Φλάι Νικόλας Γρηγορίου
"Το "Φλάι” το έγραψα αρχικά σαν ένα μικρό διήγημα σε ένα εργαστήρι δημιουργικής γραφής, όταν ακόμα θεωρούσα πως το θέατρο ήταν μακρινό όνειρο για μένα. Λίγους μήνες μετά, αυτό που ξεκίνησε σαν ένα μόνο στιγμιότυπο από τη ζωή μιας μύγας, έγινε ένα ολοκληρωμένο θεατρικό κείμενο για τη ζωή ενός ανθρώπου που θα ήθελε να είναι οτιδήποτε άλλο από αυτό που ήταν και να έχει φτερά. Παρόλη την ανάγκη μου να μιλήσω για την ελευθερία, το να επιλέξω να βάλω τόσο μικρά φτερά σε ένα τέτοιο πλάσμα με κρατούσε στη γη. Στη συνείδηση πως ό,τι ψάχνουμε είναι εδώ και όχι κάπου αλλού. Το "Φλάι” είναι μια αλληγορία για τη μοναξιά που μπορεί να δημιουργηθεί από τη μη κατανόηση. Και στο πρώτο ανέβασμα του 2015 αλλά και στο τωρινό, η Πέπη Μοσχοβάκου, επέλεξε να σωματοποιήσει τον λόγο και έχοντας στήριγμα ερμηνευτικό τη Λίλη Τσεσματζόγλου με κατέκλυσαν από εικόνες. Η διαφορά της δεύτερης φοράς είναι πως βλέποντάς το εννιά χρόνια μετά ανακαλύπτω ένα νέο δέρμα κάτω από το πρώτο. Και αυτό για έναν συγγραφέα είναι ευτυχία.
Το παράδοξο με αυτόν τον μονόλογο είναι πως δεν είναι μόνο δικός μου αλλά και όσων βρίσκουν στοιχεία δικά τους μέσα του. Ένας καθρέφτης που στρέφεται σε μένα και στους άλλους, ένα μαχαίρι που γυρνά μέσα σου για να σου υπενθυμίζει, πως όσο το αίμα τρέχει, μιλάμε για ζωή. Το "Φλάι” μιλά για εκείνους τους μετέωρους ανθρώπους, που νιώθουν ότι δεν ανήκουν πουθενά που με το ένα πόδι πατούν στη γη που έφτιαξαν άλλοι για εκεινους και με το άλλο είναι έτοιμοι να πατήσουν στο χώμα μόνο και μόνο για να τους δώσει ώθηση να φύγουν μπροστά. Ο καθένας οφείλει στον εαυτό του ένα ταξίδι. Και μια υποχρέωση να το κάνει όπως ο ίδιος επιθυμεί. Είμαστε ριζωμένοι σε συγκεκριμένες ζωές, αλλά ξεχνάμε πως οι ρίζες για να είναι υγιείς πρέπει να απλωθούν.
Με ρωτούν συχνά τί είναι το "Φλάι”. Και η απάντηση δεν είναι μια. Μάλλον γι’ αυτό κάθε φορά μπορεί να πω και κάτι διαφορετικό. Δεν είναι ένα πράγμα. Ούτε είναι τόσο προφανές. Τείνω να πω πως περισσότερο από όλα το Φλάι είναι η απόσχιση από τον εαυτό. Έναν εαυτό που σου φόρεσαν και προσπαθείς να βγάλεις από πάνω σου. Δεν είναι εύκολο. Για κανέναν. Να γίνει αυτό που εκείνος ονειρεύεται. Γεννιόμαστε και εύχονται στους γονείς μας να μας καμαρώσουν όπως επιθυμούν. Λες και δεν είμαστε Εμείς. Ή λες και βγαίνουμε με εργοστασιακές ρυθμίσεις και θα γίνουμε σαν τη μάνα μας και σαν τον πατέρα μας. Σε αυτό το "Σαν" εμπεριέχεται η πιθανότητα όμως. Η πιθανότητα ότι μπορεί και να μη γίνεις ίδιος με κανέναν. Και γιατί να γίνεις. Για αυτό μιλάει το Φλάι. Αυτό είναι το Φλάι. Μια προσωπική γραφή πάνω σε μια προδιαγεγραμμένη μοίρα. Και τώρα που το σκέφτομαι έχω την αίσθηση πως ασυνείδητα όλα τα έργα μου αυτό είναι. Μια προσωπική γραφή πάνω σε μια προδιαγεγραμμένη μοίρα.
Δείτε φωτογραφίες από την παράσταση
Προπώληση: more.com
Διαβάστε Επίσης
Περισσότερες πληροφορίες
Φλάι
Η πικρή σάτιρα για τη διαφορετικότητα, τις συμβάσεις, τους ψυχαναγκασμούς και τις κοινωνικές νόρμες, που γράφτηκε το 2015, επιστρέφει μετά από εννέα χρόνια με τους ίδιους συντελεστές. Μέσα από έναν αλληγορικό μονόλογο καταδεικνύει την απόγνωση στο δρόμο προς την αναζήτηση της ταυτότητας και της αποδοχής. Πρωταγωνιστεί ένα ιδιαίτερο πλάσμα, μια… goniurellia tridens, πετά από τόπο σε τόπο, ψάχνοντας εκείνη τη «γη» που θα την κατανοήσει και θα την αποδεχτεί. Στο ταξίδι της αυτό ανεβαίνει στον αγαπημένο της βράχο, το Λυκαβηττό. Κουρασμένη από το πέταγμα κάθεται στα τραπεζάκια της πλατείας στο Γκάζι και ονειρεύεται πάνω σε ένα καφάσι μπύρες.
