Εύα Κοτανίδη, ποιος είναι ο "Αγαπητός μ@λάκας";

Τι σε γοητεύει στη Γαλλίδα συγγραφέα Βιρζινί Ντεπάντ;
Η Βιρζινί Ντεπάντ είναι ξεχωριστή περίπτωση — μια σούπερ σταρ που όλοι περιμένουν με ανυπομονησία τα νέα της βιβλία. Είναι μια γυναίκα με το θάρρος της γνώμης της, που εκφράζεται χωρίς καμία πολιτική ορθότητα και λέει αυτά που έχει να πει χωρίς περιστροφές. Τα λέει ανοιχτά και απερίφραστα, όχι μόνο στο "Αγαπητέ μ@λάκα" αλλά σε όλα της τα έργα. Στο πρώτο της βιβλίο, "Baise-moi" (1993 - "Γάμησε με"), περιγράφει τον βιασμό της. Το βιβλίο αυτό έγινε και ταινία από την ίδια, η οποία απαγορεύτηκε στη Γαλλία, όσο παράξενο κι αν ακούγεται. Το δεύτερο βιβλίο της, "Η θεωρία της βίας", (King kong theory) είναι ένα φεμινιστικό μανιφέστο που πούλησε εκατομμύρια αντίτυπα σε όλο τον κόσμο. Το βιβλίο της "Αποδράστε!" (Vernon Subutex) σκηνοθέτησε ο Γερμανός σκηνοθέτης Τόμας Οστερμάιερ στο Théâtre de l'Odéon στο Παρίσι. Το έργο αυτό είναι μέρος της τριλογίας της Ντεπάντ με τον ίδιο τίτλο, και η θεατρική προσαρμογή του είχε μεγάλη απήχηση. Έγινε επίσης και μίνι σειρά, την οποία προβάλλει το Cinobo. Η Ντεπάντ είναι μια rock και punk περσόνα. Έφυγε από το σπίτι της στα 15, ξεκίνησε να εργάζεται στην πορνεία για να επιβιώσει, βίωσε βία και αργότερα άρχισε να γράφει. Η ζωή της είναι πραγματικά ιδιαίτερη και γεμάτη έντονες εμπειρίες.

Τι σε εξιτάρει στο "Αγαπητέ μ@λάκα" και θέλησες να το διασκευάσεις για το θέατρο μαζί με τον σκηνοθέτη Σωτήρη Καραμεσίνη;
Το βιβλίο έχει απίστευτη αμεσότητα. Ξεκίνησε να γράφεται πριν την καραντίνα και μιλάει για τα πάντα μέσα από την επιστολική αλληλογραφία δύο κεντρικών χαρακτήρων: μιας πρώην σταρ και σύμβολο του σεξ και ενός γνωστού ηθοποιού που έχει κατηγορηθεί για ανάρμοστη συμπεριφορά και έχει εκτεθεί δημόσια. Μέσα από τις επιστολές τους, οι δύο ήρωες μοιράζονται ανοιχτά τις απόψεις, τα βιώματα και τους φόβους τους, ενώ αποκαλύπτουν τις συγκρούσεις και τις αντιφάσεις τους σχετικά με τη σύγχρονη κουλτούρα και τα ζητήματα φύλου. Χάρη στη φιλία που αναπτύσσεται μεταξύ τους, οι ζωές τους αλλάζουν. Αυτό είναι το πιο ενδιαφέρον: το "πράσινο τούνελ" που φωτίζει μέσα σε όλη την τρέλα, τη νεύρωση ή την ψυχολογική επιβάρυνση που κουβαλάμε όλοι μας μέσα σε αυτή την κοινωνία. Η Ντεπάντ δεν φοβάται να μιλήσει ακόμα και για τον πόλεμο, για την κληρονομιά που αυτός αφήνει. Χωρίς να το συνειδητοποιούμε, κουβαλάμε τον πόλεμο μέσα μας, γιατί έχουν προηγηθεί τόσοι πόλεμοι και εμείς συμπεριφερόμαστε σαν να μην είναι κομμάτι μας. Σε συνέντευξή της λέει: "Μιλάω για τον πόλεμο γιατί κάνουμε σαν να μην υπάρχει, ενώ είμαστε απόγονοι ανθρώπων που έχουν ζήσει πολέμους και κουβαλάμε τον φόβο του πολέμου”. Η Ντεπάντ αναφέρεται σε όλο το ψυχολογικό υπόβαθρο που διαμορφώνει όσα κουβαλάμε μέσα μας.

Η ηρωίδα που ερμηνεύεις τι τύπος είναι;
Είναι μια σταρ του σινεμά στα 50 της, σε εμμηνόπαυση, που έχει πάρει βάρος και κανείς πια δεν την παίρνει τηλέφωνο. Από super star και σύμβολο του σεξ, έχει βρεθεί στο περιθώριο. Βλέπουμε, λοιπόν, πώς αντιμετωπίζει η show business τη γυναίκα που γερνάει. Οι μόνες που ενδιαφέρονται γι' αυτήν είναι οι φεμινίστριες. Η ίδια, όμως, δεν είχε ασχοληθεί ποτέ με τον φεμινισμό όλα αυτά τα χρόνια — ήταν πάντα "πίσω από τις πλάτες" των ανδρών, περιτριγυρισμένη από κακά παιδιά της νύχτας, και δεν είχε συνειδητοποιήσει την ύπαρξη αυτής της "αδελφότητας", μιας ομάδας γυναικών που προσπαθούσαν να αλλάξουν τα πράγματα. Τώρα αρχίζει να ενημερώνεται για τις φεμινιστικές ιδέες, να ενστερνίζεται κάποιες απόψεις, αλλά ταυτόχρονα καταφέρνει να διατηρήσει μέτρο στην προσέγγισή της στον φεμινισμό. Όπως λέει η ίδια: "Τα πολλά φεμινιστικά κινήματα σκοτώνουν τον φεμινισμό”.

 

Η Ντεπάντ επισημαίνει ότι ζούμε σε μια πατριαρχική κοινωνία, αλλά παράλληλα παρουσιάζει και την οπτική του άντρα;
Χρησιμοποιεί τον διάλογο για να εξερευνήσει θέματα όπως η γυναικεία απελευθέρωση, ο ανδρικός ρόλος στην εποχή του #MeToo, η κουλτούρα της ντροπής και η πολυπλοκότητα των ανθρώπινων αδυναμιών, με γλώσσα ωμή και αυθεντική. Ο ανδρικός χαρακτήρας, που ερμηνεύει ο Ορέστης Τζιόβας, δέχεται καταγγελία για σεξουαλική παρενόχληση από μια γυναίκα, η οποία αναφέρεται σε ένα περιστατικό πριν από δέκα χρόνια. Εκπροσωπεί τον επιτυχημένο άντρα που κατηγορείται για ανάρμοστη συμπεριφορά και εκτίθεται δημόσια στο πλαίσιο του #MeToo. Ο ήρωας σοκάρεται από την καταγγελία, αλλά μέσα από την επιστολική του αλληλογραφία με την ηθοποιό αποκαλύπτονται οι προσωπικές του συγκρούσεις, οι ανασφάλειες, οι τύψεις και η ανάγκη του για αυτοκριτική. Βιώνει την πίεση της κοινωνικής κατακραυγής και καλείται να διαχειριστεί τις συνέπειες των πράξεών του και τη θέση του στην κοινωνία. Ο διάλογος με τη συγγραφέα τον ωθεί να δει τις πράξεις του μέσα από τη ματιά μιας γυναίκας που κατανοεί και αναλύει την πατριαρχία.

Υπάρχουν κοινά σημεία ανάμεσα στους χαρακτήρες; 
Και οι δύο είναι εθισμένοι. Εκείνη είναι εθισμένη σε διάφορες ουσίες, ενώ εκείνος είναι αλκοολικός συγγραφέας. Εκπροσωπούν τον σύγχρονο άνθρωπο που μπορεί να είναι εξαρτημένος από τσιγάρα, κοκαΐνη ή υπνωτικά χάπια. Η νεαρή γυναίκα, που ερμηνεύει η Μυρτώ Γκόνη και τον καταγγέλλει για παρενόχληση, έχει εξάρτηση από το διαδίκτυο. Στο βιβλίο είναι μια 35χρονη μπλόγκερ, ενώ στην παράσταση την παρουσιάζουμε ως podcaster. Εκθέτει τον συγγραφέα στα social media και, μέσα από την καταγγελία της, θέτει υπό αμφισβήτηση παγιωμένες αντιλήψεις και ανδρικά προνόμια. Η παράσταση αναλύει τις κοινωνικές συμπεριφορές της εποχής μας.

Τελικά, ποιος είναι ο "Αγαπητός μ@λάκας”;
Ο θεατής μπορεί να ταυτιστεί και με τους τρεις χαρακτήρες, όχι μόνο με τον άντρα, γιατί ο τίτλος "Αγαπητέ μ@λάκα” αφορά όλους μας – όλους όσοι παίζουμε ρόλους σε μια κοινωνία χωρίς να το συνειδητοποιούμε, και έτσι γινόμαστε "μ@λάκες" χωρίς να το θέλουμε. Αυτό είναι το μήνυμα της συγγραφέως και της παράστασής μας στο Μικρό Γκλόρια. Ο χαρακτήρας που ερμηνεύω είναι μια σταρ που δεν συνειδητοποίησε ποτέ ότι κρυβόταν πίσω από τις πλάτες των ανδρών σε όλη της τη ζωή. Ο άντρας, που αρχικά θεωρεί εαυτόν ως μάρτυρα του φεμινισμού και θύμα, καταλήγει να συνειδητοποιεί ότι ήταν απλώς ένας εθισμένος, λευκός άντρας με την εξουσία να επιβάλλει την επιθυμία του. Καταλαβαίνει ότι φέρει τραύματα από την παιδική του ηλικία, όταν δεχόταν bullying επειδή έπαιζε με τα κορίτσια στο σχολείο.

Αυτή είναι η δεύτερη συνεργασία σας με τον Σωτήρη Καραμεσίνη;
Πρότεινα στο Σωτήρη το βιβλίο και την ιδέα να το μεταφέρουμε στο θέατρο και όταν το διάβασε ενθουσιάστηκε. Είχε λείψει χρόνια στη Βραζιλία, όπου σκηνοθετούσε και έκανε θέατρο σε φαβέλες. Πριν 20 χρόνια, με το "Ball-trap”, έγινε η πρώτη μας συνεργασία, και τώρα συναντιόμαστε ξανά. Η παράστασή μας είναι ένα αφηγηματικό θέατρο, όπου οι ηθοποιοί γινόμαστε όχημα για να ακουστούν αλήθειες μέσα από τους ρόλους. Παρουσιάζω έργα για να πω πράγματα που πρέπει να ακούσει το κοινό. Με την παράσταση θέλουμε να αναδείξουμε ότι υπάρχει μέση λύση ανάμεσα στα άκρα και ότι μόνο μέσω της επικοινωνίας μπορούμε να τη βρούμε. Μέσα από τη σύνδεση καταλαβαίνουμε ο ένας τον άλλον και μπορούμε να δημιουργήσουμε μια καλύτερη κοινωνία. Η παράσταση θίγει τα στερεότυπα, τον θυμό, τη θυματοποίηση και το γεγονός ότι συχνά γινόμαστε "μ@λάκες” χωρίς να το θέλουμε.

Στην παράσταση "Dalida. Τραγουδώντας μέχρι το τέλος” που ανεβαίνει ξανά στο Μέγαρο Μουσικής στις αρχές του 2025 τι θέλεις να επικοινωνήσεις στο κοινό; 
Δεν ανέβασα την παράσταση απλώς για να ακούσουμε πέντε-δέκα ωραία τραγούδια. Θέλω να περάσω το μήνυμα ότι το πιο σημαντικό πράγμα είναι η ισορροπία μας. Αν δεν βρούμε την προσωπική μας ισορροπία, η ζωή χάνεται χωρίς λόγο. Ο πατέρας μου, Γιώργος Κοτανίδης, έλεγε πάντα ότι πρέπει να δημιουργούμε επαγρύπνηση. Θέλω ο θεατής να φεύγει από την παράσταση με κάτι να τον συνοδεύει.

Ταυτίστηκες μαζί της; 
Η "Dalida” ήταν μια συνάντηση που έπρεπε να γίνει. Είναι συνάντηση ζωής για μένα, καθώς είμαι μισή Γαλλίδα και τη λάτρευα από παιδί. Η έρευνα γύρω από τη ζωή της και η προσπάθεια να μπω στην ψυχοσύνθεσή της, στο φως και στο σκοτάδι της, ήταν για μένα ένα μάθημα ζωής, υποκριτικά και ψυχολογικά. Στόχος μου ήταν να την αποδώσω πιστά, παρουσιάζοντας τις συναισθηματικές της εναλλαγές. Ο χρόνος στην παράσταση είναι πυκνός και απαιτεί συγκεκριμένη διάρκεια, κάτι που είναι αρκετά απαιτητικό.

 

Τι περισσότερο ανακάλυψες για εκείνη; 
Η Dalida υπήρξε πρωτοπόρος και πηγή έμπνευσης για πολλούς καλλιτέχνες. Αναρωτήθηκα πώς ένας άνθρωπος με τόση επιτυχία ήταν τόσο δυστυχισμένος και έφτασε στο σημείο της αυτοκτονίας. Με απασχόλησε γιατί κατέληξε εκεί και τι μπορεί να οδηγήσει έναν άνθρωπο σε μια τέτοια απόφαση. Αυτό που συνειδητοποίησα είναι ότι η βαθιά μοναξιά και οι καταστροφικές σχέσεις που βίωνε δεν της επέτρεψαν ποτέ να βρει ισορροπία.

Πού τοποθετείτε τη δράση της παράστασης; 
Την παρουσιάζουμε μέσα από το καμαρίνι της, όπου κάνει έναν απολογισμό της ζωής της, περνώντας από σημαντικές στιγμές και εμβληματικά τραγούδια, τα οποία ερμηνεύω. Έχω μελετήσει τον τρόπο της και νιώθω πως, λίγο πριν βγω στη σκηνή, την επικαλούμαι. Κάθε φορά λέω δύο πράγματα: "Παρακαλώ, επιτρέψτε μου να πω την ιστορία σας απόψε. Μπαμπά, είσαι μαζί μου;”. Και μετά βγαίνω στη σκηνή.