Η φωνή της; Ανέκδοτο. Η μεγαλομανία της; Μνημειώδης. Κι όμως, η Φλόρενς Φόστερ Τζένκινς καθιερώθηκε ως σοπράνο (έστω και με τον τίτλο «της χειρότερης»). Η Ναταλία Τσαλίκη την ερμηνεύει μοναδικά, ο Προμηθέας Αλειφερόπουλος τη συνοδεύει επάξια και ο Γιάννος Περλέγκας τους σκηνοθετεί ιδιαίτερα κι εμπνευσμένα.
Δεν είναι απλώς εκκεντρική, αλλά μια κανονική ντίβα της αντικανονικότητας. Δεν είναι μόνο μια μεγαλομανής με παντελή έλλειψη αυτογνωσίας, αλλά μια λοξή ιέρεια της υπέρβασης – το δηλώνει ευθαρσώς και η ίδια: «Έσπασα τα δεσμά του φόβου». Δεν είναι δηλαδή τόσο μια cult φιγούρα όσο μια αρχετυπικά queer περσόνα. Έτσι παρουσιάζεται η κοσμική κυρία Φλόρενς Φόστερ Τζένκινς (1868-1944) από τη Ναταλία Τσαλίκη στην παράσταση του Θεάτρου Θησείον, δικαιώνοντας τόσο την Αμερικανίδα σοπράνο όσο και την Ελληνίδα πρωταγωνίστρια. Απογειώνοντας τη θεατρικότητα, υιοθετώντας αισθητικές τόσο της κομεντί όσο και του drag show, του ψυχολογικού δράματος όσο και του freak show, ο Γιάννος Περλέγκας «τεντώνει» ένα περιορισμένου ενδιαφέροντος και δυσανάλογα εκτενές έργο για δύο πρόσωπα έτσι όπως φέρνει σε πρώτο πλάνο τις αρετές και απαλείφει εν μέρει τις φλυαρίες του, για να καταθέσει ένα φάλτσο ύμνο στην ελευθερία με αφορμή την πιο παράφωνη σοπράνο όλων των εποχών.
Αν εξαιρέσουμε τις μεγαλόσχημες παύσεις και τους –ενίοτε– ράθυμους ρυθμούς, η παράσταση δίνει την αίσθηση μιας μονοκοντυλιάς έτσι όπως οι δύο ηθοποιοί κινούνται αυτόνομα κι έπειτα τέμνονται και ξαναχωρίζουν, πάντα αρμονικά ή έντεχνα δυσαρμονικά, σαν κάποιος να σχεδιάζει/χορογραφεί επιτόπου τη δράση τους στα ελάχιστα τετραγωνικά μιας αιωρούμενης πλατφόρμας-αναφορά στην αιθεροβάμονα ηρωίδα (κίνηση: Δήμητρα Ευθυμιοπούλου). Η Λουκία Χουλιάρα μπορεί να καυχιέται τόσο για το σκηνικό όσο και για τα κοστούμια-σημείο αναφοράς που φιλοτέχνησε, μπλέκοντας τα έπιπλα εποχής με τα πολυτελή κι ευτελή υφάσματα και τις παλέτες χρωματισμών προκειμένου να συνθέσει το ιδιοσυγκρασιακό σκηνογραφικό κι ενδυματολογικό τοπίο της παράστασης.
Ιδανικοί είναι στον ρόλο τους τόσο η Ναταλία Τσαλίκη όσο και ο Προμηθέας Αλειφερόπουλος ως πιανίστας-συνοδός της Κόσμο ΜακΜουν. Με φόντο το ρεσιτάλ (υποκριτικό αλλά και φωνητικό) της πρώτης, εκείνος εγείρει τα θεμελιώδη ερωτήματα γύρω από τον ορισμό του εαυτού και της τέχνης (αλλά και της αντι-τέχνης), για το σωφρονισμό στο ευρέως αποδεκτό και την αμφισημία της «τελειότητας», για τη συνάφεια του καλλιτέχνη με το χρήμα, ακόμη και για την έλξη του μη κανονικού ή, τέλος, για την αποδοχή του ατελούς και δη του ξεχωριστού. Αδιαπραγμάτευτη είναι η σκηνική χημεία των δύο πρωταγωνιστών, όπως και η ισχύς στη σκηνή-πασαρέλα μεταμορφώσεων της Φλόρενς.
Δεν είμαι βέβαιη ότι οι προβολές με τα ιστορικά ντοκουμέντα και τις παρεμφερείς πληροφορίες (όπως ο υπαινιγμός για τη σύφιλη που επιβάρυνε την ακοή της Φλόρενς) προσφέρουν κάτι στην παράσταση, εκτός από τη βεβαιότητα πως οι δύο ήρωες του έργου διήγαγαν το βίο τους αδιαφορώντας για τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Όπως επίσης δεν είμαι βέβαιη ότι αυτή η παράσταση απευθύνεται στο ευρύ κοινό – ξέρω όμως αρκετούς που θα συγκινηθούν με αυτήν τη στρεβλή ιστορία για το αμφιλεγόμενο της τελειότητας.
Διάρκεια: 90΄.
Περισσότερες πληροφορίες
Φλόρενς Φόστερ Τζένκινς - Ενθύμιο
Η αληθινή ιστορία της χειρότερης τραγουδίστριας του κόσμου, η οποία έμεινε πιστή στο όνειρό της και ανάγκασε το κοινό να υποκλιθεί όχι στη φωνή της, αλλά στην αγάπη της για την όπερα
