
Τρεις παραστάσεις που παρουσιάζονται στα τέλη Μαΐου αναδεικνύουν τη σημασία της χορογραφικής δημιουργίας ως ερμηνευτικού και υπαρξιακού εργαλείου. Ο Αντώνης Φωνιαδάκης, ένας από τους πλέον καταξιωμένους Έλληνες χορογράφους με διεθνή πορεία, επανέρχεται με ένα δίπτυχο πάνω στη μουσική του Μορίς Ραβέλ. Στο "Unseen", διεισδύει στον ψυχισμό του συνθέτη, συλλαμβάνοντας τη μοναξιά και την εσωτερικότητα που κρύβεται πίσω από τις φαινομενικά λαμπερές ιμπρεσιονιστικές υφές. Μέσα από τη χορευτική του γλώσσα, αποτυπώνει τη λεπτή συναισθηματική σύνθεση του Ραβέλ, φέρνοντας στο φως το "αθέατο" της ύπαρξης.
Στο "Boléro", ο Φωνιαδάκης επιλέγει μια τολμηρή σκηνική προσέγγιση, ενσωματώνοντας το τραμπολίνο ως μέσο ενίσχυσης της τελετουργικής δύναμης της μουσικής. Η χρήση του ρυθμικά ευθυγραμμισμένου άλματος μεταμορφώνει τη χορογραφία σε μια φυσική έκφραση της μουσικής κορύφωσης, αποδεικνύοντας την ευφυΐα του στην κινησιολογική μετάφραση της μουσικής σύνθεσης. (Στέγη Ιδρύματος Ωνάση, στις 28-30/5).

Παράλληλα, η Πωλίνα Κρεμαστά με το αυτοσχεδιαστικό της σόλο "étude I" προτείνει μια συνομιλία μεταξύ σώματος και μουσικής. Μελετώντας τον Ιταλό συνθέτη Σκαρλάτι, η χορογράφος εξερευνά την επανάληψη όχι ως ανακύκλωση, αλλά ως δημιουργική επανεξέταση, μέσα από το πρίσμα της σωματικής εμπειρίας. Όπως αναφέρεται, "το σόλο εφορμά από την ανάγκη της Κρεμαστά να μοιραστεί σε παραστατική μορφή τα εργαλεία της πρακτικής της, να τα αμφισβητήσει και να τα απολαύσει επί σκηνής" (Μ54 collective art space, στις 25/5).

Τέλος, η χορογράφος Μαριέλα Νέστορα φιλοξενείται στο 1927 art space για ένα εβδομαδιαίο Lacuna Residency (19-26/5), όπου θα αναπτύξει σε συνεργασία με τη χορεύτρια Κατερίνα Μπέλλα το νέο της έργο "Lacuna". Η έρευνά τους επικεντρώνεται στη σωματική παρουσία, τη διακοπή και την απουσία ως δημιουργικό κενό. Η εν εξελίξει δουλειά θα παρουσιαστεί στο κοινό σε μορφή ανοιχτής πρόβας (26/5). Μάλιστα, λίγες ημέρες αργότερα, η Ακτίνα Σταθάκη, καλλιτεχνική υπεύθυνη του 1927, συμμετέχει στο 2ο Φεστιβάλ Λόφου Στρέφη (31/5 & 1/6) με το έργο "Ανρί ή Τέσσερις Θέσεις για το Χώρο", μια διάλεξη-περφόρμανς που εξερευνά τη σχέση σώματος, λόγου και τοπίου. Το έργο συνδέεται με τη φιλοσοφία του 1927 γύρω από τη διασύνδεση θεωρίας και σωματικής εμπειρίας στο χορό. Οι δύο δράσεις αποτυπώνουν τον τρόπο με τον οποίο το 1927 λειτουργεί ως πεδίο έρευνας, πρακτικής και δημόσιου διαλόγου γύρω από τη χορογραφική δημιουργία.
Περισσότερες πληροφορίες
etude I
Ένα αυτοσχεδιαστικό σόλο-σπουδή πάνω σε τρεις σονάτες του Ιταλού συνθέτη Τζουζέπε Ντομένικο Σκαρλάτι. Το χορεύον σώμα συνομιλεί με το έργο του συνθέτη και αναμετράται με την ίδια την μουσικότητα της κίνησης, άλλοτε συμφωνώντας και άλλοτε διαφωνώντας με τα ακουστικά ερεθίσματα. Ο περιβάλλοντας χώρος μετακινείται μέσα από τις κινητικές επιλογές και συνθέσεις και η χορεύτρια επιχειρεί δύο κατ’ επανάληψη συναντήσεις με τις παραπάνω σονάτες, προσλαμβάνοντας και προτείνοντας την έννοια της επανάληψης ως επανασυνάντησης και όχι αντιγραφής των προηγούμενων επιλογών και δράσεων. Το σόλο εφορμά από την ανάγκη της χορεύτριας και χορογράφου να μοιραστεί σε παραστατική μορφή τα εργαλεία της πρακτικής της [Απόγειος, release, κ.ά.], να τα αμφισβητήσει και να τα απολαύσει επί σκηνής.
Lacuna
Ένα εβδομαδιαίο residency της εν εξελίξει δουλειάς της χορογράφου που θα καταλήξει σε μια παράσταση σε μορφή ανοιχτής πρόβας.
Unseen, Bolero
Ο διεθνώς καταξιωμένος χορογράφος Αντώνης Φωνιαδάκης παρουσιάζει ένα ιδιαίτερο δίπτυχο σύγχρονου χορού, συνομιλώντας με τη μουσική ιδιοφυΐα του Μωρίς Ραβέλ. Στο "Unseen", εστιάζει στην ενδοσκοπική, σιωπηλή διάσταση των πιανιστικών συνθέσεων του Ραβέλ, ανιχνεύοντας συναισθήματα απομόνωσης και στοχασμού. Στο "Bolero", μεταφέρει τη ρυθμική ένταση του εμβληματικού έργου σε μια τελετουργική χορογραφία με τραμπολίνα, όπου η κίνηση απογειώνεται με ακρίβεια και ένταση. Ο Φωνιαδάκης δημιουργεί έναν κόσμο βαθιάς σωματικότητας και συναισθηματικής πυκνότητας, όπου η μουσική γίνεται εφαλτήριο για χορό γεμάτο ενέργεια, σκέψη και πάθος.