Νίκο, επέστρεψες στην καλλιτεχνική διεύθυνση του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά. Έχει αλλάξει το όραμα σου σε σχέση με το παρελθόν;
Όταν ανέλαβα το Δημοτικό Θέατρο το 2015, μπήκα σε ένα άδειο κυριολεκτικά και μεταφορικά θέατρο, μόνος μου, μαζί με ένα φύλακα και δύο αγαπημένους μου μαθητές μου τον Μικέ και τη Νίκη. Ήταν η εποχή των μνημονίων, μια πολύ σκληρή εποχή για όλους. Θυμάμαι ότι σκεφτόμουνα πως θα σφουγγαρίσω, πως θα καθαρίσω, όλο αυτό το θέατρο. Επί ένα μήνα τρώγαμε μόνο ένα κουλούρι και νερό και σε ένα μήνα έδωσα τη πρώτη συνέντευξη τύπου και ανακοίνωσα το πρόγραμμα της άνοιξης του 2015. Ηταν μια εποχή πολύ δύσκολη για τη χώρα, μια εποχή πολύ δύσκολη για όλους μας .Τον Μάιο του 2023 όταν επανήλθα ήταν μια διαφορετική εποχή με απαιτήσεις τελείως διαφορετικές αλλά με το όραμα μου να παραμένει σταθερά το ίδιο. Ο άνθρωπος στο κέντρο του προγράμματος, οι νέοι και η νέα γενιά να βρούν τη θέση τους και το μέλλον τους και τέλος η πολύ μεγάλη προσοχή στην οικονομική διαχείριση. Πάντα δυνατά και πάντα καθαρά όπως συνηθίζω να λέω, το θέατρο οφείλει να επιστρέφει σε όλους κάθε ευρώ χρηματοδότησης. Οφείλει να είναι ένας ανοιχτός οργανισμός σε όλους, να αναζητά τους τολμηρούς όπου βρίσκονται, να συγκρούεται και να μην κολακεύει. Να εκπαιδεύει, να νοιάζεται για όλους και να προτείνει. Με ηθική και δικαιοσύνη.
Ποια θεωρείς ότι είναι η ταυτότητα του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά και πώς προσπαθείς να την ενισχύσεις μέσα από το ρεπερτόριο και τις συνεργασίες;
Μια πόλη, ένα θέατρο. Ένας ισχυρός πολιτιστικός οργανισμός που ανοίγεται στο λιμάνι, στα νησιά, στη πόλη, παντού, αναζητώντας το επείγον. Η ταυτότητα του ΔΘΠ είναι διακριτός ουμανισμός με την παρουσία και το κάλεσμα όλων. Η προσπάθεια η δική μου, είναι να δημιουργήσω ιστούς συνεργασίας ανάμεσα σε απόψεις διαφορετικές, θεατρικές γενιές, κοινωνικές ομάδες. Και ταυτόχρονα η ενεργοποίηση των θετικών κοινωνικών στοιχείων, η διαρκής υπενθύμιση του μέλλοντος και της προκοπής. Γιατί τι άλλο πιό σημαντικό υπάρχει από την δημιουργία ενός ισχυρού αύριο, μιάς ισχυρής αυριανής μέρας με μοχλό τον πολιτισμό και την ευγνωμοσύνη, την αντιστοίχιση νοήματος και δεσμών ανάμεσα.
Πώς βλέπεις τον ρόλο του θεάτρου σε μια σύγχρονη, πολυπολιτισμική πόλη όπως ο Πειραιάς;
Το Δημοτικό Θέατρο είναι 130 χρόνων, μια ζωντανή ιστορία για τον Πειραιά. Σήμερα ο Πειραιάς αλλάζει με γρήγορους ρυθμούς. Είτε μέσα από το λιμάνι, είτε μέσα από τη δημιουργία σημαντικών αναπλάσεων και παρεμβάσεων όπως το Μικρολίμανο, ο Πύργος, η Πειραική, τα κοινωνικά προγράμματα σε μαθητές και πολλά άλλα ορατά και επαρκώς αποτυπωμένα στον ιστό της πόλης, ο Πειραιάς μετασχηματίζεται σε μια σύγχρονη μεγαλούπολη. Υπάρχει μια κοινωνική πραγματικότητα από την εργατική τάξη του Πειραιά προς τους εφοπλιστές, από την Κοκκινιά στη Κίνα που δημιουργεί συνθήκες ενός ζωντανού
θερμοκηπίου, ενός δέρματος που αναπνέει με ορατό το βάθος, το παρελθόν και το μέλλον, όσο ποτέ άλλοτε και όσο πουθενά αλλού. Είναι ανάγκη λοιπόν το Δημοτικό Θέατρο, ακολουθώντας αυτή τη πορεία προόδου και ανάπτυξης να αντιστοιχίσει τη δυναμική του με μια βαθειά ανασκαφή. Αποτελεί το μεγαλύτερο μοχλό ώσμωσης, αλληλεπίδρασης και παρέμβασης και κυρίως κοινωνικής υγείας.
Υπάρχουν ειδικές δράσεις ή πρωτοβουλίες που έχουν στόχο τη συμμετοχή του κοινού;
Από το 2015 και με πολύ σημαντικά αποτελέσματα, το ΔΘΠ δημιούργησε εργαστήρια, έτρεξε σε πλατείες, δρόμους, ταράτσες σπιτιών, στο λιμάνι, στα καρνάγια, στο Πέραμα, στην Ιχθυόσκαλα, πρόσφατα στο Νοσοκομείο Σωτηρία, στην Εθνική Βιβλιοθήκη, σε βιβλιοθήκες, βιβλιοπωλεία, διασταυρώσεις δρόμων, στα τραίνα, στο μετρό, στον ΗΣΑΠ, στα λεωφορεία, στη Τρούμπα, στις εκκλησίες, με ποιητές, με μετανάστες, με ερασιτέχνες ηθοποιούς, με χορευτές, με άτομα στο φάσμα του αυτισμού ή με αναπηρία, με μουσικούς, σε παγκάκια, σε τοπόσημα της περιοχής, σε νοσοκομεία, στις φυλακές Κορυδαλλού, με παιδικά παραμύθια της Θείας Λένας, με προγράμματα για βρέφη, για παιδιά, για ενήλικες, στο φεστιβάλ Αθηνών και αλλού και συνεχίζουμε ακόμα πιο εντατικά, έχοντας ένα στόχο. Μία πόλη, ένα θέατρο. Ένα θέατρο που αφορά, που φροντίζει, που θυμάται, που στέργει, που συνομιλεί, που προκαλεί, που είναι γεμάτο ευγνωμοσύνη και φροντίζει για το κοινό καλό.
Με ποιον τρόπο προσεγγίζεις το νεανικό κοινό και πώς πιστεύεις ότι μπορεί να αναπτυχθεί η θεατρική παιδεία στον Πειραιά; Ποιο έργο ή περίοδος της δικής σου καριέρας σε έχει σημαδέψει περισσότερο και γιατί;
Θυμάμαι πάντα, πολύ έντονα, την περίοδο της ανέμελης και θρασύτατης νιότης, όταν έχτιζα κυριολεκτικά το Σημείο μαζί με την Ιωάννα Μακρή, όταν σοβατίζαμε τους τοίχους, όταν χτίζαμε, σκουπίζαμε, σφουγγαρίζαμε, κοιμόμασταν ώρες ολόκληρες μέσα στο θέατρο, ώρες και μέρες πρόβας, υγρασία και δύναμη και φτώχεια, πίστη σε ένα όραμα ζωής, χωρίς κανένα δίχτυ ασφαλείας, μόνοι μας. Θυμάμαι το "Λίκνισμα" του Μπέκετ και το σόκ του κόσμου όταν έμπαινε μέσα σε μια τελετουργία που διαρκούσε, μέσα σε ένα ζωντανό οργανισμό που δεν είχε αρχή, μέση και τέλος, θυμάμαι τους Στυλίτες του "Φιλοκτήτη" μπροστά στη Σφίγγα στο Κάιρο, τον "Ρομπέρτο Τσούκκο", όταν διέσχιζε τους τοίχους και μετά αυτοκτονούσε, τη "Σιωπή" και το "Τοπίο" του Πίντερ μέσα σε ένα ψίθυρο ακίνητης ζωής, υπαινιγμών και θροισμάτων, την "Φαίδρα" της Τβετάγιεβα να διαλύεται χωρίς κανένα έλεος, τον Χάντκε όταν δεν ήξερε τίποτα ο ένας για τον άλλο, στη δύση ζωής, στο τέλος, όταν όλα κοκκίνιζαν και επιτέλους η πλατεία έλυωνε πριν έρθει το βράδυ. Θυμάμαι το χειροκρότημα του κόσμου στον "Ηλίθιο" του Ντοστογιέφσκι, στη πρεμιέρα μετά από ώρες παράστασης. Θυμάμαι τη Δήλο και την εβραική τραγωδία "Εξαγωγή-Εξοδος", στα αρχαία σπαράγματα, δίπλα στα λιοντάρια, λίγο μετά τον κορωνοιό και το Νοσοκομείο Σωτηρία με τον κόσμο το βράδυ αργά, να κρατά την ανάσα του στο τέλος του οδοιπορικού πάνω στη Δημοκρατία.
Παραμένεις ενεργός σκηνοθέτης. Τι ετοιμάζεις να παρουσιάσεις;
Υπάρχουν δύο πράγματα που έχω στρέψει το ενδιαφέρον μου. Το πρώτο είναι η παρέμβαση με νέους και τίτλο "Πως ονειρεύομαι το αύριο". Ένα εργαστήρι γραφής και ταχυδραμάτων, σύγχρονης δραματουργίας, θεατρικής γλώσσας και ανοιχτών οριζόντων, που ξεκινάει με τον καινούργιο χρόνο, την άνοιξη και θα ολοκληρωθεί το φθινόπωρο του 2025. Μια προσπάθεια προσέγγισης, εμπιστοσύνης και νοηματοδότησης της νέας γενιάς και του αύριο, ανοίγοντας σε θεματικές και γλώσσα, τόλμη και αυθαιρεσία. Και βέβαια ετοιμάζουμε μια μεγάλη παρέμβαση το καλοκαίρι, μια Ντοκουμέντα του Πειραιά, δίνοντας φωνή στον αόρατο Πειραιά.
Από τη θεσμική θέση στην οποία βρίσκεσαι τι πιστεύεις για τον τρόπο που γίνεται ή θα πρέπει να γίνεται η άναθεση της καλλιτεχνικής διεύθυνσης σε έναν οργανισμό όπως το Εθνικό Θέατρο. Η διαδικασία θα έπρεπε να περιλαμβάνει μεγαλύτερη διαβούλευση με την καλλιτεχνική κοινότητα και ποιος θα πρέπει να είναι ο κύριος παράγοντας επιλογής: το καλλιτεχνικό όραμα, η διοικητική εμπειρία, ή κάτι άλλο;
Νομίζω ότι υπάρχουν θέματα πολιτιστικής πολιτικής που εφάπτονται και δεν μπορεί το ένα επιλυθεί χωρίς το άλλο. Η πολιτική του Υπουργείου Πολιτισμού θα πρέπει να ξεκινά με διακριτό τρόπο ,από την επένδυση στη μόρφωση, στην εκπαίδευση, στη λειτουργία των φορέων, στην ηθική, τη φαντασία και την τόλμη. Θέματα όπως οι κατευθύνσεις του δημοσίου χρήματος στον πολιτισμό, οι εναλλαγές προσώπων και η δημιουργία αξιόπιστων λύσεων, η συνέχεια και ο πολλαπλασιασμός καλλιτεχνικής υπεραξίας, η δημιουργία της Σχολής Παραστατικών Τεχνών στα πρότυπα της Καλών Τεχνών, πέρα από τα θεατρολογικά τμήματα και η συνολική αντιμετώπιση της καλλιτεχνικής εκπαίδευσης, είναι θέματα που με σαφή τρόπο επηρεάζουν την επιλογή διευθυντή για το Εθνικό Θέατρο , το πρώτο θέατρο της χώρας .Το ερώτημα είναι απλό και σαφές: Τι Εθνικό Θέατρο θέλουμε; Και βέβαια τι Εθνικό Θέατρο θέλουμε σήμερα, τώρα! Αρα λοιπόν ένα μικτό σχήμα επιλογής,που ξεκινά από την διοικητική και καλλιτεχνική επάρκεια, την προυπηρεσία και την τόλμη των προτάσεων που κατατίθενται και θα καταλήγει, κατόπιν επιλογής από επιτροπή, σε μία μικρή
δεξαμενή προσώπων, από τα οποία το Υπουργείο Πολιτισμού θα επιλέγει τη διεύθυνση του Εθνικού θεάτρου,είναι κατά την άποψή μου η καλύτερη λύση. To Υπουργείο Πολιτισμού θα πρέπει να εξασφαλίζει ταυτόχρονα δύο αναγκαίες και ικανές προυποθέσεις για το Εθνικό Θέατρο. Η επιλογή διευθυντή θα πρέπει να υποδεικνύει δύο πράγματα ταυτόχρονα, την επανεκκίνηση και τη συνέχεια του Εθνικού Θεάτρου.
Όταν θέλεις να αποφορτιστείς απ' όλα σε ποιο σημείο του Πειραιά θα έκανες βόλτα;
Στο πατρικό μου. Εκεί που γεννήθηκα, εκεί που μεγάλωσα, μέσα στους ανθρώπους που με αγάπησαν και με αγαπάνε, ανάμεσα στην Αγία Σωτήρα και στους Αγιους Αναργύρους, στην οδό Αρτης στην Παλιά Κοκκινιά. Εκεί πού έκανα ποδήλατο, έπαιξα μπάλλα, έτρεξα, πήγα να αγοράσω ψωμί από το φούρνο, από το μπακάλικο της γειτονιάς μου σοκολατάκια και άλλα πολλά. Είναι η μυρωδιά που δεν αποχωρίστηκα ποτέ, το βλέμμα της ταπεινότητας που με
συνοδεύει από όλο αυτό τον κόσμο.
Προπωλήσεις εισιτηρίων για τις παραστάσεις του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά: more.com
Διαβάστε Επίσης
