© Γιώργος Καπλανίδης
Ο Κωνσταντίνος Ρήγος σήμερα αποτελεί μια σπάνια περίπτωση καλλιτέχνη που κινείται με ευκολία ανάμεσα στο θεσμικό και το εναλλακτικό, στο λυρικό και το punk, στο ατομικό και το συλλογικό. Το έργο του είναι ένας ζωντανός χάρτης του ελληνικού σύγχρονου θεάτρου και χορού των τελευταίων 35 χρόνων. Στις 9, 10, 14, 16, 17 Μαΐου, ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Μπαλέτου της Εθνικής Λυρικής Σκηνής Κωνσταντίνος Ρήγος παρουσιάζει στην ΕΛΣ τη νέα του παραγωγή "Χρυσή Εποχή", μια παράσταση που αντλεί από την αισθητική της δεκαετίας του ’30 για να μιλήσει σύγχρονα. Ο Ρήγος παραμένει καλλιτέχνης που μετακινείται ανάμεσα σε γλώσσες και εποχές, αποφεύγοντας την ευκολία και κυνηγώντας πάντα την επόμενη έκρηξη επί σκηνής.
Ο Κωνσταντίνος Ρήγος λεει για τη "Χρυσή εποχή”:
"Χρυσή εποχή, ένα νέο κύμα θα σαρώσει τα πάντα, εικόνες από το παρελθόν ή από το μέλλον, σκέψεις για τον έρωτα, την πίστη, την απουσία, την εγκατάλειψη. Ο άνθρωπος αλλά και ο τόπος. Είμαστε ντυμένοι ή γυμνοί όπως ο αυτοκράτορας; Είμαστε ελεύθεροι ή πολιορκημένοι; Είμαστε μαριονέτες του θεού ή ταξιδιώτες στον χειμώνα, κουβαλώντας πάντα μέσα μας τις νύχτες του καλοκαιριού; Σε ένα ρινγκ παλεύουμε με τον εαυτό ή με τη σκιά μας, μέσα σε λίμνες σκοτεινές αλλά και γαλάζιες. Ζούμε στη χώρα του ποτέ, σε ουτοπικές Αρκαδίες, σε μαγεμένους Κιθαιρώνες, σε ουτοπίες ή σε αόρατες πόλεις; Γεγονότα που σημάδεψαν τη ζωή μας αλλά και την ανθρωπότητα, ένα mixtape από μουσικές και τραγούδια σε γραμμόφωνα, μπομπίνες, πικάπ, γουόκμαν, boombox αλλά και μια μικρή ορχήστρα που συνοδεύει, όπως στον Τιτανικό, την ανθρωπότητα που χάνεται. Μια μουσική Βαβέλ. Ψάχνουμε την ειρήνη ή ένα κομμάτι της "Αμερικής”; Τι είναι αυτός ο λευκός θόρυβος γύρω μας; Ίσως ένας άνεμος που σαρώνει αυτά τα 35 χρόνια δημιουργίας, υπερβαίνοντας τα όρια της σκέψης, της κίνησης, της ερμηνείας, τα όρια του σώματος. Άλλωστε το σώμα θυμάται! Κάποτε είχα συναντήσει έναν λυπημένο βατραχάνθρωπο και μου μίλησε για την τρελή ευτυχία, που μοιάζει με την ωραία κοιμωμένη μέσα μας, έτοιμη να εκραγεί μετά από μια αιφνίδια αποσυμπίεση σε ένα ξενοδοχείο που περνάν οι εποχές. Και τελικά πάμε στο πρώτο ερώτημα: Μήπως είστε της εκδρομής; Happy End".
Η πορεία του Ρήγου κάθε δεκαετία
1990s – Η γέννηση του χοροθεατάρρου ΟΚΤΑΝΑ και η ριζική ανανέωση του ελληνικού χορού
Η δεκαετία του '90 σηματοδοτεί την εκρηκτική είσοδο του Κωνσταντίνου Ρήγου στην ελληνική σκηνή, με στόχο να δημιουργήσει ένα πεδίο συνάντησης χορού, θεάτρου, εικόνας και ήχου. Με την ίδρυση του Χοροθεάτρου ΟΚΤΑΝΑ το 1990, ο Ρήγος φέρνει νέο αέρα στο σύγχρονο ελληνικό χορό, παντρεύοντας την κίνηση με το θέατρο και την εικαστική τόλμη. Με έργα όπως "Δάφνις και Χλόη", "Οι 5 Εποχές", "Η κυρία με τις καμέλιες" και "Ρινγκ", κερδίζει διακρίσεις και διαμορφώνει το τοπίο του σύγχρονου χορού στην Ελλάδα. Παράλληλα, αρχίζει να πειραματίζεται με τη θεατρική σκηνοθεσία, φέρνοντας το σωματικό θέατρο στο προσκήνιο.
# 2000s – Καλλιτεχνικός υπεύθυνος στο ΚΘΒΕ και εξωστρέφεια
Ως καλλιτεχνικός υπεύθυνος του Χοροθεάτρου του ΚΘΒΕ, χορογραφεί πρωτότυπα έργα ("Το ναυάγιο", "Η μνήμη των κύκνων", "Κυανοπώγων") που συνδέουν το μυθολογικό με το σύγχρονο. Η γραφή του ωριμάζει και αρχίζει να συνεργάζεται με σκηνοθέτες και θεσμούς εντός κι εκτός Ελλάδας. Το έργο του ταξιδεύει σε διεθνή φεστιβάλ ενώ συμμετέχει και στο Φεστιβάλ Αθηνών με παραστάσεις όπως το "Neverland" και το "Καρυοθραύστης", αποσπώντας ενθουσιώδη σχόλια. Αυτή η δεκαετία χαρακτηρίζεται από πείραμα, κινητικότητα και διεθνή αναγνώριση.
# 2010s – Από το θέατρο στην ΕΛΣ: μια τολμηρή σκηνοθετική υπογραφή
Η δεκαετία του 2010 βρίσκει τον Ρήγο να διευρύνει το πεδίο του: μπαίνει πιο συστηματικά στη σκηνοθεσία θεατρικών έργων, μιούζικαλ και παιδικών παραστάσεων. Σημείο-σταθμός είναι η σκηνοθεσία του "Ερωτόκριτου" (2017) για την Εναλλακτική Σκηνή της ΕΛΣ, που ξεχωρίζει για τον υβριδικό χαρακτήρα του. Την ίδια εποχή συνεργάζεται με το Εθνικό Θέατρο, σκηνοθετεί σημαντικά έργα όπως ο "Ρωμαίος και Ιουλιέτα", ενώ συνεχίζει να φέρνει τον σύγχρονο χορό σε διάλογο με την ποπ κουλτούρα, την πολιτική και την εικόνα. Κάποιες ακόμα παραστάσεις όπως "Έντα Γκάμπλερ", "Τα κόκκινα φανάρια" αποκαλύπτουν το στίγμα του. Επιστρέφει στο Φεστιβάλ Αθηνών με έργα όπως "Άλκηστις" και "Ουτοπία", όπου συνδυάζει τον σύγχρονο χορό με εικαστικά και πολιτισμικά στοιχεία της εποχής.
# 2018 έως σήμερα- Επικεφαλής του Μπαλέτου της ΕΛΣ
Από τον Ιανουάριο του 2018, ο Κωνσταντίνος Ρήγος αναλαμβάνει τη διεύθυνση του Μπαλέτου της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, σηματοδοτώντας μια νέα εποχή για τον θεσμό. Με πρώτες χορογραφίες τη "Λίμνη των Κύκνων" και αργότερα έργα όπως το "Καρυοθραύστης" και το "Χορός με τη Σκιά μου", φέρνει έναν αέρα ανανέωσης και μοντέρνας ευαισθησίας στο κλασικό ρεπερτόριο, ανοίγοντας διαρκώς γέφυρες ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν της σκηνικής τέχνης. Παράλληλα συνεχίζει να σκηνοθετεί για το θέατρο ("Φρουτοπία", "Τα καινούργια ρούχα του αυτοκράτορα", "Σεβάς Χανούμ" κ.ά.), ενώ με τη "Χρυσή Εποχή" επιστρέφει σε μια αισθητική που συνδυάζει ρετρό φαντασμαγορία με σύγχρονη ειρωνεία.
Διαβάστε Επίσης
Διαβάστε Επίσης
Περισσότερες πληροφορίες
Χρυσή εποχή
Ένα mixtape-ξέφρενο πάρτι της πορείας του καταξιωμένου χορογράφου, που περνά μέσα από χρυσές αντανακλάσεις, οθόνες, λέξεις-συνθήματα κι έναν πολυέλαιο μεγάλης κλίμακας, συνομιλώντας ταυτόχρονα με το μέλλον της τέχνης του χορού. Με αφετηρία τις αναφορές, τις εμμονές και τις εικόνες που τον σημάδεψαν καθώς και το χορευτικό του λεξιλόγιο, δημιουργεί ένα μανιφέστο μιας γενιάς που εφορμά για να σαρώσει τα πάντα, διακηρύσσοντας μια νέα πίστη που τοποθετεί τα πιστεύω της όχι στον θεό, αλλά στον άνθρωπο. Από την άρια «Addio del passato» και τον στίχο από το Hotel California «Some dance to remember, some dance to forget» έως τα κείμενα και τα τραγούδια που θα ερμηνεύσουν special guests (Ελευθερία Αρβανιτάκη, Μυρτώ Βασιλείου, Δημήτρης Καπουράνης, Idra Kayne, Δωροθέα Μερκούρη, Κωνσταντίνος Μπιμπής, Έλενα Τοπαλίδου), η παράσταση φιλοδοξεί να μας θυμίσει ότι, καθώς δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από αυτό που είμαστε, οφείλουμε να συνεχίζουμε να χορεύουμε για να υπάρχουμε.
