Αξιοπρεπής παράσταση του διάσημου γκλαμουρο-οπερατικού μιούζικαλ από τα ’70s, σε μια ευχάριστη, αλλά χωρίς ιδιαίτερες εξάρσεις απόδοση.
Κόντρα στη δημοφιλία της, η «Εβίτα» πιστεύω ότι είναι ένα εντελώς υπερτιμημένο μιούζικαλ των ’70s. Οι δύο δημιουργοί της είχαν λίγο νωρίτερα καταθέσει το καινοτόμο όσο και υπέροχο «Jesus Christ Superstar», ένα μιούζικαλ-σταθμός στον κόσμο του σύγχρονου μουσικού θεάτρου. Η «Εβίτα», λοιπόν, προέκυψε λόγω της εμμονής του Tιμ Ράις με την προσωπικότητα της Έβα Ντουάρτε, μιας δευτεροκλασάτης ηθοποιού της Αργεντινής που παντρεύτηκε τον Χουάν Περόν, πρόεδρο/δικτάτορα (αυτοί οι ρόλοι ήταν συνήθως ταυτόσημοι στη λατινοαμερικάνικη πολιτική Ιστορία), και ανήλθε στα ανώτατα επίπεδα εξουσίας, αποκτώντας παράλληλα κι ένα πρωτοφανές cult status μέσα από την αγάπη του λαού. Η Έβα Περόν, μια όμορφη γυναίκα που κινήθηκε ανάμεσα στη ματαιοδοξία, την εξουσιαστική φιλανθρωπία και τη σόου μπιζ, πέθανε από καρκίνο σε ηλικία 33 ετών και, φυσικά, παρέμεινε ένας μύθος.
Αυτόν το μύθο πραγματεύεται το συγκεκριμένο οπερατικό μιούζικαλ με όρους που, αν και κλασικοί, μπορούν να θεωρηθούν προ πολλού παρωχημένοι – στο πρόγραμμα της παράστασης αποδίδεται στην «Εβίτα» ο αστείος όσο και άστοχος όρος «ροκ όπερα». Πρόκειται για ένα μιούζικαλ ιδιότυπης εποχικής γκλαμουριάς. και αυτό είναι κάτι που δεν αλλάζει, ανεξάρτητα από τα θεατρικά ανεβάσματα και τις κινηματογραφικές αποδόσεις του μέσα στην Ιστορία. Κι εδώ πρέπει να παραδεχτώ πως, τηρουμένων των αναλογιών, η ελληνική εκδοχή είναι αξιοπρεπής. Ήδη έχουν περάσει 40 χρόνια από τότε που η «Εβίτα» έβαλε τη σφραγίδα της στην ποπ κουλτούρα με το διάσημο «Don’t cry for me Argentina» – και δεν ξέρω ποιες μνήμες έχουν μείνει από την ιστορική εκείνη παρουσίαση της Αλίκης Βουγιουκλάκη, του Βλάσση Μπονάτσου και του Δημήτρη Μαλαβέττα (1981-82).
Η παράσταση που σκηνοθετεί ο Δημήτρης Μαλισσόβας πετυχαίνει σε γενικές γραμμές να αναδείξει τις βασικές ποιότητες του έργου, προσαρμοσμένες φυσικά στη γλώσσα μας – πράγμα που αποτελεί και την ευαίσθητη και λεπτή γραμμή στην απόδοση ενός κλασικού μιούζικαλ. Ο ταλαντούχος Γεράσιμος Ευαγγελάτος έχει κάνει την ελληνική απόδοση του κειμένου, που γενικά είναι συνεπής μεταφραστικά – εκτός ίσως από κάποια σημεία στην αρχή του έργου που δεν ρολάρουν τόσο άνετα. Άψογη η ορχήστρα υπό τον Αλέξιο Πρίφτη, όμως η ηχητική ισορροπία μέσα στο Δημοτικό Θέατρο του Πειραιά δεν ήταν ιδανική, με αποτέλεσμα η ακρόαση να γίνεται συγκεχυμένη σε μερικά σημεία.
Όσον αφορά τους πρωταγωνιστές, τώρα, θα έλεγα πως η Νάντια Μπουλέ είναι αξιόλογη Εβίτα, ενώ ο Αιμιλιανός Σταματάκης μάλλον υπέρμετρα στομφώδης Τσε (ένας χαρακτήρας που ο Τιμ Ράις έφτιαξε όχι τόσο στα πρότυπα του Γκεβάρα, αλλά μάλλον του Ιούδα από το «Jesus Christ»). Τα σκηνικά (Ζήσης Παπαμίχος), τα κοστούμια (Ηλένια Δουλαδίρη), οι χορογραφίες (Νίκος Μαριάνος), οι φωτισμοί (Αλέκος Γιάνναρος), οι κομμώσεις (Τρύφων Σαμαράς) κ.λπ. είναι απόλυτα μέσα στο κλίμα της εποχής και του έργου, που κυλάει με τρόπο αναμενόμενο, χωρίς ιδιαίτερες συγκινησιακές εξάρσεις.
ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ ΠΕΙΡΑΙΑ
Ηρώων Πολυτεχνείου & Βασ. Γεωργίου, Πειραιάς, 2104143310-20. Διάρκεια: 150΄. Μέχρι 28/5.
Περισσότερες πληροφορίες
Evita
Η δυναμική προσωπικότητα της Εβίτα Περόν, συζύγου του προέδρου της Αργεντινής Χουάν Ντομίνγκο Περόν, ζωντανεύει μέσα από μια μελωδική παράσταση.
