η πολιτική σάτιρα ηθών του συγγραφέα για τη διαχρονική παθογένεια του ελληνικού κράτους, πάντα επίκαιρη, με κάποιες εμβόλιμες σύγχρονες προσθήκες κειμένων και πρωτότυπων τραγουδιών.
