Χρήστος Συμεωνίδης©
Η παράσταση "Η Μονίκ δραπετεύει", βασισμένη στο ομότιτλο βιβλίο του Εντουάρ Λουί, φέρνει στο προσκήνιο ένα από τα πιο δυνατά και αμφιλεγόμενα έργα της σύγχρονης γαλλικής λογοτεχνίας. Ο Εντουάρ Λουί, γνωστός στο ελληνικό κοινό από έργα όπως "Ποιος σκότωσε τον πατέρα μου" και "Να τελειώνουμε με τον Εντί Μπελγκέλ", έχει καταφέρει να συνδυάσει την προσωπική αφήγηση με την κοινωνική κριτική, φωτίζοντας τόσο τα βαθύτερα ανθρώπινα τραύματα όσο και τις ευρύτερες δυναμικές εξουσίας μέσα στην οικογένεια και την κοινωνία. Τον αγαπάμε ιδιαίτερα γιατί δεν φοβάται να εμβαθύνει στις ανθρώπινες σχέσεις και τα κοινωνικά στερεότυπα.
Η παράσταση, σε σκηνοθεσία του Γιώργου Σουλεϊμάν και με πρωταγωνιστές τη Θέμις Μπαζάκα και τον Δημήτρη Φουρλή, μεταφέρει στο προσκήνιο την ιστορία μιας μητέρας που παγιδεύεται στην καταπίεση και την προσπάθεια του γιου της να τη βοηθήσει να βρει την προσωπική της ελευθερία. Μέσα από τη ζωντανή μουσική παρουσία του Capétte –μουσικού παραγωγού, τραγουδοποιού και DJ από τη Θεσσαλονίκη, ο οποίος κινείται στο πεδίο της ηλεκτρονικής, avant-pop, IDM και queer μουσικής με ελληνικούς στίχους– η αφήγηση αποκτά μια ένταση που αγγίζει τα όρια της συναισθηματικής αλήθειας, ενώ ταυτόχρονα θέτει κρίσιμα ερωτήματα για τη φύση της ελευθερίας, της εξουσίας και της σχέσης γονέα–παιδιού.
Ας αναστοχαστούμε λοιπόν πάνω στις οικογενειακές σχέσεις και τραύματα. Μέσα από ένα φαινομενικά απλό χρονικό διάστημα –ένα 24ωρο γεμάτο αλήθειες και συγκρούσεις– αναδεικνύεται η ανάγκη για ειλικρίνεια, επικοινωνία και συνειδητή επιλογή της προσωπικής ελευθερίας. Η παράσταση κάνει πρεμιέρα στο Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας στις 23/10 σε παραγωγή της εταιρίας Λυκόφως.
Σημείωμα σκηνοθέτη
Η αληθινή ιστορία του Εντουάρ Λουί στο βιβλίο του "Η Μονίκ δραπετεύει” στέκεται ως αφορμή για να συναντηθούν μητέρα και γιος σ’ ένα εικοσιτετράωρο φαστφουντάδικο κάποια χαράματα μιας Κυριακής μπορεί και Δευτέρας και να προσπαθήσουν να μιλήσουν για όλα τα μικρά και μεγάλα τραύματα μιας ζωής που δεν ειπώθηκαν ποτέ. Είναι ένα "πριν χαθούμε, προσωρινά ή οριστικά, θέλω κάτι να σου πω, για να μην το κουβαλάω μέσα μου αιώνες”. Είναι αυτή η κουβέντα που οφείλουμε να κάνουμε με τους γονείς μας. Οφείλουμε; Και αν την κάνουμε τι θα λυθεί;
Διαβάστε Επίσης
