Ένα διεισδυτικό κι ενδιαφέρον μουσικό έργο το οποίο, σε συνδυασμό με ένα εκπληκτικό και διαχρονικά επίκαιρο θεατρικό κείμενο, (απo)συντονίζει τα υπαρξιακά αδιέξοδα της ανθρώπινης φύσης μέσα σε μια παράσταση που μας κρατάει σε εγρήγορση.
Το κείμενο του Ροζέ Βιτράκ, ένα πολύ σπουδαίο θεατρικό υλικό, γράφτηκε σε μια περίοδο που είναι κομβική για την παγκόσμια ιστορία: το 1929, τη χρονιά του μεγάλου κραχ, που έθεσε οδυνηρό τέλος στα Turbulent Twenties, μια εποχή λαμπερών ψευδαισθήσεων για την αστική τάξη. Και είναι μια κριτική πάνω στις «αξίες» αυτής της τάξης μέσα από ποικίλες διαστάσεις (ψυχολογικές, κοινωνικές, πολιτικές κ.λπ.). Ακριβώς αυτό το πολυδιάστατο του κειμένου είναι που δίνει δημιουργική «τροφή» όχι μόνο στον καλλιτέχνη αλλά και στον θεατή – πράγμα που λειτουργεί και μετά την παράσταση.
Το «Βικτόρ» το είδαμε στη χώρα μας πρώτη φορά από το Θέατρο Τέχνης του Κάρολου Κουν το 1974, σε χρόνο-σημείο καμπής από τη δικτατορία προς τη δημοκρατία. Και το ξαναβλέπουμε τώρα από το ίδιο θέατρο, ως μουσικό έργο, γραμμένο από τον Σταμάτη Κραουνάκη (μουσική και λιμπρέτο) και σκηνοθετημένο από τη Μαριάννα Κάλμπαρη. Χρόνος-σημείο καμπής ξανά, που δεν μπορεί παρά να ανταποκρίνεται στη ρήση του Γκράμσι: «Το παλιό πεθαίνει και το νέο δεν μπορεί να γεννηθεί». Να ποια είναι η ταυτότητα της κρίσης.
Το «μουσικό έργο» εδώ δεν σημαίνει όπερα, μιούζικαλ, βαριετέ ή οτιδήποτε άλλο έχουμε συνηθίσει να συνδέουμε με τον όρο. Μπορεί να χρησιμοποιεί στοιχεία από όλα αυτά, αλλά εν προκειμένω η σπουδαιότητα του κειμένου τονίζεται από ισάξια μουσική σπουδαιότητα που, καλύπτοντας μια ευρύτατη μουσική γκάμα, αναδεικνύει τις αλήθειες του και γίνεται ένα με αυτές. Ο ευφυέστατος εννιάχρονος Βικτόρ έχει ζήσει μέσα σε αυτό το χρονικό «ελάχιστο» όλες τις εμπειρίες μιας ζωής (εκτός από την πραγματικότητα του έρωτα, γεγονός που του βγάζει ακόμη πιο έντονο ερωτισμό!), έχει βιώσει τις «αλήθειες», έχει έρθει σε επαφή με τις «αξίες» και δεν απομένει παρά να θέσει τέρμα σε όλα αυτά – και στη ζωή του φυσικά!
Αυτό γίνεται μέσα σε μια ιδιαίτερα απολαυστική παράσταση, η οποία διατηρεί, μέσα από όλες της τις διαστάσεις (σκηνοθεσία, σκηνογραφία, κίνηση, ερμηνεία, live μουσική απόδοση κ.λπ.) σε υψηλό βαθμό όλες τις δραματουργικές της παραμέτρους. Ο Κραουνάκης, ο Γεννατάς, ο Φλέουρας, η Μπαξεβάνη, η Παπαδόδημα, η Τζάνη (γενικά όλη η ομάδα των ηθοποιών) και οι μουσικοί, ο Βασίλης Ντρουμπογιάννης (πιάνο) και ο Βάιος Πράπας (κιθάρες, κρουστά), μας κρατούν σε συνεχή εγρήγορση – που γίνεται διαρκής καθώς οι εικόνες, τα ερεθίσματα, οι σκέψεις κ.λπ. επανέρχονται μετά το τέλος της παράστασης. Είναι η ιδιοφυΐα του Βιτράκ αλλά και η δημιουργική επιδεξιότητα του Κραουνάκη που το φέρνουν μπροστά μας και μέσα μας – στις μέρες μας. ΥΓ.: Έχει περάσει πάνω από μία εβδομάδα μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές και ακόμη έχω την παράσταση ολοζώντανη και πιο πλούσια μπροστά μου – και κυρίως μέσα μου.
ΤΕΧΝΗΣ «ΚΑΡΟΛΟΣ ΚΟΥΝ» Φρυνίχου 14, Πλάκα, 2103222464. Διάρκεια: 100΄.
Περισσότερες πληροφορίες
Βικτόρ ή Τα παιδιά στην εξουσία
Το έργο-ορόσημο του σουρεαλιστικού κινήματος, με ήρωα έναν υπερανεπτυγμένο εννιάχρονο που ζει τα πάντα μια νύχτα, παρουσιάζεται με τη μορφή μουσικού έργου.
