Ο "Ταρτούφος" του Μολιέρου έρχεται στο Αλκυονίς, από 7 Νοεμβρίου, σε μια σκηνική ανάγνωση της Έλενας Μαυρίδου που αναδεικνύει σημαντικά στοιχεία του έργου, όπως είναι η πίστη, η αυταπάτη και η ανάγκη μας να βρούμε "σωτήρες". Να σας θυμίσουμε το έργο;
Ένας αινιγματικός επισκέπτης εισβάλλει απροσδόκητα στην καθημερινότητα μιας ευυπόληπτης οικογένειας και τη φέρνει αντιμέτωπη με τις πιο σκοτεινές πτυχές της. Ο Ταρτούφος, με μοναδικά όπλα τον λόγο και τη φαινομενική αρετή, καταφέρνει να υπονομεύσει τη λογική, να μεταστρέψει τη θρησκευτική πίστη σε προσωπικό του όφελος και να διαστρεβλώσει θεμελιώδεις ανθρώπινες αξίες, όπως η φιλία, ο έρωτας και η τιμή. Παρά τη μάσκα του ευσεβούς, αποκαλύπτεται ως ένας δεξιοτέχνης της εξαπάτησης…
Στην παράσταση ο Ταρτούφος δεν είναι μόνο ο ψεύτικος θεοσεβούμενος που εξαπατά. Είναι μια σκιά που ζει μέσα μας, κάθε φορά που επιλέγουμε να μη σκεφτούμε, κάθε φορά που ψάχνουμε εύκολες λύσεις σε δύσκολες αλήθειες. Το έργο του 1664 είναι μια σάτιρα της υποκρισίας, είναι και μια αναμέτρηση με την ίδια μας τη συνείδηση.
Στο επίκεντρο της παράστασης, μια ομάδα ηθοποιών με έντονη παρουσία και θεατρική ωριμότητα, με τον Γιώργο Τσορτέκη να ηγείται ενός θιάσου που συνδυάζει τεχνική, σωματικότητα και γοητεία. Μαζί του, οι Ιωάννα Παππά, Μάξιμος Μουμούρης, Βασιλική Τρουφάκου, Χριστίνα Τσάφου, Βαγγέλης Αλεξανδρής, Ρένος Ρώτας, Σόλων Τσούνης, Ιζαμπέλλα Φούλοπ, Στέργιος Κοντακιώτης και Στάθης Γεωργαντζής. Μέσα από το παιχνίδι, τη συνύπαρξη και την ακρίβεια, δίνουν σάρκα και οστά σε έναν κόσμο που, πίσω από το γέλιο, κρύβει βαθιά υπαρξιακή αγωνία- έναν κόσμο όπου ο Ταρτούφος δεν είναι "ο άλλος”, αλλά το πιο οικείο μας πρόσωπο.
Η σκηνοθεσία κινείται ανάμεσα στο σαρκασμό και την τρυφερότητα, δημιουργώντας έναν κόσμο γεμάτο ρυθμό, μουσική και ανατροπές. Τα φώτα, τα κοστούμια και οι ήχοι γίνονται μέρος της δράσης- δεν συνοδεύουν, αλλά προκαλούν.
Η παράσταση βασίζεται στη μετάφραση του Κ.Χ. Μύρη και σκηνοθετείται από την Έλενα Μαυρίδου, με σκηνικά και κοστούμια του Πάρι Μέξη, μουσική από τον Γιώργο Μαυρίδη, φωτισμούς του Περικλή Μαθιέλη και τη βοήθεια του σκηνοθέτη Τάσου Νίκα. Μαζί δημιουργούν μια ομάδα που, μέσα από την αρμονία των τεχνικών και της ερμηνείας, στοχεύει να αναδείξει τη ζωντάνια, την ένταση και την υπαρξιακή δύναμη του έργου, μετατρέποντας την κωμωδία σε έναν καθρέφτη για την πίστη, την αυταπάτη και την ανθρώπινη ανάγκη για αλήθεια.
Αξίζει να δείτε την παράσταση και με εφήβους καθώς ο "Ταρτούφος" θεωρείται ένα από τα μεγαλύτερα αριστουργήματα της γαλλικής κωμωδίας. Προκάλεσε έντονες αντιδράσεις γιατί η κοινωνία του 17ου αιώνα στη Γαλλία ήταν πολύ θρησκευόμενη και συντηρητική. Το έργο αρχικά απαγορεύτηκε προσωρινά λόγω της σάτιρας του στην υποκρισία και την εκκλησιαστική εξουσία. Αντλεί μεγάλη δύναμη από τη σύγκρουση ανάμεσα στην ατομική κρίση και τις κοινωνικές επιταγές, κάτι που παραμένει επίκαιρο.
Σκηνοθετικό σημείωμα
Ο Ταρτούφος είναι ένα έργο για την πίστη- όχι μόνο τη θρησκευτική, αλλά τη βαθύτερη, υπαρξιακή ανάγκη του ανθρώπου να πιστεύει κάπου έξω από τον εαυτό του. Ο Ταρτούφος, στην παράστασή μας, δεν παρουσιάζεται απλώς ως ένας επιτήδειος υποκριτής που εξαπατά έναν εύπιστο Οργκόν· είναι η ενσάρκωση μιας εσωτερικής μας ανάγκης, ενός εθισμού σχεδόν: της ανάγκης να πιστεύουμε σε εξωτερικές σωτηρίες, σε κάποιον που θα μας πει τι είναι σωστό, που θα μας απαλλάξει από το βάρος της ευθύνης.
Ο Ταρτούφος δεν είναι ένας ξένος που πρέπει να εκδιωχθεί. Είναι μια δύναμη που ριζώνει μέσα στην κοινωνία — και επιστρέφει κάθε φορά που παραιτούμαστε από τη σκέψη, από την κρίση, από τη συνείδησή μας. Κάθε φορά που ζητάμε έναν "σωτήρα", εκείνος ξαναγεννιέται. Και αυτή η ανάγκη... επιστρέφει. Πάντα.
Η παράσταση ισορροπεί ανάμεσα στο σαρκασμό και την τρυφερότητα. Οι ήρωες του Μολιέρου κινούνται μέσα σε ένα περιβάλλον γεμάτο ρυθμό, μουσική και παιχνίδι· έναν κόσμο φαινομενικά χαρούμενο, που όμως, όσο προχωρά το έργο, αποκαλύπτει ρωγμές, σιωπές και μια βαθιά υπαρξιακή ανησυχία. Η φόρμα, το γέλιο, λειτουργούν ως μάσκα. Και πίσω από τη μάσκα, αποκαλύπτεται η πιο ανθρώπινη αλήθεια: ότι ο Ταρτούφος δεν είναι "ο άλλος". Είναι εμείς, κάθε φορά που θέλουμε να σωθούμε χωρίς να κοιτάξουμε μέσα μας. Η μουσική, τα κοστούμια και τα φώτα λειτουργούν ως αναπόσπαστο μέρος της δραματουργίας· έχουν ένταση, δύναμη και δυναμικη παρουσία. Δεν "συνοδεύουν" τη δράση — την προκαλούν, τη σχολιάζουν, τη μεγεθύνουν. Η μουσική αναπνέει μαζί με τους ρυθμούς των σωμάτων, ενώ τα κοστούμια αποτυπώνουν την ένταση του εσωτερικού κόσμου των ηρώων, μεταμορφώνοντάς τους σε μορφές ενός αλλόκοτου, ποιητικού σύμπαντος.
Η διαδικασία της πρόβας με έναν τόσο δυνατό και γενναιόδωρο θίασο είναι πραγματική απόλαυση. Οι ηθοποιοί συνδυάζουν με φοβερή δεξιοτεχνία τις διαφορετικές τεχνοτροπίες και τους συνδυασμούς τεχνικών που απαιτεί η σκηνοθεσία — από τη σωματικότητα και τη ρυθμική ακρίβεια της commedia dell’arte μέχρι τη λεπτότητα του ψυχολογικού θεάτρου. Μέσα από τη συνεργασία, το παιχνίδι και τη συνεχή ανακάλυψη, ο Ταρτούφος ανοίγεται σε έναν ζωντανό διάλογο — ανάμεσα στους ίδιους, στο έργο και στο σήμερα. Είναι από εκείνες τις σπάνιες πρόβες που σε κάνουν να θυμάσαι γιατί αγαπάς το θέατρο…
Προπώληση εισιτηρίων: more.com
Διαβάστε Επίσης
