Τι σας τράβηξε περισσότερο στον ρόλο που υποδύεστε στους "Βρικόλακες";
Η κυρία Άλβινγκ είναι μια δυνατή γυναίκα που στην ώριμη ηλικία της κατάφερε να αλλάξει την αντίληψη της για την ζωή. Αυτό το βρίσκω πολύ γοητευτικό και μια πρόκληση για την ερμηνεία του ρόλου.
"Μπαίνοντας" στον κόσμο του Ίψεν τι σας δυσκόλεψε και τι σας γοήτευσε;
Η διαδικασία προσέγγισης ενός έργου τέτοιου μεγέθους, είναι πάντα δύσκολη και ενδιαφέρουσα ,ειδικά όταν ο σκηνοθέτης προσεγγίζει το έργο με ένα καινούργιο τρόπο.
Ο Ίψεν πραγματεύεται βαριά κοινωνικά θέματα – πώς πιστεύετε ότι αγγίζουν σήμερα το κοινό;
Τα βαριά κοινωνικά θέματα είναι ο λόγος ύπαρξης όλης της θεατρικής δραματουργίας ... που σαν σκοπό έχουν , να αγγίζουν το κοινό.
Στους "Βρικόλακες”, αποκαλύπτεται η υποκρισία της αστικής ηθικής. Πιστεύετε ότι έχουμε αλλάξει ως κοινωνία ή εξακολουθούμε να "κρύβουμε σκελετούς στην ντουλάπα";
Η υποκρισία δεν είναι προνόμιο μόνο της αστικής τάξης. Οι κρυμμένοι σκελετοί , οι βρυκόλακες υπάρχουν και θα υπάρχουν πάντα.
Πώς είναι η συνεργασία σας με τον Κοραή Δαμάτη και τι έφερε εκείνος στο ανέβασμα της παράστασης;
Με τον Κοραή Δαμάτη πιστεύω ότι έχουμε μια κοινή αντίληψη για το θέατρο και δεν είναι η πρώτη φορά που συνεργαζόμαστε. Έχουμε κάνει μια εξαιρετική συνεργασία στον μονόλογο "Χαρίκλεια Καβάφη" που έγραψε μοναδικά και σκηνοθέτησε. Ο Δαμάτης φέρνει στους "Βρικόλακες” έναν οιδιπόδειο ερωτισμό και μια νύξη για την υποβοηθούμενη ευθανασία.
Τι θα θέλατε να "πάρει μαζί του" ο θεατής φεύγοντας από την παράσταση;
Αυτό είναι ένα αναπάντητο ρώτημα. Κάθε θεατής ανάλογα με τον ψυχισμό του, την μόρφωση και την αντίληψη του παίρνει από μια παράσταση αυτό που μπορεί.
Πώς βρεθήκατε να σπουδάζετε δίπλα στον Μαρσέλ Μαρσό και τι κρατάτε από τη διδασκαλία του;
Είναι μια ιστορία που μοιάζει με παραμύθι. Όταν σπούδαζα νομικά στην Θεσσαλονίκη (πάντα ήθελα να γίνω ηθοποιός αλλά εκείνα τα χρόνια ήταν απαγορευτικό) πήρα μια υποτροφία για Δημόσιο Διεθνές Δίκαιο για το Παρίσι. Εκεί με διάφορες συγκυρίες της τύχης βρέθηκα στην σχολή του Μαρσώ με τον οποίο συνδέθηκα φιλικά. Εκείνος μου ζήτησε να κάνω ένα ελληνικό θέμα σε αυτοσχεδιασμό. Του παρουσίασα ένα σιωπηλό μονόλογο πάνω σε ένα κύβο, την "Μήδεια στον κύβο". Εκείνος ενθουσιάστηκε και με παρακίνησε έντονα να το κάνω παράταση. Και το έκανα όταν γύρισα στην Ελλάδα αρκετά χρόνια μετά και αφού είχα αποφοιτήσει από την Σχολή του Εθνικού θεάτρου και έτσι ανέβηκε στο Στούντιο Ιλίσια η "Μήδεια από Σιωπή". Μετά ακολούθησαν άλλα έργα που δημιούργησα, τα περισσότερα βασισμένα σε αρχαίους ελληνικούς μύθους. Με ρωτάτε τι κρατάω από την διδασκαλία του Μαρσό...μα τα πάντα. Μετά από τις γνώσεις που απέκτησα δίπλα του και μαζί με ένα φυσικό σωματικό ταλέντο που δεν ήξερα ότι είχα, όλη μου η θεατρική παρουσία και στο θέατρο λόγου, κινήθηκε γύρω απ’ αυτές τις γνώσεις. Σε σεμινάρια που έκανα για χρόνια σε νέους ηθοποιούς, δίδαξα τον τρόπο της σιωπής και τώρα τους καμαρώνω γιατί οι περισσότεροι μαθητές μου είναι τώρα πρωταγωνιστές.
Πώς ερμηνεύετε εσείς τον όρο "θέατρο της σιωπής” στον ελληνικό πολιτιστικό χώρο; Έχει λάβει την αναγνώριση και τη στήριξη που θα έπρεπε;
Η παντομίμα είναι αρχαία ελληνική τέχνη. Ο όρος, η λέξη παντομίμα (μιμούμαι τα πάντα) είναι πια διεθνής. Το "Θέατρο της Σιωπής” είναι μια γλώσσα που διηγείται ιστορίες ολόκληρες μέσω των εσωτερικών συναισθημάτων, του εσωτερικού σεναρίου που έχει ο ηθοποιός και απευθύνεται κατευθείαν στο υποσυνείδητο του θεατή. Δυστυχώς στην χώρα μας δεν έλαβε την αναγνώριση που έπρεπε, όπως όλα τα πράγματα που φέρνουν κάτι καινούργιο στην τέχνη. Όμως στο εξωτερικό Κίνα και Αγγλία που ταξιδέψαμε με την παράσταση "Αναζητώντας τον Οιδίποδα " που είχε παιχτεί στο φεστιβάλ Αθηνών επί Λούκου (που κατάλαβε την σπουδαιότητα του θέματος), βρήκαμε τεράστια ανταπόκριση. Το Υπουργείο Πολιτισμού και άλλοι οργανισμοί, όπως η πολιτιστική πρωτεύουσα της Ελευσίνας δεν έδειξαν να καταλαβαίνουν καθόλου το μέγεθος του θεατρικού αυτού είδους και έτσι, από το 2010 το Θέατρο της Σιωπής, έχει σιωπήσει.
Κοιτώντας πίσω στην καριέρα σας, ποιοι ρόλοι ή σταθμοί σας έχουν καθορίσει περισσότερο;
Η καριέρα μου μετράει 50 χρόνια . Τι να πρωτοπώ , να πώ για την παράσταση "Πράξη χωρίς λόγια" του Μπέκετ σε σκηνοθεσία Μινωτή στην αρχή της καριέρας μου ,για τον ρόλο της Κατερίνας στο "Ημέρωμα της στρίγγλας" του Σαίξπηρ, για το ρετσιτατίβο στην όπερα του Κερουμπίνη "Μήδεια" στην Βοστώνη ή για τις παραστάσεις του "Θεάτρου της Σιωπής" που είναι προσωπική μου δημιουργία και ταξίδεψαν σε Κίνα και Λονδίνο. Δεν νομίζω ότι υπάρχει χώρος για να απαριθμήσω όλες τις αγαπημένες μου δουλειές.
Ποιο είναι το κίνητρο που σας κρατά ενεργή και δημιουργική στο θέατρο όλα αυτά τα χρόνια;
Το κίνητρο είναι η αγάπη μου για την δουλειά και η τιμή που μου κάνουν οι σκηνοθέτες να θέλουν να συνεργαστούν μαζί μου.
Τι σας οδήγησε στην απόφαση να αφήσετε για κάποιο διάστημα το Από Μηχανής Θέατρο; Ήταν συναισθηματικά δύσκολη απόφαση;
Το Από Μηχανής θέατρο το έφτιαξα μαζί με τον συνάδελφο και σύζυγό μου Χρήστο Βαλαβανίδη, το 1995, και το λειτουργήσαμε αγαστά για 15 χρόνια. Μετά λόγω οικονομικών θεμάτων και μη έχοντας την δυνατότητα να συνεχίσουμε καθώς και, το ΥΠ.ΠΟ. δεν μας υποστήριζε, όπως έκανε για τους ημέτερους, αναγκαστήκαμε με πολλή βαριά καρδιά να το νοικιάσουμε. Τώρα λόγω ασυνέπειας πληρωμών πρός τους συνεργάτες των παρόντων ενοικιαστών, έφτασε στο σημείο να το επισκεφτεί ο Ρουβίκωνας. Αυτό φυσικά μας έχει βαρύνει την καρδιά ακόμα περισσότερο. Ελπίζουμε πάντα (η ελπίδα πεθαίνει τελευταία) να έχει στο εγγύς μέλλον καλύτερη τύχη αυτό το αγαπημένο μας θέατρο.
Πώς αντιμετωπίζετε τις αλλαγές που έχει περάσει το θεατρικό τοπίο στην Ελλάδα;
Οι αλλαγές σε όλα τα πράγματα είναι αναπόφευκτες. Έτσι και στο θέατρο τα πράγματα αλλάζουν και προσαρμοζόμαστε.
Πιστεύετε ότι το θέατρο μπορεί να επηρεάσει κοινωνικές αντιλήψεις;
Πιστεύω ότι το θέατρο βάζει τους θεατές σε σκέψεις, σε επανεκτιμήσεις και επιβεβαιώσεις.
Πώς βλέπετε τη θέση της γυναίκας σήμερα στο θέατρο αλλά και στην κοινωνία ευρύτερα;
Οι γυναίκες κερδίζουν επάξια όλο και περισσότερο την θέση τους και στην κοινωνία αλλά και στο θέατρο.
Υπάρχει κάποιο προσωπικό μότο ή φράση που σας καθοδηγεί στη ζωή ή στη δουλειά;
Όχι δεν έχω κάποιο μότο που να με καθοδηγεί στην ζωή. Μ αρέσει ο αυτοσχεδιασμός σε όλα τα επίπεδα.
Αν μπορούσατε να δώσετε μια συμβουλή στους νέους ηθοποιούς που ξεκινούν τώρα, ποια θα ήταν αυτή;
Μόνο άν νομίζουν ότι δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς αυτό το λειτούργημα και είναι έτοιμοι για κοινωνικές και οικονομικές θυσίες τότε ας το αποτολμήσουν.
Διαβάστε Επίσης
Περισσότερες πληροφορίες
Βρικόλακες
Ένα από τα κορυφαία έργα του Νορβηγού δραματουργού που τάραξε τα νερά και απαγορεύτηκε στην εποχή του, πραγματεύεται τον αγώνα του ατόμου να κρατήσει ακέραια την ατομική του συνείδηση απέναντι στην πίεση που του ασκούν οι κοινωνικές συμβάσεις, τα πατριαρχικά «πρέπει» και οι δογματικές θρησκοληψίες. Με φόντο μια πόλη της Νορβηγίας στα τέλη του 19ου αιώνα, η κυρία Άλβινγκ υποδέχεται τον γιό της Όσβαλντ -λείπει χρόνια από την πατρική εστία, λόγω σπουδών και καριέρας- και που επιστρέφει για τα εγκαίνια του ιδρύματος που χτίστηκε εις μνήμην του πατέρα του, λοχαγού Άλβινγκ. Ο οικογενειακός φίλος, εμπνευστής και διαχειριστής του ιδρύματος, Πάστορας Μάντερς, έχει έρθει να τακτοποιήσει οικονομικές εκκρεμότητες του ιδρύματος, αλλά και να εκφωνήσει λόγο στα αυριανά εγκαίνια, εκθειάζοντας την μεγάλη προσφορά του λοχαγού Άλβινγκ. Η Ρεγγίνα, μόνιμη κάτοικος του σπιτιού και ψυχοκόρη της οικογένειας, νιώθει χαρά με την επιστροφή του Όσβαλντ, φλερτάρει μαζί του, κι ονειρεύεται πως ο νεαρός Άλβινγκ θα είναι η ευκαιρία να ξεφύγει από την μίζερη, κλειστή ζωή της Σκανδιναβίας. Από την άλλη, ο πατέρας της Ρεγγίνας, Ένγκστραντ, ζητά από την κόρη του να τον ακολουθήσει στα καινούργια επαγγελματικά του σχέδια που είναι να φτιάξει ένα, φαινομενικά, αθώο ξενοδοχείο ναυτικών. Ο νεαρός Όσβαλντ, που γύρισε μετά από χρόνια σπίτι του, εγκαταλείποντας την διαφορετική ζωή στο Παρίσι, στην Πόλη του Φωτός, φέρνει μαζί του βαριά μυστικά που θα τους φέρουν όλους αντιμέτωπους με τους δικούς τους δαίμονες.
