Τέσσερις νέοι και ταλαντούχοι ηθοποιοί τα δίνουν όλα, αυτοσχεδιάζοντας με οίστρο, σε μια παράσταση-όρκος πίστης στον «άγιο Τσέχωφ».
Στέκουν με ευλάβεια, σαν σε εικονοστάσι, μπροστά στο πορτραίτο του σκεπτικού, πάντα μειλίχιου Τσέχωφ. Εκεί κάνουν τις αναπνοές και τις διαστάσεις -το ζέσταμά τους-, εκεί άδουν ύμνους με μόνο στίχο το ονοματεπώνυμό του, χορεύουν ταραντέλες και στήνουν την παράστασή τους. Πάντα κάτω από το άγρυπνο βλέμμα του πατριάρχη του σύγχρονου θεάτρου, δραματοποιούν, με ξέφρενους ρυθμούς θεατρικού παιχνιδιού, μια σειρά από γνωστά και λιγότερο γνωστά διηγήματα του Τσέχωφ, δίχως ωστόσο να διαφαίνεται ξεκάθαρα ένας συνδετικός άξονας παρ’ εκτός από τα σταθερά σημεία τριβής του ρώσου συγγραφέα: τα ηθικά διλήμματα και οι διαπροσωπικές και δη ερωτικές σχέσεις, με τη γυναικεία φιγούρα να προΐσταται ως καταλύτης. Ενώ, όμως, όλα ξεκινούν σαν ένα εσωτερικό γεγονός που αφορά κατά βάση τους συντελεστές του και μόνο, θαρρείς και βρεθήκαμε σε ανοιχτή πρόβα, αργά αλλά σταδιακά, ό,τι συμβαίνει επί σκηνής αρχίζει να μας ενδιαφέρει. Πολύ.
Υπάρχει, βλέπετε, σκηνική ευγένεια και, μαζί, η άγουρη χάρη της νιότης, η επικοινωνιακή ευστροφία και το μεταδοτικό κέφι ενός τετραμελούς θιάσου που αλλάζει, με μιαν ανάσα, ρόλους και ήθη (ο σκαμπρόζος Αλέξανδρoς Αχτάρ, η Μυρτώ Γκόνη με την πρωταγωνιστική στόφα, ο Πάρης Θωμόπουλος με τη θεατρικότατη χροιά φωνής και ο Παναγιώτης Μπρατάκος με τους ευφάνταστους αυτοσχεδιασμούς). Υπάρχει, βέβαια, και «κάτι» πέρα από το ταλέντο του θιάσου ή την ευρηματική σκηνοθεσία του Δημήτρη Μυλωνά, ο οποίος εμβαπτίζει υφολογικά τον τσεχοφικό ρεαλισμό στο μαγγανοπήγαδο του σουρεαλισμού δίχως να φτάνει στα άκρα αλλά και δίχως να προδίδει το ευγενές περιεχόμενο.
Υπάρχει, λοιπόν, ο άγιος Τσέχωφ, ο μέγας αυτός δημιουργός που μπορούσε, ακόμη κι όταν δεν έγραφε θέατρο, στη μικρή φόρμα του διηγήματος, να προκαλεί αλησμόνητες ανατροπές (δείτε, λόγου χάρη, πώς ένας δανεισμός καταλήγει σε πρόταση γάμου) ή να συμπυκνώνει, θαρρείς και πρόκειται για χαϊκού, όσα αδυνατούν να πουν τρίπρακτα πολυπρόσωπα έργα σε ατελείωτες τιράντες λόγου: από τη συγγένεια της μεγαλοφυΐας με την παραφροσύνη έως την ακεραιότητα που απαιτείται ώστε να είναι κανείς ευτυχισμένος με αυτό που είναι.
ΘΕΑΤΡΟ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΚΟΣΜΟΥ –ΚΑΤΩ ΧΩΡΟΣ Αντισθένους 7 & Θαρύπου, 2109212900. Διάρκεια: 85΄. Μέχρι 10/1.
Περισσότερες πληροφορίες
Τσέχωφ
Η εργογραφία του Τσέχοφ αποτέλεσε τον καμβά αυτής της παράστασης, στην οποία οι πρωταγωνιστές, άλλοτε με επιτυχία, άλλοτε μάταια, προσπαθούν να αντιμετωπίσουν το βάρος της ύπαρξής τους
