Ο Γιώργος Χρυσοστόμου βγαίνει στη σκηνή με ένα ραδιόφωνο στο χέρι και αντιμέτωπος με το κοινό προσπαθεί να πιάσει σταθμούς στα ερτζιανά. Καθώς ο δείκτης σταματά σε διαφορετικά σημεία των FM, το βλέμμα και οι κινήσεις του ηθοποιού/σκηνοθέτη σχολιάζουν τις ραδιοφωνικές εκπομπές: κουνιέται στο ρυθμό της μουσικής, σταυροκοπιέται, κάνει μούτες και, κάπως έτσι, ξεκινά η πρωτότυπη αφήγηση στις συχνότητες, στις οποίες συντονίστηκε μέχρι σήμερα στη ζωή του.
Με ευλυγισία αίλουρου, ο Γιώργος Χρυσοστόμου περνάει από δωμάτιο σε δωμάτιο στο σκηνικό της Μαγδαληνής Αυγερινού και μας βάζει να κοιτάξουμε μέσα από την κλειδαρότρυπα και να δούμε τις διαφορετικές φάσεις της ζωής του. «Θέλω», «κουράστηκα», «πονάω», «φοβάμαι» μας λέει με τα μάτια, το σώμα και κυρίως την ψυχή του, χωρίς να σταματά ούτε λεπτό πάνω στη σκηνή – και σε αυτό είναι πραγματικά εκπληκτικός. Η περσόνα που έχει φτιάξει επί σκηνής εκπροσωπεί τον τρομερό αγώνα που δίνει κάθε άνθρωπος ενάντια στις παγίδες που στήνουμε στον ίδιο μας τον εαυτό ή σε αυτές που μας περιμένουν εκεί έξω με τη μορφή φόβων, ανασφαλειών ή παθών.
Η συνεργασία του με τη Σοφία Πάσχου στη σκηνοθεσία ήταν καταλυτική, αλλά σίγουρα η παράσταση θα απογειωνόταν αν υπήρχε καλύτερη διαχείριση από τον υπεύθυνο για τη δραματουργία Juan Ayala. Ο τρόπος με τον οποίο συγκροτείται η αφηγηματικότητα είναι το άλφα και το ωμέγα σε παραστάσεις όπου το σώμα λειτουργεί ως λόγος. Στο «Mute», από το πρώτο δεκαπεντάλεπτο αποκαλύπτεται όλο το περιεχόμενο της παράστασης, με τη δράση να μπαίνει σε μια λούπα που κουράζει. Αν δεν ήταν τόσο καλός ο Γιώργος Χρυσοστόμου, τα συναισθήματα βγαίνοντας από την παράσταση θα ήταν διαφορετικά. Κι αυτό επειδή υπηρετεί με ευκολία το δύσκολο είδος της μιμικής, με την εκφραστικότητά του που αγγίζει την τελειότητα, υποχρεώνοντας το κοινό να προσπεράσει προκαταλήψεις ή αντιρρήσεις. Εξάλλου, η ζωή δεν είναι τίποτε άλλο από ένα παιχνίδι… Αυτό που ανακαλεί η μνήμη.
ΘΕΑΤΡΟ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΚΟΣΜΟΥ Αντισθένους & Θαρύπου, 2109212900. Διάρκεια: 65΄.
Περισσότερες πληροφορίες
Mute
Ένα βωβό one-man-show αποτελεί το πρωτότυπο εγχείρημα του Γιώργου Χρυσοστόμου, που βασίζεται στο σωματικό θέατρο. Αφορά τους σύγχρονους ανθρώπους, που κοιτάζουν αλλά δεν βλέπουν πραγματικά.
