Κατιάνα Μπαλανίκα: "Στις συνεργασίες μου είμαι ανοιχτή να αγαπήσω και να με αγαπήσουν"

Η φωνή της Κατιάνας Μπαλανίκα να ερμηνεύει την "Κουπαστή" του Σταμάτη Κραουνάκη (από το θεατρικό "Έκτο πάτωμα" σε στίχους της Λίνας Νικολακοπούλου) ηχεί στ’ αυτιά μας καθώς διατρέχουμε ξανά την συζήτησή μας με αφορμή την παράσταση "Δύο γυναίκες χορεύουν" του σημαντικού Καταλανού συγγραφέα Ζουζέπ Μαρία Μπενέτ Ζουρνέτ, που μετρά τις τελευταίες παραστάσεις του στο θέατρο Διάνα. Η αγαπημένη ηθοποιός που έχει ξεχωρίσει μέσα από τους κωμικούς της ρόλους, αν και θα ήθελε να έχει κάνει περισσότερο δράμα, μιλά στο "α" σε μια συνέντευξη για το ρόλο που υποδύεται στην παράσταση. 'Ένα ντουέτο με την Ιωάννα Ασημακοπούλου που ενώνει γενιές ηθοποιών αλλά και θεατών, μιλώντας για τον κοινωνικό και ηλικιακό αποκλεισμό. Ο Πυγμαλίων Δαδακαρίδης, που υπογράφει τη σκηνοθεσία, της έκανε μια πρόταση που δεν την άφησε ασυγκίνητη, ενώ την αγκάλιασε σε επίπεδο παραγωγής η Ελένη Ράντου. Στο έργο που συνεχίζει να σηματοδοτεί όμορφες υποκριτικές συναντήσεις στο θεατρικό σανίδι, οι δύο ηθοποιοί υποδύονται δύο γυναίκες που βρίσκουν η μία στην άλλη μια κατανόηση που χρόνια αναζητούσαν. Η Κατιάνα Μπαλανίκα βλέπει το θέατρο ως μια υπόθεση καθαρά οικογενειακή, για να πετύχει η συνταγή μιας παράστασης. Η συντροφικότητα μπορεί να είναι πάντοτε ευεργετική άλλωστε, τόσο στο θέατρο όσο και στη ζωή. 'Όσον αφορά την ένταση των ημερών που διανύουμε, η ίδια έθεσε κάποια καίρια ερωτήματα. 

Τι σας συγκίνησε περισσότερο στο έργο "Δύο γυναίκες χορεύουν" του Ζουζέπ Μαρία Μπενέτ Ζουρνέτ;

Το έργο είναι πάρα πολύ ωραίο και αναφέρεται στον κοινωνικό αποκλεισμό των ανθρώπων μεγάλης ηλικίας ή των ανθρώπων που έχουν κάποιο πρόβλημα γιατί κάτι συνέβη στη ζωή τους και η κοινωνία τους απομονώνει αντί να τους αγκαλιάσει. Οι ηλικιωμένοι, για παράδειγμα, που μεγαλώνουν, και καθώς περνάει ο χρόνος, τα παιδιά τους τους ξεχνούν, και μένουν μόνοι. Είναι συγκινητικό ότι βλέπουμε δύο ανθρώπους από τελείως διαφορετικά περιβάλλοντα και με διαφορετικές ηλικίες που συναντιούνται και, παρά τις αντιξοότητες που αντιμετωπίζουν, καταφέρνουν να βρουν την ισορροπία τους και την αγάπη μεταξύ τους. Το έργο μιλάει πιο έντονα για τη μοναξιά που έρχεται σιγά σιγά από την αντιμετώπιση των άλλων, είτε από την απόσταση που έχουν οι άλλοι άνθρωποι από τη ζωή μας ή από τον τρόπο που χειρίζονται κάποια προβλήματά μας. Δεν μας αγκαλιάζουν για να μας βοηθήσουν αλλά μας περιορίζουν, μας δίνουν κάτι λίγο. Δεν φροντίζουν να μας δώσουν όσο περισσότερα γίνεται για να βρούμε τον εαυτό μας ή για να ξεφύγουμε από τη μοναξιά μας.

Αντίστοιχα με την πρόταση του Γιώργου Καπουτζίδη πριν κάποια χρόνια να παίξετε στο "Όποιος θέλει να χωρίσει να σηκώσει το χέρι του, σας έγινε και φέτος μια πρόταση που σας έκανε να επιστρέψετε στη θεατρική σκηνή με το "Δύο γυναίκες χορεύουν".

Η πρόταση έγινε εδώ κι έναν χρόνο περίπου από τον Πυγμαλίωνα Δαδακαρίδη, αλλά δεν καταφέρναμε να βρούμε στέγη. Τελικά η Ελένη Ράντου ανέλαβε το κομμάτι της παραγωγής και ανεβάσαμε την παράσταση στο θέατρο Διάνα. Ο Πυγμαλίωνας ήθελε να κάνει αυτό το έργο και είχε στο νου του την Ιωάννα Ασημακοπούλου για τον ρόλο της νεαρής κοπέλας που φροντίζει μεγαλύτερους ανθρώπους. Δεν είχε βρει όμως την ηθοποιό για τον ρόλο της κυρίας που εκείνη προσέχει. 'Όταν με είδε σε μια παράσταση, μου πρότεινε το έργο. Αποδείχθηκε μια πολύ καλή συνεργασία και με την Ιωάννα γιατί δέσαμε αμέσως και είχαμε μια πολύ καλή χημεία από την πρώτη στιγμή.

Πώς ήταν η συνεργασία σας με τον Πυγμαλίωνα Δαδακαρίδη που σκηνοθέτησε το έργο;

Ο Πυγμαλίωνας έχει τον δικό του μοναδικό τρόπο σκηνοθεσίας. Αν και ο τρόπος του είναι προσωπικός και διαφορετικός, από ό,τι είχα γνωρίσει μέχρι τώρα, ταυτόχρονα μπορεί να σου δώσει πολύ σημαντικά πράγματα που ενισχύουν την ερμηνεία. Για παράδειγμα, μπορεί να σου πει να βάλεις ένα ερωτηματικό σε μια λέξη ή μια φράση και αυτό μπορεί να αλλάξει τελείως τα πράγματα. 

Που θα λέγατε ότι συγκλίνουν αυτές οι δύο ηρωίδες;

Η σύνδεση μεταξύ των δύο γυναικών γίνεται σταδιακά. Ωστόσο, υπάρχει μια κρίσιμη στιγμή όπου η ζωή τις φέρνει σε ένα σημείο να πάρουν την ίδια απόφαση χωρίς να το έχουν συζητήσει μεταξύ τους. Εκεί είναι που φαίνεται πώς οι δυό τους είχαν την ίδια κατεύθυνση για το πώς για αντιμετωπίσουν τη ζωή τους. 

"Είναι μια πολύ τρυφερή και συγκινητική στιγμή. Ο κόσμος είναι πάντα πολύ εκδηλωτικός, ζεστός, προβληματίζεται με το "Δύο γυναίκες χορεύουν" και αυτή είναι ουσιαστικά η μεγάλη μας χαρά και η μεγάλη μας πληρωμή".

'Έχετε ακούσει κάποιο σχόλιο από το κοινό που να έχει χαραχτεί στη μνήμη σας;

'Έχουμε ακούσει πολλά συγκινητικά σχόλια από το κοινό. Οι άνθρωποι συγκινούνται πολύ, γελούν πολύ. Πολλοί άνθρωποι ταυτίζονται εξίσου με την ιστορία της μεγάλης γυναίκας και της νεαρής κοπέλας. Αυτή η σύνδεση είναι έντονη τόσο για τους μεγαλύτερους όσο και για τους νεότερους. Πολλοί λένε ότι τους άγγιξε κάτι, κάτι που δεν είχαν σκεφτεί πριν ή που το είχαν νιώσει, αλλά δεν μπορούσαν να το εκφράσουν.

Οπότε μιλάμε για μια συνάντηση γενεών για όλους, ηθοποιούς αλλα και θεατές.

Είναι μια πολύ τρυφερή και συγκινητική στιγμή. Ο κόσμος είναι πάντα πολύ εκδηλωτικός, ζεστός, προβληματίζεται με το έργο και αυτή είναι ουσιαστικά η μεγάλη μας χαρά και η μεγάλη μας πληρωμή.

Ελίνα Γιουνανλή©

Ποια κριτήρια ακολουθείτε όταν επιλέγετε τους ρόλους σας;

Το έργο και η συνεργασία είναι τα πιο σημαντικά κριτήρια για μένα. 'Όταν συνεργάζομαι με ανθρώπους, από την πρώτη στιγμή είμαι ανοιχτή να τους πάρω αγκαλιά, να τους αγαπήσω και να με αγαπήσουν. Μόνο έτσι πιστεύω ότι μπορεί να γίνει μια παράσταση. Μέχρι τώρα, με μια μόνο εξαίρεση, όλες οι δουλειές μου έχουν πάει έτσι. Είναι πολύ σημαντική για μένα η σχέση μου με τους ανθρώπους, με το θίασο. Το θέμα στην προκειμένη περίπτωση είναι το έργο, δεν είμαι εγώ. Το θέατρο είναι ομαδικό.

Υπάρχουν πράγματα που θα θέλατε να κάνετε στο θέατρο ή και γενικότερα και δεν τα έχετε κάνει ακόμα;

Πολλά θα ήθελα να κάνω. Θα ήθελα να κάνω δραματικούς ρόλους, γιατί βρέθηκα ξαφνικά να θεωρούμαι κωμική ηθοποιός ενώ δεν είμαι. Στη σχολή ας πούμε δεν είχα κάνει τίποτα κωμικό, πάντα δράματα έκανα. Υπήρξα show woman, έπειτα κωμικός και πολλά ακόμη.

"Πάντα λέμε να αλλάξει κάτι αφού έχει συμβεί κάτι τραγικό. Πόσες γυναικοκτονίες πρέπει να μετρήσουμε για να σταματήσει αυτό; Πόσοι δεν πρέπει να βγαίνουν από τη φυλακή γρήγορα αγνοώντας τον κίνδυνο ότι μπορεί να σκοτώσουν;". 

Διανύουμε ιδιαίτερα φορτισμένες μέρες έχοντας κατά νου τα Τέμπη, τη δίκη για το Μάτι αλλά και όσα συμβαίνουν σε παγκόσμιο επίπεδο. Εσείς πώς βλέπετε αυτή την έντονη αντίδραση του κόσμου;

Η αντίδραση του κόσμου για την τραγωδία στα Τέμπη ήταν πολύ συγκινητική και αυθόρμητη και κάπου κούνησε λίγο τα πράγματα σε σχέση με αυτό που θα έπρεπε να έχει γίνει από την πρώτη στιγμή. Ακόμα και στις ταινίες βλέπουμε ότι όταν γίνεται ένα μεγάλο δυστύχημα με τρένο, αεροπλάνο κ.λπ. κλείνει όλη η περιοχή και συλλέγονται τα απαραίτητα στοιχεία από τα ρούχα, από το χώμα, κι όχι μόνο. Ο χώρος δεν ανοίγει μέχρι να γίνει η περισυλλογή όλων αυτών των στοιχείων. Φυσικά δεν είμαι γνώστης αλλά αυτό δεν συνέβη σε αυτή την περίπτωση. Εγώ πιστεύω ότι έγιναν απερισκεψίες, διότι κανείς δεν ήξερε τι πρέπει να κάνει. Πάντα λέμε να αλλάξει κάτι αφού έχει συμβεί κάτι τραγικό. Πόσες γυναικοκτονίες πρέπει να μετρήσουμε για να σταματήσει αυτό; Πόσοι δεν πρέπει να βγαίνουν από τη φυλακή γρήγορα αγνοώντας τον κίνδυνο ότι μπορεί να σκοτώσουν; Πόσα ακόμη πρέπει να συμβούν με τις παιδικές συμμορίες; 

Ο Φωκάς Ευαγγελινός υπογράφει τη χορογραφία. Η μετάφραση του έργου είναι του Els de Paros. Τα σκηνικά υπογράφει η Νατάσσα Παπαστεργίου, τα κοστούμια η Χρύσα Βαρβαγιάννη, τους φωτισμούς η Χριστίνα Θανάσουλα και το video art ο Πάτροκλος Σκαφίδας.