Ο Γιώργος Χαρωνίτης γράφει τις «ταξιδιωτικές» του εντυπώσεις από μια σπουδαία παράσταση που είδε στο θέατρο «Μπάντμιντον» και φέτος το καλοκαίρι περιοδεύει ανά τη χώρα.
Η ποίηση του Νίκου Καββαδία, η μουσική του Θάνου Μικρούτσικου, η realization του Θέμη Μουμουλίδη… Θυμάμαι πόσα ταξίδια – φανταστικά ή πραγματικά – έχω κάνει με αυτά τα τραγούδια (τ)όσα χρόνια που ακούω τον δίσκο – ή, μάλλον, τους δίσκους, καθώς ο «Σταυρός του Νότου / Γραμμές των οριζόντων» έχει κάνει τρεις επαυξημένες εκδόσεις. Τώρα, στη (μουσικο)θεατρική του εκδοχή, στη σκηνή του Μπάντμιντον, τα «ταξίδια» μου αυτά παίρνουν μια φόρμα πιο συγκεκριμένη, νιώθω να πηγαίνω πλάι-πλάι, με τον ποιητή, τον καπετάνιο, την πόρνη, τον Μπωντλέρ μέσα στον χορό των καταραμένων, τα κύματα και τις φιγούρες που χορεύουν καθώς το ροκ βγαίνει αβίαστα μέσα από τις στροφές του «Γουίλι».
Είναι μια ιστορική παραίσθηση – ή μάλλον μια σειρά από εικόνες που κινούνται σε ένα πραγματικό χρονολόγιο που συμβαδίζει με τη ζωή του Νίκου Καββαδία. Οι διάλογοι είναι πάνω σε μια πλοκή που – το έχω ξαναγράψει, για τη μουσική και τα τραγούδια, τότε – απέχει ίσες αποστάσεις από το όνειρο και την πραγματικότητα. Μπλέκουν με τα τραγούδια – οδηγούνται από αυτά ή τα υπονοούν. Υπάρχουν στιγμές που η συγκίνηση δεν ελέγχεται – και είναι στιγμές όπου η πραγματική ποίηση ξεχειλίζει: από τον λόγο, τη μουσική, το παίξιμο, την αίσθηση ότι η κάθε πρόταση και η κάθε μουσική φράση δεν πάει μονοσήμαντα – έχει μια δέσμη ερμηνειών που σε οδηγεί στην απόλαυση.
Υπάρχουν στιγμές που η συγκίνηση δεν ελέγχεται – και είναι στιγμές όπου η πραγματική ποίηση ξεχειλίζει: από τον λόγο, τη μουσική, το παίξιμο, την αίσθηση ότι η κάθε πρόταση και η κάθε μουσική φράση δεν πάει μονοσήμαντα – έχει μια δέσμη ερμηνειών που σε οδηγεί στην απόλαυση.
Το κατάστρωμα και η γέφυρα ενός καραβιού στο οποίο πιθανόν να μην έχουμε μπει ποτέ, μια Μασσαλία που πιθανόν να μην αξιωθούμε να περπατήσουμε, μια θάλασσα μέσα από μια κεντρική και δυο πλευρικές HD οθόνες που ζωντανεύουν την καταιγίδα, την μαγική απεραντοσύνη και τα απειροσύνολα των άστρων. Και μια υπέροχη μελωδία από τη «Φουέντε Οβεχούνα» που οδηγεί στο προσωπικό τριπ που κάνει κάθε φορά ο Θάνος με το κομμάτι του, «Οι 7 νάνοι στο S/S Cyrenia» [Δεν μπόρεσα ποτέ να γίνω υποφερτός πιανίστας – ή έστω keyboardist – όμως οι συγχορδίες που φτιάχνω στο πληκτρολόγιο τώρα, μου ακούγονται σωστές!]
Έχουν προηγηθεί: “Kuro Siwo”, “A Board de l’ Aspasia”, “Cambay’s Water”, «Ο λύχνος του Αλλαδίνου», «Ένας νέγρος θερμαστής από το Τζιμπουτί», «Ένα μαχαίρι»… Ο Κώστας Θωμαϊδης, η Ρίτα Αντωνοπούλου, ο Γιάννης Μαθές… απλώς υπέροχοι! Κάθε φράση του Θύμιου Παπαδόπουλου στα πνευστά απογειώνει τα πράγματα (δηλαδή το feeling) δυο-τρία επίπεδα πιο πάνω.
Το τριπ συνεχίζεται: «Ο Σταυρός του Νότου», ο πόλεμος, ο “Federico Garcia Lorca”, η μετανάστευση, η «Αρμίδα» σαν αστείο, η χλαπάτσα, η μοναδική «Θεσσαλονίκη» - ενώ σε όλη την πορεία θαυμάσιοι πίνακες εικονογραφούν αισθήματα. «Πικρία», “William George Allum”, η «Μαρέα», ο χορός ΠΑΝΩ στο πλευρό του καρχαρία: «Γυναίκα» - ο Θέμης Μουμουλίδης έχει κάνει μια εκπληκτική σύμμειξη κειμένων, εικόνων, κίνησης, μουσικής, σκηνικών που όσο περισσότερο την σκέφτομαι τόσο πιο πολύ με ταξιδεύει.
Ο Μάινας, ο Ζαλμάς, η Μουτάφη και όλοι οι άλλοι (catalogue too long to be mentioned) μας οδηγούν στο ταξίδι – κάνοντας ταυτόχρονα το δικό τους. Να δεις που αυτό (το ταξίδι) θα συνεχιστεί – και ίσως (σύντομα) να ξαναγράψω γι αυτό με τον «συνήθη» τίτλο: our trip so far!
Περισσότερες πληροφορίες
Ταξίδι στο Σταυρό του Νότου
Μια υπερπαραγωγή που, με όχημα τις μουσικές του Θάνου Μικρούτσικου, ανασύρει με τον πιο συναρπαστικό τρόπο στιγμές από τη ζωή και τη σκέψη του ποιητή Νίκου Καββαδία
