Η Μπλανς Ντιμπουά μέσα από τα μάτια της Αλεξίας Καλτσίκη

Η ηρωίδα του Τενεσί Ουίλιαμς στο "Λεωφορείο ο πόθος", ένα σύμβολο της αριστοκρατίας του Νότου που καταρρέει, είναι μια γυναίκα γεμάτη αντιθέσεις: ευάλωτη και μαχητική, ρομαντική και ρεαλίστρια, χαμένη στις ψευδαισθήσεις, αλλά ταυτόχρονα αφοπλιστικά ειλικρινής. Μέσα από την Μπλανς, ο Ουίλιαμς σκιαγραφεί έναν κόσμο που αλλάζει, όπου η παράδοση συγκρούεται με τη σκληρή πραγματικότητα, και οι κοινωνικές δομές που κάποτε φάνταζαν αμετακίνητες διαλύονται σαν καπνός. Η συνάντηση της Αλεξίας Καλτσίκη με τη Μπλανς είναι μια βαθιά εξερεύνηση της ανθρώπινης ψυχής, μια αναμέτρηση με τα τραύματα, τα πάθη και τις αντιφάσεις της ηρωίδας. Τι σημαίνει να δίνεις φωνή σε έναν τόσο πολυδιάστατο χαρακτήρα; Πώς ζωντανεύεις στη σκηνή έναν κόσμο όπου τα όνειρα συγκρούονται με την πραγματικότητα; Στη συνέντευξη που ακολουθεί, μιλά για την πρόκληση, τη γοητεία και την προσωπική της σύνδεση με την αινιγματική Μπλανς Ντιμπουά.

Ποια είναι η Μπλανς του Τενεσί Ουίλιαμς;
Η Μπλανς, πρώην αριστοκράτισσα μεγαλωμένη στον Νότο, φτάνει στη Νέα Ορλεάνη για να συναντήσει τη μοναδική εν ζωή συγγενή της, την αδελφή της, Στέλλα. Τη συναντά μετά από δέκα χρόνια, στη διάρκεια των οποίων έχει χάσει γονείς, περιουσία, δουλειά, υπόληψη, το όνομά της (στον τόπο της την αποκαλούν πλέον "Loca") και, τελικά, τον ίδιο της τον εαυτό. Φτάνει στη Νέα Ορλεάνη αναζητώντας καταφύγιο και μια ευκαιρία να επιβιώσει μετά την κατάρρευση του κόσμου της. Ωστόσο, η συνάντησή της με τον Στάνλεϊ Κοβάλσκι, τον Πολωνό νεαρό σύζυγο της αδελφής της, τη φέρνει αντιμέτωπη με τους "ωκεανούς των επιθυμιών" της.

Ποια είναι η δική σου Μπλανς; Τι σε γοήτευσε σε εκείνη;
Πρωτοδιάβασα έργα του Τενεσί Ουίλιαμς στα δεκαοκτώ μου. Από τότε σκεφτόμουν ότι τα γυναικεία του πρόσωπα, όσο ευάλωτα κι αν είναι, διαθέτουν μια τεράστια δύναμη και μια ακατάπαυστη λαχτάρα για επιβίωση. Είναι ενεργητικά, με έναν ανορθόδοξο τρόπο, παρά την εμφανή αδυναμία τους. Δεν παραιτούνται. Τώρα που μου δόθηκε η ευκαιρία να ασχοληθώ πρακτικά με τη Μπλανς, ακολουθώντας όλη τη διαδρομή ενός τέτοιου χαρακτήρα και αποκτώντας εμπειρική γνώση, μπορώ να πω ότι τα πολλά που σκέφτομαι για εκείνη δεν έχουν τελικά τόσο μεγάλη σημασία. Από πολύ νωρίς ένιωσα μέσα μου ένα σκηνικό αίτημα, ένα προαπαιτούμενο για να την προσεγγίσω: να ανοίξουν οι αισθήσεις και η φαντασία μου. Σε άλλα έργα, αυτό έρχεται σταδιακά· εδώ, όμως, το ένιωσα απολύτως αναγκαίο ήδη από το πρώτο βήμα. Δεν νομίζω πως υπάρχει πιο γοητευτικό και ριψοκίνδυνο σκηνικό ζητούμενο από αυτό.

Λέγοντας "παραμύθια", μοιάζει να επινοεί τον εαυτό της. Γιατί;
Η λέξη "παραμύθι" στα αρχαία ελληνικά συνδέεται με την έννοια της παρηγοριάς. Η Μπλανς καταφεύγει στην επινόηση όχι μόνο για να παρηγορηθεί, αλλά και για να επιβιώσει. Ωστόσο, μέσα από τις επινοήσεις της, αναζητά και μεταδίδει τη δική της αλήθεια. Όπως λέει και η ίδια: "Μέσα στην καρδιά μου, δεν είπα ποτέ ψέματα." Αυτό δεν κάνει και η τέχνη;

Η Μπλανς έρχεται από τον Αμερικανικό Νότο, μια περιοχή που υπέστη σφοδρή εκβιομηχάνιση. Είναι παγιδευμένη σε μια κατάσταση που δημιούργησε η κοινωνία;
Η Μπλανς κουβαλά την κοινωνική της τάξη και την ανάμνηση μιας εποχής που την ευνοούσε. Το Μπελ Ρεβ, όπου μεγάλωσαν εκείνη και η Στέλλα, ήταν φυτεία. Στον χαρακτήρα της διαφαίνεται ένας υφέρπων ρατσισμός και μια άστοχη προσκόλληση σε ανέσεις που πλέον δεν υφίστανται. Ταυτόχρονα, όμως, είναι μια γυναίκα που έκανε ό,τι μπορούσε για να επιβιώσει. Παρότι στη σκηνή εμφανίζεται ως κάποια που δεν κουνά ούτε το μικρό της δαχτυλάκι, στην πραγματικότητα έχει φροντίσει ηλικιωμένους, έχει σπουδάσει, έχει εργαστεί, και διεκδικεί τον χώρο της και τη θηλυκότητά της σε έναν κόσμο που δεν την αποδέχεται. Αυτό που υπέστη η Μπλανς και η κοινωνική της τάξη μου θυμίζει ήρωες του μεσοπολέμου στα έργα των αγαπημένων μου συγγραφέων, όπως ο Ροτ και ο Φάλαντα, όπου η εποχή συνθλίβει ζωές με τη δύναμη λαίλαπας.

Ο κρυφός πόθος που νιώθει για τον μετανάστη κουνιάδο της είναι αληθινός έρωτας;
Στη δική μας παράσταση, η συνάντησή της με τον Στάνλεϊ ενεργοποιεί όχι μόνο την ερωτική της επιθυμία, αλλά και τη μνήμη του πρωταρχικού τραύματος της ζωής της: τον πρώτο τραγικό της έρωτα, τον Άλαν. Αυτή η συνάντηση ανοίγει μια βαθιά αναμέτρηση με τις μεγάλες αγκυλώσεις που καθόρισαν τη ζωή της.

Μέσα από τη σχέση τους, ο Ουίλιαμς κάνει ένα σχόλιο για τις κοινωνικές τάξεις;
Σε ένα πρώτο επίπεδο, ναι. Μια πρώην αριστοκράτισσα καταφεύγει στο σπίτι ενός ανερχόμενου μετανάστη αναζητώντας στέγη. Ωστόσο, πιστεύω ότι ο πυρήνας της σχέσης τους είναι πολύ πιο βαθύς. Εκπροσωπούν δύο διαφορετικές αντιλήψεις για τη ζωή.

Το έργο του Ουίλιαμς βασίζεται στο ρεαλισμός όμως υπάρχει κι ένα λυρικό στοιχείο. Με ποιο τρόπο ισορροπούν στην παράσταση σας;
Καταρχάς, για τη Μπλανς, αυτή η ακροβασία ανάμεσα στην πραγματικότητα και την ψευδαίσθηση, στα ορατά και τα αόρατα, είναι η ίδια της η ύπαρξη. Ο Δημήτρης έχει αναδείξει αυτόν τον πυρήνα, ξεκινώντας από τη δραματουργία. Υπάρχουν αποσπάσματα του έργου που ακούγονται σαν να βρισκόμαστε μέσα στο μυαλό της Μπλανς. Η δική του ανάγνωση του έργου έχει κάτι γυμνό και αφύλακτο, που με συγκινεί βαθιά. Στην παράσταση, τα πρόσωπα, ο χώρος (Μαρία Πανουργιά), οι κινήσεις μέσα σε αυτόν (Τάσος Καραχάλιος), το φως (Δημήτρης Κασιμάτης), ο ήχος (Γιώργος Ραμπαούνης) και τα ρούχα (Ιωάννα Τσάμη) αποτελούν αναπόσπαστα κομμάτια της αφήγησης. Όλα τους ακροβατούν σε ένα τεντωμένο σκοινί, διατηρώντας την ευαίσθητη ισορροπία ανάμεσα στον ρεαλισμό και τη λυρικότητα.

Ποια φράση της έχει τον μεγαλύτερο αντίκτυπο μέσα σου;
Ποια να πρωτοδιαλέξω; Μία από τις πολλές που έχουν εξίσου ισχυρό αντίκτυπο μέσα μου είναι αυτή: "Ένα φως απότομα εκτυφλωτικό σε κάτι πάντα μισοχωμένο στις σκιές."

Την Αλεξία Καλτσίκη στην παράσταση "Λεωφορείο ο πόθος" του Τενεσί Ουίλιζαμε, πλαισιώνει μια σπουδαία ομάδα ηθοποιών με τους Άρη Μπαλή, Δήμητρα Βλαγκοπούλου, Βασίλη Μαγουλιώτη , Γιάννη Κόραβο και Ιωάννα Ραμπαούνη.

Προπώληση: more.com