© Peter Papapetrou
Το έργο της σπουδαίας θεατρίνας Σπεράντζας Βρανά "Το τίμιο μπορντέλο", επιστρέφει για τρίτη χρονιά από 27/9 στον Πολυχώρο Αυλαία του Πειραιά με τη Δανάη Καλοπήτα στον ομώνυμο ρόλο, σε θεατρική απόδοση και προσαρμογή του Κώστα Παπαπέτρου και σκηνοθεσία του Αλέξανδρου Λιακόπουλου. Παράλληλα, φέτος συμπληρώνονται 15 χρόνια από τον θάνατο της Σπεράντζας Βρανά. Με αυτή την αφορμή θα δοθεί μια επετειακή παράσταση στο Μέγαρο "Δημοσθένης Λιάπης", στα Οινόφυτα, την Κυριακή 29 Σεπτεμβρίου, ανήμερα της επετείου του θανάτου της.
Λίγα λόγια για το έργο
Ρηνούλα τη λέγανε, τότε, όταν ήτανε μικρή Πεπίτα την βαφτίσανε αργότερα, όταν, μικρή ακόμη, άρχισε να περνάει τις πόρτες των σπιτιών με τα κόκκινα φώτα. Ρόζα αυτοβαφτίστηκε, όταν πέρασε πια την πόρτα του δικού της "σπιτιού". Μαντάμ Ρόζα. Όχι κυρία... μαντάμ! Γεννημένη πόρνη, με άλλα λόγια, γεννημένη πουτάνα.
Άγνωστες πτυχές των σπιτιών με τα κόκκινα φωτάκια, οι ιστορίες και τα μυστικά των γυναικών που ζουν και δουλεύουν μέσα σε αυτά, απλές, καθημερινές και ήσυχες στιγμές τις ώρες της ανάπαυσης, μα και σκληρές ώρες εργασίας με ανθρώπους, που επισκέπτονται τα σπίτια για να βγάλουν τον "κρυφό" τους εαυτό, κάτω απ' το χαμηλό φως της κόκκινης λάμπας. Ο πληρωμένος έρωτας, τα βίτσια, οι απαιτητικοί πελάτες και η σκληρή δουλειά των γυναικών που, ενώ ξεγυμνώνουν το κορμί τους, μπροστά στον όποιο άγνωστο... κρατάνε εφτασφράγιστα σφαλιγμένες τις ψυχές, τις σκέψεις και τα μυστικά τους. Και πάνω απ’ όλους και όλες, η Μαντάμ Ρόζα, που ορίζει, κερδίζει, δουλεύει, μα και πονάει τις ώρες που μόνη της σκέφτεται το δικό της, κρυφό μυστικό.
Διαβάστε Επίσης
Διαβάστε Επίσης
Περισσότερες πληροφορίες
Το μπορντέλο της Μαντάμ Ρόζας
Βασισμένο στο βιβλίο της Σπεράντζας Βρανά «Το τίμιο μπορντέλο» (σε διασκευή Κώστα Παπαπέτρου), το έργο ακολουθεί την ιστορία της ζωής της Μαντάμ Ρόζας που μπήκε από μικρή στον κόσμο των κόκκινων φαναριών και κατάφερε να επιβιώσει, να ανελιχθεί και να γίνει κυρία του εαυτού της. Αποκαλύπτεται και το πιο κρυφό της μυστικό, η κόρη της που την αποχωρίστηκε μικρή και ακόμη την ψάχνει. Στη θεατρική μεταφορά του σκληρού έργου, η Ρηνούλα που έγινε Πεπίτα και κατέληξε Ρόζα αφηγείται όσα έχει ζήσει, το πώς ο έρωτας έγινε δουλειά και το αντίθετο, τις σκέψεις, τα όνειρα και τις ελπίδες της.
