©Λεωνίδας Τούμπανος
Ένα ατύχημα τον κράτησε για καιρό μακριά από τη σκηνή, όμως ο Άκης Σακελλαρίου επέστρεψε δυναμικά στο θεατρικό προσκήνιο με τον "Κύκλο των Χαμένων Ποιητών" – μια παράσταση που τον γεμίζει ενέργεια και συγκίνηση. Παράλληλα, εκτελεί με αφοσίωση τα καθήκοντά του ως πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, με στόχο την εξωστρέφεια και τη στήριξη των νέων δημιουργών. Και ήδη ετοιμάζεται για το επόμενο μεγάλο θεατρικό του βήμα.
Μιλήσαμε με τον Άκη Σακελλαρίου και αποκλειστικά, μας αποκαλύπτει ότι τη σεζόν 2025-2026 θα πρωταγωνιστήσει στο "Άρωμα γυναίκας", μια θεατρική διασκευή βασισμένη στο μυθιστόρημα του Τζιοβάνι Αρπίνο "Το σκοτάδι και το μέλι", που ενέπνευσε και τις δύο γνωστές κινηματογραφικές ταινίες – την ιταλική με τον Βιτόριο Γκάσμαν και την αμερικανική με τον Αλ Πατσίνο.
Η συζήτηση μαζί του είναι τόσο απολαυστική που ξεκινάς με ένα και καταλήγεις να μαθαίνεις ποιον θα ήθελε να γνωρίσει, τι θα ήθελε να είναι αν δεν ήταν ηθοποιός και ποια ήταν η πιο αστεία στιγμή του πάνω στη σκηνή. Με ειλικρίνεια, χιούμορ και βαθιά αγάπη για την τέχνη, ο Άκης Σακελλαρίου αποδεικνύει γιατί παραμένει μία από τις πιο γοητευτικές και αυθεντικές παρουσίες του ελληνικού θεάτρου.
Περίμενες την μεγάλη επιτυχία του "Κύκλου των χαμένων ποιητών;
Το πίστευα από την αρχή, με την έννοια ότι ήξερα πως έχει απήχηση. Αναφέρεται σε ένα κοινό που είτε ζει αυτή την τρυφερή ηλικία, είτε την έχει περάσει και την αναπολεί. Επομένως, είχα την αίσθηση πως ο "Κύκλος" θα πήγαινε πολύ καλά. Πράγματι, πήγε εξαιρετικά την περασμένη χρονιά και αποφασίσαμε να συνεχίσουμε. Τώρα πήγαμε Θεσσαλονίκη και τα παιδιά ανυπομονούσαν να ξαναπαίξουν.
Συναισθηματικά, πώς σε έχει επηρεάσει;
Πάρα πολύ. Παίρνω πολλή ενέργεια. Τους βλέπω στη σκηνή και τους καμαρώνω.
Πώς βλέπεις τη νεότερη γενιά ηθοποιών;
Πρώτα απ’ όλα είναι πολύ πιο καλλιεργημένοι και καλύτερα εκπαιδευμένοι. Οι σχολές σήμερα είναι πολύ περισσότερες και καλύτερα εξοπλισμένες από παλιά. Τα παιδιά μαθαίνουν χορό, τραγούδι, υποκριτική – έχουν περισσότερες προσλαμβάνουσες. Στην ακρόαση για το έργο είχαμε 300 άτομα, επιλέξαμε 60, μετά 20 και τελικά 10. Δεν ξέραμε ποιον να πρωτοδιαλέξουμε. Η εκπαίδευσή τους είναι ουσιαστική.
Ως πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης ποιες είναι οι προτεραιότητές σου;
Αγαπώ τη Θεσσαλονίκη και τον κινηματογράφο – μεγάλωσα μέσα στο φεστιβάλ, πήγαινα από μικρός στις προβολές. Οπότε ήρθε την κατάλληλη στιγμή. Έχει ήδη γίνει εξαιρετική δουλειά από τον Ορέστη Ανδρεάκη και την Ελίζ Ζαλαντό. Εμείς, με το διοικητικό συμβούλιο, θέλουμε να στηρίξουμε το όραμα που υπάρχει και να του δώσουμε νέα ώθηση. Συζητάμε για την αγορά, για την εξωστρέφεια, και θέλουμε να στρέψουμε το βλέμμα και προς εκείνους που έχουν προσφέρει πολλά αλλά ίσως έχουν ξεχαστεί. Να αναδείξουμε το έργο τους. Θέλουμε το φεστιβάλ να το αγκαλιάσει η πόλη, να γίνει ακόμα περισσότερο υπόθεση των πολιτών.
Τον χειμώνα, Άκη, πού θα σε δούμε θεατρικά;
Ο Κωνσταντίνος Ασπιώτης θα σκηνοθετήσει και πάλι, αυτή τη φορά το "Αρωμα γυναίκας” και μπορώ να πω πως για μένα αυτό το έργο είναι σαν συνέχεια του "Κύκλου των χαμένων ποιητών". Η ιδέα υπήρχε εδώ και δύο χρόνια – την είχα προτείνει στον Κωνσταντίνο, αλλά τότε δεν ήθελε να πάμε αμέσως σε ένα ακόμα έργο βασισμένο σε μια κινηματογραφική επιτυχία, και μάλιστα αμερικανική. Ύστερα ήρθε το ατύχημα, έσπασα το πόδι μου… και κάπως έτσι ωρίμασε η στιγμή να το κάνουμε. Το βλέπω πραγματικά σαν φυσική συνέχεια του "Κύκλου". Το "Άρωμα Γυναίκας", ως γνωστόν, είναι κινηματογραφική διασκευή του μυθιστορήματος του Τζιοβάνι Αρπίνο "Το σκοτάδι και το μέλι”. Πρώτα έγινε η ιταλική ταινία με τον Βιτόριο Γκάσμαν, σε σκηνοθεσία Ντίνο Ρίζι, κι έπειτα οι Αμερικανοί πήραν την ιστορία, την άλλαξαν αρκετά – σε σημαντικό βαθμό – και δημιούργησαν το φιλμ "Άρωμα γυναίκας” με τον Αλ Πατσίνο, που έκανε και μεγάλη επιτυχία. Εμείς θα βασιστούμε στο αρχικό μυθιστόρημα και στη διασκευή του Πίνο Τιέρνο, και η δραματουργική επεξεργασία γίνεται από τον Κωνσταντίνο Ασπιώτη και την Αλεξάνδρα Αϊδίνη.
Είναι ένας ακόμα ρόλος με έντονη συναισθηματική φόρτιση
Ο χαρακτήρας, ο Φάουστο, έχει έντονη συναισθηματική φόρτιση. Ένας άνθρωπος που έχει χάσει την όρασή του και αναζητά ξανά το φως- μέσα από τις αισθήσεις, μέσα από ένα ταξίδι. Είναι ένα έργο που αγγίζει την αναπηρία, τη μοναξιά, την αξιοπρέπεια, την επιθυμία. Και μέσα απ’ όλα αυτά βγαίνει ένα μήνυμα ελπίδας. Φέρει ένα μήνυμα αισιοδοξίας – ένα μήνυμα φωτός, ελπίδας και, αν θέλεις, αρώματος. Ξέρεις, επειδή πρόπερσι είχα ερμηνεύσει τον Πολυμήστορα στην "Εκάβη”, έναν ρόλο όπου ο ήρωας τυφλώνεται από την Εκάβη και τις γυναίκες της Τροίας, είχα ήδη δοκιμάσει επί σκηνής αυτήν την εμπειρία της τύφλωσης, η οποία έχει μια έντονα τραγική διάσταση. Και ο Φάουστο, ο χαρακτήρας που υποδύομαι τώρα, έχει επίσης μια πορεία βαθιά τραγική – μια μετάβαση από το σκοτάδι στο φως. Οπότε συνυπάρχουν δύο επίπεδα: το ψυχολογικό σκοτάδι και το κυριολεκτικό. Είναι ένα συναρπαστικό ταξίδι, γεμάτο ενδιαφέρον.
Έχεις σκεφτεί να σκηνοθετήσεις;
Δεν με ενδιαφέρει κάτι πέρα από αυτό που ξέρω να κάνω — την υποκριτική. Σε αυτό το πλαίσιο δοκιμάζω διάφορα πράγματα. Στον "Κύκλο των Χαμένων Ποιητών" βρήκαμε μια ωραία ευκαιρία να συνεργαστούμε, να κάνουμε ένα ταξίδι με τον Κωνσταντίνο Ασπιώτη και τα παιδιά. Παλιότερα, με τον Θεόδωρο Τερζόπουλο, ήταν κάτι διαφορετικό — ένα ταξίδι που μας οδήγησε σε ένα πιο σωματικό θέατρο, σε έναν άλλο ύφος, που επίσης μας πήγε κάπου. Με τον Ρόμπερτ Ουίλσον δούλεψα πάνω στη φόρμα, που με ενδιαφέρει πολύ σε συγκεκριμένες συνθήκες. Στη φόρμα βρίσκεις πολλή ελευθερία και κάτι εξαιρετικά δημιουργικό.
Ποια ήταν η πιο απρόοπτη στιγμή στη σκηνή;
Στην παράσταση "Ολόκληρος ο Σαίξπηρ σε μία ώρα", σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Αρβανιτάκη. Όταν έβγαινε ο Καίσαρας –τον έκανε η Ναταλία Δραγούμη– λέγαμε: "Χαίρε Καίσαρα Μελλοθάνατε, σε χαιρετούμε". Και ο Ιεροκλής Μιχαηλίδης είπε κατά λάθος: "Χέσε Καίσαρα…". Δεν μπορούσαμε να κρατηθούμε από τα γέλια!
Αν μπορούσες να δειπνήσεις με ένα δημόσιο πρόσωπο;
Με τον Νίκο Γκάλη. Ήρθε από το πουθενά, ανάστησε το ελληνικό μπάσκετ και άλλαξε την ψυχολογία μιας ολόκληρης χώρας. Αυτό είναι σπάνιο.
Πώς αποφορτίζεσαι μετά από μια δύσκολη μέρα;
Με καλή παρέα, ένα κρασί, ένα ωραίο φαγητό, μια κουβέντα.
Αν δεν ήσουν ηθοποιός, τι θα έκανες;
Κάτι που να έχει σχέση με τα ταξίδια. Ίσως ταξιτζής ή ταξιδιωτικός ρεπόρτερ. Μου αρέσουν οι άνθρωποι, οι αλλαγές, οι διαδρομές.
Διαβάστε Επίσης
