©Charalampos Ioannopoulos
Η Εταιρεία Θεάτρου Πρόταση και ο Κωνσταντίνος Αβράμης ζωντανεύουν για πρώτη φορά στη σκηνή τις πολιτικές αλληγορικές φάρσες του νομπελίστα André Gide, "Τέλματα" και "Προμηθέας Λυόμενος". Βασισμένη στις ημιτελείς και ανέκδοτες μεταφράσεις του Γιώργου Σεφέρη, η παράσταση "Τέλματα/Νεκροταφείο” αναδεικνύει ένα σύμπαν σύγκρουσης, καταπίεσης και αναζήτησης λύτρωσης. Αυτό το τολμηρό και πολυεπίπεδο θέαμα, που συνδέει τη λογοτεχνία, την πολιτική και την αλληγορία της ανθρώπινης ύπαρξης θα παιχτεί στο ΠΛΥΦΑ 7Γ, από τις 21 Μαρτίου. Αν θυμάστε η Εταιρεία Θεάτρου Πρόταση είχε παρουσιάσει στο παρελθόν δύο ακόμα πρωτότυπες σκηνικές συνθέσεις: "oRt I. ένας άνθρωπος μπορεί να σπάσει" και "αγωνία ιερή. στον αργαλειό της Εύας Palmer Σικελιανού".
Η νέα της παράσταση "Τέλματα/Νεκροταφείο" έκανε αίσθηση ήδη πριν την πρεμιέρα της, με απόσπασμά της να διακρίνεται στον διαγωνισμό "24 hours rush project" της Μικρής Ακαδημίας. Ερμηνεύουν: Αλίκη Αχνιώτου, Κώστας Γκόζιας, Θανάσης Κεφαλάς, Κατερίνα Κυπραίου, Νίκος Μαρνάς, Ελένη Νιωτάκη. Η ιστορία εκτυλίσσεται σε ένα αστικό σαλόνι του Παρισιού, όπου τέσσερις λογοτέχνες συζητούν για τη συγγραφή ενός βιβλίου, την ίδια στιγμή που μια αγέλη ζώων εργάζεται αδιάκοπα στην υπηρεσία τους. Η στιγμή της ανατροπής έρχεται όταν τα ζώα εξεγείρονται και χτυπούν την πόρτα τους – όπως ακριβώς ο λύκος χτυπά την πόρτα της γιαγιάς στο παραμύθι της Κοκκινοσκουφίτσας. Ο Προμηθέας, απελευθερωμένος από τα δεσμά του, έρχεται να σπάσει τον φαύλο κύκλο της καταπίεσης. Όμως, ποιος θα επιβιώσει από αυτήν την απελευθέρωση; Και ποιος θρηνεί στο τέλος;
Σκηνοθετικό σημείωμα
"Παγιδευμένοι στα λογοτεχνικά τους σαλόνια, οι χαρακτήρες του André Gide ζουν χάρη στον μόχθο που καταβάλλουν τα ζώα του κήπου τους. Η ημιτελής τους απόπειρα να γράψουν και η ημιτελής απόπειρα των ζώων να απελευθερώσουν το καθένα τον εαυτό του κατοπτρίζονται στην ίδια τη μετάφραση του Γιώργου Σεφέρη· τα λάθη, οι μεταφραστικές αβλεψίες, οι επιλογές του ποιητή μετασκευάζονται στην χορογραφία των ηθοποιών. Η μεταφραστική διαδικασία μεταφέρεται στη σκηνή αυτούσια. Η εξευγενισμένη ποίηση του fin de siècle συνθέτει ένα ασφυκτικό τοπίο νεκροταφείου, μέσα στο οποίο τα ζώα φροντίζουν τους ίδιους τους τους τάφους. Μια αλληγορική πολιτική φάρσα για μία πόλη που παγιδεύει τους κατοίκους της σε ημιτελείς ιδέες και ημιτελείς ζωές, αναγκάζοντάς τους να υπηρετούν τους άλλους και να βρίσκουν ελπίδα μόνο στην προσδοκία ενός μεσσία που ολοένα έρχεται”.
