Συναισθηματικές φορτίσεις σε ένα αυτοβιογραφικό έργο του Γερμανού συγγραφέα που καταδεικνύει τον καταλυτικό ρόλο της οικογένειας στην εκδήλωση ψυχωσικών διαταραχών.
Μια νεαρή έγκυος γυναίκα με λιτά μακριά μαλλιά κινείται μέσα στο ημίφως και μονολογεί. Μιλά για τον εαυτό της, τα χαμένα όνειρα, τον πόνο της απόρριψης, τη μοναξιά και για τον ερχομό του μονάκριβου παιδιού της. Στην επόμενη σκηνή, δεκαεπτά χρόνια μετά, περιμένει τον γιο της να επιστρέψει στο σπίτι και καθώς ετοιμάζεται να τον υποδεχτεί μαθαίνουμε πως μέσα στη δίνη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, η Λουίζε αναγκάστηκε να αποχωριστεί τον Χέρμπερτ. Τον έστειλε να ζήσει στην επαρχία και μέχρι εκείνος να τελειώσει το σχολείο κατάφερε να τον συναντήσει ελάχιστες φορές. Η σχέση μάνας-γιου έμεινε ζωντανή μόνο μέσα από την αλληλογραφία. Η επιστροφή του Χέρμπερτ σηματοδοτεί μια νέα αρχή ή ένα τέλος σ’ αυτό το οικογενειακό δράμα στο οποίο καταλυτικό ρόλο παίζει η «εισβολή» της Έλα, της αδελφής της Λουίζε, η οποία το σκάει από το ίδρυμα όπου νοσηλευόταν.
Το έργο σε συγκινεί αλλά είναι πολύ… ψυχαναλυτικό για να σε σαγηνεύσει. Ο Παντελής Δεντάκης, με μια υψηλή αφαιρετικότητα, καταδεικνύει το «πρόβλημα» των ηρώων, στοχεύοντας στο υποσυνείδητο του θεατή. Δεν βρίσκει όμως ισχυρό σύμμαχο σε ένα κείμενο όπου τα πρόσωπα θυμίζουν αρχετυπικές κλινικές περιπτώσεις. Ζωηρή, πηγαία και συγκινητική η Βίκυ Βολιώτη στο ρόλο της καταπιεσμένης και κακοποιημένης Λουίζε μας πείθει ότι θέλει να δείξει την αγάπη της, διεκδικώντας μια δεύτερη ευκαιρία στη σχέση μάνας-γιου. Στο ρόλο του Χέρμπερτ ο Αινείας Τσαμάτης είναι ψυχρός και άκαμπτος –φοβάμαι πως δεν διαθέτει τη μαγνητική ικανότητα του αφηγητή– αναζητά την παρουσία της μάνας και φαίνεται να θέλει να νιώσει την αγάπη και τη φροντίδα αλλά δεν ξέρει πώς.
Οι ακατάσχετες φλυαρίες της Έλλα, την οποία ερμηνεύει με ιλαροτραγικό τόνο η Κατερίνα Λυπηρίδου, δίνουν την αίσθηση μιας φιγούρας που αναδύθηκε από κάποιο παράλληλο γκροτέσκο σύμπαν. Οι δράσεις και οι αντιδράσεις τους μπορεί να ιδωθούν ως επεισόδια από το βίο τριών καταθλιπτικών προσώπων που έχουν βιώσει την απόρριψη. Το κέλυφος του ξύλινου δωματίου που σχεδίασε ο Κωνσταντίνος Ζαμάνης μετατρέπεται σε ένα εξομολογητήριο μέσα στο οποίο τα πρόσωπα του έργου προσπαθούν να επικοινωνήσουν, αλλά δεν μπορούν να βρουν κανένα δίαυλο ούτε να φτάσουν στον πυρήνα του προβλήματος.
ΤΕΧΝΗΣ «ΚΑΡΟΛΟΣ ΚΟΥΝ» Φρυνίχου 14, Πλάκα, 2103222464. Διάρκεια 75΄.
Περισσότερες πληροφορίες
Αγαπημένε μου Χέρμπερτ
Στο αυτοβιογραφικό έργο, ο Άχτερνμπους γράφει για την εγκατάλειψη, για την παντοτινή αναζήτηση της μητέρας, την εύρεση των Απαντήσεων.
