
Μια φωνή ταξιδεύει στην πόλη, σε ένα ταξί με προορισμό την Κυψέλη. Εκεί, η πραγματικότητα αρχίζει να λυγίζει. Στην πρώτη του προσωπική περφόρμανς μετά από συνεργασίες με το Εθνικό Θέατρο, τη Στέγη Ωνάση και σημαντικές ευρωπαϊκές σκηνές, ο Ηλίας Αδάμ συνθέτει ένα σκηνικό σύμπαν όπου ο έρωτας, η μνήμη και η αμφιβολία παίζουν κρυφτό με τη λογική. Το "Titanic song but it was completely edited by me” είναι ένα λεκτικό trip σε ένα σύμπαν θολό και σπαρακτικά οικείο. Πού τελειώνει η φαντασίωση και πού αρχίζει η ενοχή; Τι σχέση έχει ο νεοφιλελευθερισμός με τη συναισθηματική αποσύνθεση; Πώς επουλώνεται μια συνείδηση που έχει σπάσει;

Η multimedia περφόρμανς-δοκίμιο για την αγάπη στην εποχή της θραυσμένης αφήγησης, με τους Σταύρο Καραμπάτσο, Στυλιάνα Ιωάννου και Άρη Καραμπάτσο, σε σκηνοθεσία του Ηλία Αδάμ θα παρουσιαστεί στα Τζάμια Κρύσταλλα, στις 6 & 7/6, 13 & 14/6.

Σημείωμα του δημιουργού
O Τομ μπαίνει σε ένα ταξί με προορισμό την Κυψέλη. Μπροστά του είναι εγκατεστημένα τα εκθέματα — είναι πολύ σκληρά, τον στεναχωρούν. Αναρωτιέται πώς συνδέονται με τον έρωτα. Πίνει τον καφέ του. Ο χρόνος διαστέλλεται, κάτι μετατοπίζεται. Πρώην σύντροφοι εμφανίζονται, ενοχές, αμφιβολίες για ένα έγκλημα. Η πραγματικότητα συγχέεται με την παραίσθηση. Ο Τομ μιλάει με έναν ταξιτζή που ξέρει αυτά που λένε τα βιβλία, ανεβαίνει σε ένα ελικόπτερο, απολύει τον ψυχολόγο του, κάνει και άλλα πράγματα. Καταλήγει στο αστυνομικό τμήμα. Ποιά είναι η σχέση του έρωτα με τον νεοφιλελευθερισμό; Ποιά είναι η φύση της πραγματικότητας; Πώς μπορούμε να βρούμε νόημα σε ένα σύμπαν που μοιάζει όλο και πιο ανοίκειο; Επιχειρώντας να προσεγγίσει αυτά τα ερωτήματα, το "Titanic song but it was completely edited by me" σκιαγραφεί μια συνείδηση σε αναταραχή — παγιδευμένη σε
έναν κόσμο όπου οι μεγάλες αφηγήσεις και η συνοχή έχουν διαλυθεί.
Περισσότερες πληροφορίες
Titanic song but it was completely edited by me
Ο Ηλίας Αδάμ, μετά από σημαντικές συνεργασίες με θεσμούς στην Ελλάδα και το εξωτερικό, παρουσιάζει τη νέα του πολυεπίπεδη performance που ισορροπεί ανάμεσα στην ακινησία και τον θόρυβο, επιχειρώντας να ανιχνεύσει τη ρευστή φύση της πραγματικότητας, την αποσύνθεση του έρωτα και την απουσία νοήματος στον ύστερο καπιταλισμό. Η παράσταση θέτει υπαρξιακά ερωτήματα με σαρκασμό, ευαισθησία και ριζοσπαστική θεατρική γλώσσα.