Κarol Jarek, Αλέξανδρος Χριστοδούλος©
Η Άννα Κοκκίνου επιστρέφει με το "Συμπόσιο" του Πλάτωνα, σε μετάφραση της Σεσίλ Ιγγλέση Μαργέλλου, για δεύτερη χρονιά στο Θέατρο Σφενδόνη, από 1 Νοεμβρίου, συνεχίζοντας μια πορεία που αποδεικνύει πως το κλασικό κείμενο μπορεί να παραμένει εκρηκτικά ζωντανό. Μία από τις πιο τολμηρές δημιουργούς του σύγχρονου ελληνικού θεάτρου, η Κοκκίνου αναμετριέται με το "Συμπόσιο", το αριστούργημα του Πλάτωνα όχι ως μουσειακό έργο, αλλά ως ζωντανό στοχασμό για τον έρωτα, τη γνώση και την ανθρώπινη φύση. Ξανανοίγει έναν διάλογο 2.500 χρόνων και μας καλεί να συμμετάσχουμε – ως συμποσιαστές του σήμερα.
Η προσέγγισή της είναι πράξη διανοητικής και σκηνικής τόλμης. Σε μια εποχή όπου η φιλοσοφία συχνά απομονώνεται από το συναίσθημα, η Κοκκίνου τολμά να ενώσει το λόγο του Σωκράτη με τη σωματικότητα της σκηνής, να μετατρέψει τον φιλοσοφικό διάλογο σε θεατρικό συμβάν. Η σκηνική της ματιά δημιουργεί έναν αισθητικό χώρο όπου ο θεατής συμμετέχει σε ένα πραγματικό συμπόσιο ιδεών, ήχων και σωμάτων.
Με πρωταγωνιστές τους Ρίτα Λυτού, Μυρτώ Πεδιωτίδη-Μανιάτη, Γιώργο Μπουφίδη, Τάσο Πετρίτση, Γιάννη Σέπε, Μιχάλη Ψαλίδα, Άννα Κοκκίνου στη σκηνή του Σφενδόνη, οι οκτώ λόγοι για τον Έρωτα μεταμορφώνονται σε ζωντανές μορφές που συνομιλούν, συγκρούονται, παρασύρονται από το πάθος και το πνεύμα. Μέσα από το σκηνικό της Εύας Μανιδάκη, τη μουσική του Κορνήλιου Σελαμσή και τις μάσκες της Μάρθας Φωκά, η Κοκκίνου δημιουργεί έναν χώρο τελετουργικό, ανάμεσα στο αρχαίο και το σύγχρονο, το φιλοσοφικό και το ερωτικό.
"‘Οταν γράφτηκε το Συμπόσιο, το 386 π.Χ. περίπου, κανένα από τα πρόσωπα δεν ήταν πια στη ζωή. Ο διάλογος έχει τη μορφή δράματος εξιστορημένου σε πλάγιο λόγο. Ο πραγματικός αφηγητής, ο Απολλόδωρος ο Φαληρέας (αναφέρεται γι' αυτόν ότι ξέσπασε σε υστερικά κλάματα όταν ο Σωκράτης άδειασε το ποτήρι με το κώνειο) εξιστορεί όσα του έχει αφηγηθεί ο Αριστόδημος που ήταν παρών σε αυτό το επινίκιο Συμπόσιο προς τιμήν του ποιητή Αγάθωνα. Διηγείται λοιπόν πώς αποφασίζει η συντροφιά να περάσουν τη βραδιά εκφωνώντας ο καθένας ένα εγκώμιο για τον Έρωτα. Ο Σωκράτης συμφώνησε αμέσως με την ιδέα, αφού η "τέχνη του έρωτα" ήταν η μόνη που κατείχε" διαβάζουμε στο σημείωμα για την παράσταση.
Η Άννα Κοκκίνου επιμένει να διαβάζει το θέατρο ως πράξη σκέψης, ως τόπο όπου η φιλοσοφία ξαναβρίσκει τη θεατρική της ρίζα. Με αφοσίωση, βάθος και σπάνιο καλλιτεχνικό θάρρος, προσεγγίζει το "Συμπόσιο" όχι ως ακαδημαϊκό κείμενο, αλλά ως ωδή στην ίδια την αναζήτηση του Έρωτα ....για τη γνώση, την ομορφιά και τη ζωή.
