Έφη Σκίτσα©
Μια μητέρα βγαίνει από την ασφάλεια του σπιτιού της, αναζητώντας την κόρη της στη σκληρή πραγματικότητα, αγκαλιά μ’ ένα τάπερ "Κρεατόπιτα", στον μουσικό μονόλογο της Αγγελικής Δαρλάση. Το πιο πρόσφατο έργο της πολυβραβευμένης συγγραφέα παρουσιάζεται στο Θεατρικό Βαγόνι της Αμαξοστοιχίας - Θεάτρου το Τρένο στο Ρουφ για πρώτη φορά σε σκηνοθεσία της ίδιας, πρωτότυπη μουσική και τραγούδια του Χρήστου Αλεξόπουλου και ερμηνεία της Φανής Γέμτου.
"Άραγε εμείς περπατάμε στους δρόμους ή οι δρόμοι μάς υποδεικνύουν να τους βαδίσουμε ανάλογα;". Σαν μια μεγάλη Κοκκινοσκουφίτσα περιπλανιέται σε μια πόλη - λαβύρινθο συναντώντας όσα δεν μπορούσε να φανταστεί και δε θα' θελε να έχει συναντήσει. "Περπατάω στους έρημους δρόμους. Στον έρημο κόσμο μας. Σ’ έναν κόσμο γεμάτο λύκους – οι λύκοι δεν είναι κακοί είναι απλώς σαρκοφάγοι. Οι άνθρωποι είναι… Τι; Τι είναι; Τι δεν είναι;".
Τα μέρη και τα πρόσωπα διαδέχονται το ένα το άλλο αστραπιαία σαν μια σαρωτική καταιγίδα, οι θόρυβοι εναλλάσσονται με τη μουσική, η πρόζα με το ζωντανό τραγούδι, σ’ ένα μεταίχμιο εφιάλτη και φαντασίας, γεννώντας αγωνίες και ερωτήματα που αναζητούν απαντήσεις. Η ιστορία μιας γυναίκας της διπλανής πόρτας που παρατηρεί σαν για πρώτη φορά τον κόσμο, ξυπνώντας από τον λήθαργό της: "Έρχονται σου λέω… Πάντα έρχονται αυτοί που δεν πρέπει όταν κλείνουμε τα μάτια στον κόσμο που ζούμε!".
Τα σκηνικά και τα κοστούμια είναι του Κωνσταντίνου Ζαμάνη και οι φωτισμοί της Μελίνας Μάσχα.
Προπώληση εισιτηρίων: more.com
Διαβάστε Επίσης
Περισσότερες πληροφορίες
Η κρεατόπιτα
Μια μητέρα βγαίνει από το ασφαλές περιβάλλον του σπιτιού της στη σκληρή πραγματικότητα, καθώς αναζητά την κόρη της μαζί μ’ ένα τάπερ κρεατόπιτα, στον μουσικό μονόλογο της πολυβραβευμένης συγγραφέα. «Άραγε εμείς περπατάμε στους δρόμους ή οι δρόμοι μάς υποδεικνύουν να τους βαδίσουμε ανάλογα;» Σαν μια μεγάλη Κοκκινοσκουφίτσα περιπλανιέται σε μια πόλη-λαβύρινθο συναντώντας όσα δεν μπορούσε να φανταστεί και δε θα' θελε να έχει συναντήσει. «Περπατάω στους έρημους δρόμους. Στον έρημο κόσμο μας. Σ’ έναν κόσμο γεμάτο λύκους – οι λύκοι δεν είναι κακοί είναι απλώς σαρκοφάγοι. Οι άνθρωποι είναι… Τι; Τι είναι; Τι δεν είναι;». Τα μέρη και τα πρόσωπα διαδέχονται το ένα το άλλο αστραπιαία σαν μια σαρωτική καταιγίδα, οι θόρυβοι εναλλάσσονται με τη μουσική, η πρόζα με το ζωντανό τραγούδι, σ’ ένα μεταίχμιο εφιάλτη και φαντασίας γεννώντας αγωνίες και ερωτήματα που αναζητούν απαντήσεις.
