Η Χριστιάνα Γαλανοπούλου, το MIRfestival 2025 και όσα "μας καίνε"

Πιο ηχηρό, ολοκληρωμένο και συναρπαστικό από ποτέ επιστρέφει το MIRfestival το 2025, που κλείνει φέτος 17 χρόνια ως ένας "ουτοπικός διαστημικός σταθμός" της καλλιτεχνικής δημιουργίας, με ελεύθερη είσοδο. Με παρακαταθήκη 138 πρωτοποριακών έργων και μια κοινότητα που λειτουργεί με ελευθερία και ποιητική τόλμη, το φεστιβάλ συνεχίζει να διεκδικεί χώρο, νόημα και πολιτική συνείδηση μέσα στην πόλη και στον κόσμο.

Με αυτή την αφορμή κάναμε μια συζήτηση με την ιδρύτρια και καλλιτεχνική του διευθύντρια Χριστιάνα Γαλανοπούλου για τις τάσεις, τις προκλήσεις και το όραμά της σε σχέση με τον φεστιβαλικό θεσμό που συνεχίζει να διαμορφώνει έναν χώρο πειραματισμού και νέων καλλιτεχνικών γλωσσών, εξερευνώντας τα όρια της σύγχρονης performance και της οπτικοακουστικής τέχνης. 'Όπως λέει χαρακτηριστικά και η ίδια: "είναι ο χώρος όπου οι καλλιτέχνες μοιράζονται οράματα του κόσμου και της πραγματικότητας με θεατές πρόθυμους να μετακινηθούν, να βάλουν ερωτηματικά, να εκτοξευθούν σε νέους ορίζοντες και να δουν νέες πραγματικότητες να ανατέλλουν".

Φέτος το MIRfestival συμπληρώνει 17 χρόνια. Ποια είναι η κληρονομιά του φεστιβάλ και ποια θεωρείτε τη μεγαλύτερή του κατάκτηση;

Σύμφωνα με τη διακήρυξη της αποστολής του MIRfestival, η οποία υπάρχει αναλλοίωτη στο site μας από την ημέρα της ίδρυσής του, το 2008, μέχρι σήμερα: Το φεστιβάλ MIR είναι, όπως και ο σοβιετικός διαστημικός σταθμός που του δανείζει το όνομά του, ένας δορυφόρος, ένα παράλληλο σύστημα σε τροχιά. Στο MIR σταματούν περαστικοί δημιουργοί εφήμερων έργων για να εκπέμψουν το σήμα τους για λίγο και να συνεχίσουν το ταξίδι τους στο χώρο και στο χρόνο. Το MIRfestival βρίσκεται στην κόψη του νέου, στην πρόκληση του ανεξερεύνητου, στη βία της γέννησης, στην αιχμή της διεκδίκησης. Το MIRfestival συμβαίνει στην πόλη εξασφαλίζοντας ένα χώρο αναπνοής της καλλιτεχνικής δημιουργίας. Η πόλη είναι το σύστημα μέσα στο οποίο λειτουργεί· ο πλανήτης το φυσικό του περιβάλλον (άλλωστε MIR στα ρωσικά σημαίνει "κόσμος" και "ειρήνη").

"Η μεγαλύτερή κατάκτηση του MIRfestival είναι ότι καταφέρνει να φτιάχνει σε κάθε φεστιβάλ μια κοινότητα ανθρώπων που λειτουργούν με ελευθερία, σεβασμό και αλληλοεκτίμηση για να φτιάξουν έργα κυρίως ποιητικά αλλά και βαθιά πολιτικά". 

'Όλα αυτά τα χρόνια, το MIR υπήρξε αυτός ακριβώς ο χώρος αναπνοής της καλλιτεχνικής δημιουργίας που ονειρεύτηκε να είναι, και όλα όσα διακήρυττε τα έκανε πράξη μέσα σε ένα δύσκολο, για να μην πω εχθρικό, τοπίο. Η παρακαταθήκη του είναι τα 138 πρωτοποριακά, πειραματικά και ουσιαστικά έργα που παρουσίασε μέσα στο πολιτικό και κοινωνικό γίγνεσθαι αυτού του τόπου και ο τρόπος με τον οποίο τα έκανε κτήμα του κοινού του χωρίς ούτε για μια στιγμή να σκεφτεί κάποιος ότι αυτό το φεστιβάλ δεν του απευθύνεται. Η μεγαλύτερή του κατάκτηση είναι ότι κατάφερε, χωρίς να αποκλίνει από το σκοπό του, να παραμείνει ένας ουτοπικός διαστημικός σταθμός και να φτιάχνει σε κάθε φεστιβάλ μια κοινότητα ανθρώπων που λειτουργούν με ελευθερία, σεβασμό και αλληλοεκτίμηση για να φτιάξουν έργα κυρίως ποιητικά αλλά και βαθιά πολιτικά. 

Τα μικρά φεστιβάλ "ανθρώπινης κλίμακας" δημιουργούν κοινότητες. Το MIR ως τέτοιο φεστιβάλ είναι ο χώρος όπου μια ουτοπία παίρνει σάρκα και οστά. Η τέχνη, και ειδικά οι παραστατικές τέχνες, έχουν μια δύναμη να διακινούν το συναίσθημα και την επικοινωνία με τα πράγματα σε ένα άλλο, όχι πάντα συνειδητό επίπεδο. Η επιμέλεια του προγράμματος του MIR και τα έργα επιχειρούν άλλοτε με παιγνιώδη τρόπο και άλλοτε με τη δύναμη της προσωπικής κατάθεσης, της ποιητικής, και με τη δύναμη της τέχνης ως βιωματικής εμπειρίας, αφενός να μετακινήσουν κάτι μέσα στους θεατές, να τους πάνε κάπου, και αφετέρου να τους κάνουν να αισθανθούν πολίτες. Αυτό που ελπίζω είναι τα έργα μας να ξυπνούν στους πολίτες την επιθυμία να αναλάβουν το ρόλο τους μέσα στο δημοκρατικό πολίτευμα και να συνειδητοποιήσουν τη δύναμη και την ομορφιά που έχει αυτή η ιδιότητα εκτός από την ευθύνη. 

Στο φετινό πρόγραμμα θέτετε στο επίκεντρο τη "σιωπή μετά το χτύπημα". Πώς γεννήθηκε αυτή η κεντρική ιδέα και πώς την αντιλαμβάνεστε ως καλλιτεχνική και πολιτική θέση;

Σε κάθε MIR υπάρχει μια επιμελητική ιδέα γύρω από την οποία συγκροτείται το καλλιτεχνικό πρόγραμμα. Η ιδέα διαμορφώνεται μέσα μου σε σχέση με τα ζητήματα που κατά τη γνώμη μου απασχολούν πιο πολύ τους πολίτες την περίοδο πριν από το φεστιβάλ, σε σχέση μ’ αυτά που αισθανόμαστε ότι "μας καίνε". Κάθε φορά καταλήγω σε μια ιδέα, που τη μοιράζομαι με τους καλλιτέχνες και μέσα από τις ζυμώσεις που δημιουργούνται, αλλάζει, εξελίσσεται και καταλήγει κάπου. Σήμερα τι άλλο θα μπορούσε να μας απασχολεί αν όχι οι πόλεμοι που ταλανίζουν τον πλανήτη; 

"Το πρόγραμμα του MIRfestival 2025 δημιουργήθηκε με την έγνοια για το πού οδηγείται η ανθρωπότητα, με την ανησυχία για το αν θα μπορέσουμε να αντικρίσουμε τους κόσμους που θα ανατείλουν".

Το πρόγραμμα του MIRfestival 2025 δημιουργήθηκε, όπως και τα προηγούμενα, με την έγνοια για το πού οδηγείται η ανθρωπότητα, με την ανησυχία για το αν θα μπορέσουμε ως ανθρώπινο είδος να αντικρίσουμε τους κόσμους που θα ανατείλουν. Συγκροτήθηκε και θα υφαίνεται κατά τη διάρκειά του με το βλέμμα στραμμένο στην Ανατολή, στο Βορρά, στο Νότο, σε όσους παλεύουν με τα αποτελέσματα των φυσικών καταστροφών, σε όσους δυσκολεύονται να τα βγάλουν πέρα με την πραγματικότητα της χώρας τους και του κόσμου, στους λαούς που ταλανίζονται από πολέμους και αυταρχικά καθεστώτα· με την ελπίδα ότι θα έρθει μια μέρα που τα ουτοπικά έργα που θα παρουσιάζουμε θα είναι λιγότερο δυστοπικά. Με την ελπίδα ότι η χαραμάδα από την οποία κρυφοκοιτάζουμε το μέλλον στο MIR θα βλέπει προς το φως και όχι προς το σκοτάδι της ανθρώπινης παρουσίας στον πλανήτη. Και με το αίτημα για περισσότερο ανθρωπισμό, για περισσότερη περίσκεψη και ανθρωπιά, περισσότερη πολιτική υπευθυνότητα, για περισσότερο πολιτισμό και περισσότερη επανάσταση.

Το φεστιβάλ ανέκαθεν είχε σχέση με την πόλη. Πώς επαναπροσδιορίζεται φέτος η σχέση του MIR με την Αθήνα και τους κατοίκους της;

 

Χαίρομαι που θέτετε το ερώτημα, γιατί η σχέση του MIR με την Αθήνα αποτελεί σημαντικό κομμάτι της ταυτότητας και της ιδιαιτερότητάς του. Το MIR ανακατευθύνει το βλέμμα μας σε απρόσμενους χώρους, αποκαλύπτει πλευρές της πόλης που δεν είχαμε δει, δημιουργικές δυνάμεις που δεν ξέραμε ότι υπάρχουν, μορφές των παραστατικών τεχνών που δεν φανταζόμασταν ότι μπορούν να υπάρξουν. Κάθε έργο που παρουσιάζουμε είναι σχεδόν site specific (τοποειδικό) και καθώς τα περισσότερα είναι παγκόσμιες πρεμιέρες, σχεδιάζονται μαζί με τους καλλιτέχνες για ιδιαίτερους χώρους που επιλέγουν οι ίδιοι με τη δική μας συμβολή. Φέτος ανοιγόμαστε σε γειτονιές όπου δεν είχαμε μέχρι τώρα προσγειωθεί, όπως ο Πειραιάς και η Δραπετσώνα, ή ένα συντριβάνι στην Πλατεία Αργεντινής, αλλά και οι τόποι που έχουμε επισκεφθεί γίνονται άλλοι μέσα από το πρίσμα της τέχνης, όπως φέτος η Ομόνοια. 

"Φέτος ανοιγόμαστε σε γειτονιές όπου δεν είχαμε μέχρι τώρα προσγειωθεί, όπως ο Πειραιάς και η Δραπετσώνα, ή ένα συντριβάνι στην Πλατεία Αργεντινής, αλλά και οι τόποι που έχουμε επισκεφθεί γίνονται άλλοι μέσα από το πρίσμα της τέχνης, όπως φέτος η Ομόνοια". 

Νομίζω ότι χρόνο με το χρόνο γίνεται όλο και πιο δύσκολο να κάνουμε έργα στο δημόσιο χώρο. Ο ίδιος χώρος πανεύκολα καταλαμβάνεται από τραπεζοκαθίσματα, αλλά όταν πρόκειται για την τέχνη, οι απαγορεύσεις πέφτουν βροχή. Επιμένουμε, γιατί έχει πολύ μεγάλο νόημα, και γιατί αυτή η σχέση με την πόλη είναι μέσα στις διακηρύξεις μας, και ήδη αυτή η διεκδίκηση του δημόσιου χώρου παράγει μαγικά μια ανάσα ελευθερίας και επαναπροσδιορίζει τη σχέση με τους πολίτες. Το MIR επιχειρεί να ξαναδώσει στον δημόσιο χώρο τη διάσταση του χώρου πολιτικού προβληματισμού, συζήτησης και συλλογικής συνύπαρξης που συχνά ξεχνάμε. Τα έργα του MIR στον δημόσιο χώρο φέρνουν σε επαφή το φεστιβάλ με το ευρύ κοινό, που ίσως δεν έχει τη δυνατότητα να πάει σε φεστιβάλ για πολλούς λόγους. 

Το MIR λειτουργεί σαν μια "χαραμάδα" μέσα από την οποία κρυφοκοιτάζουμε το μέλλον των παραστατικών τεχνών. Ποιο μέλλον βλέπετε να διαφαίνεται μέσα από τα έργα του 2025;

Τα πειραματικά και πρωτοποριακά έργα που παρουσιάζουμε στο MIR είναι κάτι σαν αντιδραστήριο. Οι καλλιτέχνες δημιουργούν νέες φόρμες που δεν είναι οι παραδοσιακές, τεστάρουν τις σχέσεις με το κοινό, με το χρόνο, με τη σκηνή και την πλατεία, με τρόπους που μέχρι τώρα δεν είχαν δοκιμαστεί. Σιγά σιγά αυτά αφομοιώνονται και οι καλλιτέχνες διερευνούν νέες γλώσσες. Για να σας δώσω ένα παράδειγμα, πριν από κάποιες δεκαετίες το να χρησιμοποιείται προβολή σε μια περφόρμανς ήταν πολύ πρωτοποριακό, αργότερα όμως το βίντεο εντάχθηκε σε μια γλώσσα πιο "mainstream" που σήμερα είναι αρκετά διαδεδομένη, τόσο που θεωρείται πια εντελώς συνηθισμένη (αν και ο τρόπος που ένα πειραματικό έργο θα εντάξει ένα μέσο μπορεί πάντα να αναθεωρήσει ακόμα και κάτι τετριμμένο). Οι νέοι καλλιτέχνες σήμερα πειραματίζονται με την τεχνολογία αλλά και με άλλα πράγματα για να δημιουργήσουν νέες καλλιτεχνικές γλώσσες.

Το MIR βρίσκεται πάντα εκεί, στην αιχμή του νέου για να το αφουγκραστεί. Αλλά θα ήταν άτοπο να προβλέπουμε το μέλλον, μπορούμε μόνο να το κρυφοκοιτάζουμε και να το φανταζόμαστε. Στο φετινό φεστιβάλ, την ίδια στιγμή που ένα έργο πειραματίζεται με τον ήχο, ένα άλλο μπορεί να εισάγει μια νέα τεχνολογία, ένα άλλο μπορεί να απευθύνεται σε έναν θεατή ανά παράσταση, και ένα άλλο μπορεί να αναθεωρεί τη σχέση κοινού και περφόρμερ δίνοντας ρόλους και στο κοινό. Μικρές ή μεγάλες διάρκειες, τεχνολογικό χακάρισμα (σε τρεις τουλάχιστον περφόρμανς), μια μετα-πανκ αισθητική, μια απελευθέρωση σε σχέση με τα βιώματα από πλείστα μουσικά είδη που τροφοδοτούν την τέχνη που παράγεται σήμερα, ανεπιτήδευτος λόγος σε περφόρμανς καλλιτεχνών που ακολουθούν σωματικές πρακτικές, μια αναθεωρημένη μορφή διάλεξης - περφόρμανς που παράγεται ομαδικά, είναι μόνο μερικά από τα πειράματα που συναντάμε φέτος στο MIRfestival, και που απηχούν κάτι από το μέλλον. 

Μιλήστε μας για την Πλατφόρμα KOSMOS.

Φέτος το MIR διοργανώνει στο πλαίσιό του για πρώτη φορά και την Πλατφόρμα KOSMOS για νέους καλλιτέχνες από την Ελλάδα και τη Μεσόγειο, φέρνοντας τους νέους καλλιτέχνες σε επαφή με επαγγελματίες από ανάλογα φεστιβάλ και άλλους θεσμούς της Ευρώπης, και ενισχύοντας τον δίαυλο επικοινωνίας του "εντός" με το "έξω". Στο πλαίσιο της Πλατφόρμας KOSMOS επιλέχθηκαν πέντε νέοι καλλιτέχνες/-ιδες και καλλιτεχνικά σχήματα που κάνουν τα πρώτα τους βήματα ως δημιουργοί για να υποστηριχθούν με συμπαραγωγή και residency στο τελικό στάδιο της παραγωγής τους, να παρουσιάσουν το έργο τους στο φεστιβάλ και να έρθουν σε επαφή με επαγγελματίες από ανάλογα φεστιβάλ και άλλους θεσμούς της Ευρώπης, ενισχύοντας τον δίαυλο επικοινωνίας του "εντός" με το "έξω". 

Ποια είναι η σημασία της υποστήριξης της Περιφέρειας Αττικής και του Υπουργείου Πολιτισμού στη φετινή διοργάνωση;

Μετά από 17 χρόνια, η συμβολή του MIR στην ανάδειξη του ανεξάρτητου καλλιτεχνικού χώρου μάλλον αναγνωρίστηκε, και επιτέλους η πολιτεία μέσω ενός προγράμματος συνεργασίας του Υπουργείου Πολιτισμού και της Περιφέρειας Αττικής θα υποστηρίξει το MIR ανάμεσα σε άλλους εποπτευόμενους και ανεξάρτητους φορείς για δύο χρόνια. Και έτσι θα έχουμε MIR το 2025 και το 2026 (ενώ μέχρι τώρα γινόταν ανά διετία). Για το μετά δεν γνωρίζουμε, αλλά  γι’ αυτά τα δύο χρόνια έχουμε τη δυνατότητα να κάνουμε το φεστιβάλ σχεδόν όπως πρέπει, έχουμε τη δυνατότητα ανάθεσης και πιο σωστής παρουσίασης των έργων - με τις όποιες δυσκολίες έχει αυτού του τύπου η χρηματοδότηση, αλλά σίγουρα πολύ καλύτερα από πριν. Η σταθερή χρηματοδότηση επί μακροχρόνιας βάσης είναι το Α και το Ω για ένα φεστιβάλ, γιατί μόνο έτσι μπορεί να επενδύσει αφενός στις συμπαραγωγές, αφετέρου στις ευρωπαϊκές ή διεθνείς συνεργασίες. Παραμένουμε ευγνώμονες προς την Περιφέρεια και το Υπουργείο Πολιτισμού γι’ αυτή τη στήριξη. 

Συστήστε μας τις παραστάσεις του φετινού προγράμματος και τους καλλιτέχνες με δύο λόγια. 

Στο MIRfestival 2025 παρουσιάζουμε δεκαέξι έργα. Ο Κωνσταντίνος Ρίζος με το "Prometheus’ Echo" φέρνει στο προσκήνιο το σώμα ως θυσία και γιορτή και ως παρακαταθήκη της εργατικής τάξης, αντιπαραθέτοντας την ανθρώπινη μορφή με το βιομηχανικό τοπίο. Το "darkwaves" των Ελένης Ρόμπερτς Καζούρη και Vladimir Babinchuk ισορροπεί ανάμεσα στον χορό, την ηλεκτρονική μουσική, το χακάρισμα και την εξέγερση, διερευνώντας μορφές αντίστασης απέναντι στη βία.

Η Mercedes Dassy στο "heartbreakingheartbrokenartbreak" συζητά την ευαλωτότητα και την απώλεια μέσα από τον χορό και το τραγούδι, προτείνοντας την ανασυγκρότηση μέσα από τη διάλυση. Ο Trajal Harrell με το "A ghost dance" συνδυάζει voguing, butoh και underground κουλτούρες σε μια χορευτική μυθοπλασία, οι Racha Baroud και Kinda Hassan δημιουργούν στο "When adjusted to darkness" μια σιωπηλή και ταυτόχρονα εκκωφαντική περφόρμανς για τον πόλεμο και τη μνήμη, ενώ το 1884 των Rhianna Ilube και Koro αγγίζει το θέμα της ανόδου του ολοκληρωτισμού στον Δυτικό κόσμο μέσα από ένα συμμετοχικό παιχνίδι ρόλων.

"Τα έργα που παρουσιάζουμε στο MIR είναι έργα - εμπειρίες, είναι ταξίδια και περιπέτειες και καταβυθίσεις και απογειώσεις και μετεωρισμοί... Η είσοδος είναι ελεύθερη. Προτείνουμε στους θεατές μας να δοκιμάσουν, να έρθουν, να δουν και να ζήσουν τη δική τους εμπειρία".

Ο Κωνσταντίνος Παπανικολάου στη "Διόρθωση – the director’s cut" θέτει ερωτήματα για το ποιος αποφασίζει τι είναι "υψηλή τέχνη" και λαϊκή κουλτούρα και πού ανήκει ο χορός, ενώ οι arisandmartha στο "Outliers" διαπραγματεύονται τα όρια της εξουσίας μέσα από τη διερεύνηση του τερατώδους. Η La Tierce με το "Construire un feu" ανατρέχουν στη στιγμή που γεννήθηκε η επιθυμία του ανθρώπου να χορέψει κάνοντας ένα ποιητικό έργο για το χρόνο και τη συσσώρευσή του, ενώ οι Monia Montali και François Bodeux στο "Sur la nature des choses invisibles" διερευνούν τη σχέση με τον μη ορατό κόσμο.

Ο Antoine Neufmars στο "Odorama" ξυπνά τη μνήμη με αρώματα και αφηγήσεις σε μια συμμετοχική περφόρμανς, η Ανδρονίκη Μαραθάκη φωτίζει τη δύναμη της αλληλεγγύης στο "Η καρδιά μου ως αντίδοτο", η Χριστίνα Καραγιάννη με το "Καμουφλάζ" παίζει με τις έννοιες της ορατότητας και της μη ορατότητας, η Θεανώ Ξυδιά στο "Μέχρι οι λέξεις να γίνουν νερό…" ψάχνει τις ευχές που έχουν στερέψει όταν πια έχεις χάσει τα πάντα και οι Γιώργος Δασκαλάκης και Θέμης Θεοχάρογλου στο "POVerty guide" αναζητούν μια Πλατεία Ομονοίας που υπάρχει μόνο στο φαντασιακό μας μέσα σε μια πλατεία που δεν θέλουμε να τη βλέπουμε, ενώ ο Tsolimon στο "Akida: Παντελής & Ερμής" υφαίνει ήχους, αφηγήσεις και καθημερινές τελετουργίες σε μια πολυδιάστατη μουσική εμπειρία.

'Όλα τα ελληνικά έργα του προγράμματος κάνουν την παγκόσμια πρεμιέρα τους στο MIRfestival, ενώ οι Mercedes Dassy, Κωνσταντίνος Ρίζος _ Futur Immoral, Ελένη Ρόμπερτς Καζούρη & Vladimir Babinchuk, Racha Baroud & Kinda Hassan_Deaf-Tones, Monia Montali & François Bodeux, Antoine Neufmars, La Tierce, Rhianna Ilube & Koro παρουσιάζουν για πρώτη φορά έργα τους στην Ελλάδα.

Πόσο ανοιχτό είναι το φεστιβάλ σε ανθρώπους που δεν είναι εξοικειωμένοι με την πειραματική τέχνη;

Το MIR προσκαλεί 'Έλληνες και ξένους καλλιτέχνες με όραμα και άποψη, να δουν και να φωτίσουν τη ζωή μας με τον δικό τους τρόπο, πρεσβεύοντας ότι η σύγχρονη τέχνη δεν είναι κάτι απόμακρο που δεν μας αφορά, αλλά, αντίθετα, κάτι που μας αφορά βαθιά, μια γενεσιουργός δύναμη που πρέπει να την εμπιστευτούμε. Σήμερα περισσότερο από ποτέ. Τo MIR απευθύνεται σε όλους τους θεατές που είναι διατεθειμένοι να αφεθούν στο ταξίδι και την περιπέτεια, χωρίς να κάνει καμία διάκριση. Και νομίζω ότι αυτό το αφήνουμε να φανεί με κάθε τρόπο, ότι όλοι είναι ευπρόσδεκτοι σε μια γιορτή που επί της αρχής απευθύνεται σε όλους και όλες επί ίσοις όροις, εντελώς δημοκρατικά. Τα έργα που παρουσιάζουμε στο MIR είναι έργα - εμπειρίες, είναι ταξίδια και περιπέτειες και καταβυθίσεις και απογειώσεις και μετεωρισμοί... Η είσοδος είναι ελεύθερη. Προτείνουμε στους θεατές μας να δοκιμάσουν, να έρθουν, να δουν και να ζήσουν τη δική τους εμπειρία.

Πού στρέφεται το βλέμμα σας για τα επόμενα χρόνια του MIR;

Για τα επόμενα χρόνια το MIR θα παραμείνει ο "κόσμος" που γυρίζει γύρω από τον κόσμο, αυτό το παράλληλο σύστημα σε τροχιά, αυτός ο χώρος αναπνοής της καλλιτεχνικής δημιουργίας, αυτός ο χώρος διεκδίκησης της ελευθερίας, της ποίησης, της πολιτικής συνειδητοποίησης, της ευαλωτότητας και της τρυφερότητας που ήταν πάντα, αυτή η ενσάρκωση μιας μικρής, ουτοπικής κοινότητας.

Πληροφορίες & αναλυτικό πρόγραμμα: www.mirfestival.gr
 

*Τα έργα του φεστιβάλ παρουσιάζονται στους εξής χώρους:
Πολυχώρος Λιπασμάτων Δήμου Κερατσινίου-Δραπετσώνας μπροστά στο Σιλό 
Space Baby, Μεγάλου Αλεξάνδρου 80, Μεταξουργείο 
Μ54, Μενάνδρου 54, Ομόνοια 
opbo studio, Φίλωνος 86, Πειραιάς 
ΤΟ ΟΧΤΩ, Πολυτεχνείου 8, Αθήνα 
Θέατρο Ροές, Ιάκχου 16, Γκάζι 
Dot wip, Ζαχαρίτσα 40, Κουκάκι 
Rabbithole, Γερμανικού 20, Μεταξουργείο
Σιντριβάνι στην Πλατεία Αργεντινής Δημοκρατίας, Πλ. Αργεντινής Δημοκρατίας 8, Αθήνα (Παναθήναια) 
PalmTree MCA, Κριναγόρου 13, Νέος Κόσμος 
MAMMOT, Σίνα 52, Αθήνα
Cantina Social, Λεωκορίου 8, Θησείο 
Επίσης: Σε όλη την πόλη, σε παραλίες και πλατείες, σε ένα βιομηχανικό πάρκο, σε στούντιο και γκαλερί, σε ένα σιντριβάνι, σε φανταστικές πολιτείες, σε έναν διαστημικό σταθμό. 

*Για την περφόρμανς του Κωνσταντίνου Ρίζου στα Λιπάσματα, λεωφορείο του MIR θα αναχωρεί και τις τρεις μέρες από την οδό Φιλελλήνων μία ώρα πριν από την παράσταση. Μετά το τέλος της θα κατευθύνεται στο opbo studio στον Πειραιά (πολύ κοντά στο Μετρό "Δημοτικό Θέατρο"), όπου θα συνεχίζεται το πρόγραμμα του φεστιβάλ. Η πρόσβαση ωστόσο είναι δυνατή και με ιδιωτικό μέσο και με τις δημόσιες συγκοινωνίες.