Τιάγκο Ροντρίγκες, πώς συνομιλεί η "Εκάβη" σου με την τραγωδία του Ευριπίδη;

Ο ιστορικός γαλλικός θίασος της Comédie Française επιστρέφει στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου με την παράσταση «Εκάβη, όχι Εκάβη» (26-27/7), σε κείμενο και σκηνοθεσία του αιρετικού Πορτογάλου σκηνοθέτη.

Εκάβη, όχι Εκάβη / Hecuba, not Hecuba ©Christophe Raynaud de Lage για την Comédie Française και το Φεστιβάλ της Αβινιόν

Πέντε καλοκαίρια πέρασαν από το 2019, όταν οι θεατές της Επιδαύρου υποδέχονταν θριαμβευτικά την παράσταση "Ηλέκτρα/Ορέστης", που σκηνοθετούσε με την Comédie Française ο Ίβο βαν Χόβε. Ήταν η πρώτη εμφάνιση του παλαιότερου εν ενεργεία ευρωπαϊκού θιάσου, που λειτουργεί από το 1680, στο αργολικό θέατρο, γι’ αυτό και η επικείμενη επίσκεψή του δημιουργεί προσδοκίες. Αυτήν τη φορά δεν θα δούμε τη συνένωση δύο τραγωδιών, όμως στο επίκεντρο της παράστασης παραμένει ο Ευριπίδης και συγκεκριμένα η "Εκάβη", όπου η πρώην βασίλισσα της Τροίας εκδικείται φριχτά το βασιλιά της Θράκης, επειδή σκότωσε τον μικρότερο γιο της.

Tiago Rodrigues Τιάγκο Ροντρίγκες
©Christophe Raynaud de Lage
Τιάγκο Ροντρίγκες

Το νέο κείμενο και τη σκηνοθεσία υπογράφει ο ριζοσπάστης Πορτογάλος σκηνοθέτης και διευθυντής του Φεστιβάλ της Αβινιόν, Τιάγκο Ροντρίγκες ("By heart", "Καταρίνα και η ομορφιά να σκοτώνεις φασίστες"). Με αφορμή το σκάνδαλο που ξέσπασε πριν από λίγα χρόνια στην Ελβετία και αφορούσε την κακοποίηση αυτιστικών παιδιών σε ένα κρατικό ίδρυμα, οδηγήθηκε στην ιδέα της παράστασης "Εκάβη, όχι Εκάβη", όπου μια σύγχρονη ηθοποιός, ενώ βρίσκεται σε πρόβες της ευριπίδειας τραγωδίας, ανακαλύπτει ότι ο αυτιστικός γιος της υπήρξε θύμα κακοποίησης. Μπλέκοντας τον μυθολογικό χρόνο με τον σύγχρονο και τον μύθο με την πραγματικότητα, η παράσταση ανοίγει σειρά ερωτημάτων σχετικά με τη δικαιοσύνη, την αυτοδικία, την πολιτική ευθύνη, τη μητρότητα, ενώ ταυτόχρονα αποτελεί, σύμφωνα με τον σκηνοθέτη, "ένα ερωτικό γράμμα προς τη θεατρική τέχνη".

Εκάβη, όχι Εκάβη / Hecuba, not Hecuba
©Christophe Raynaud de Lage για την Comédie Française και το Φεστιβάλ της Αβινιόν

Το έργο γράφτηκε κατά τη διάρκεια των προβών, ειδικά για τους ηθοποιούς της Comédie Française, κάποιοι από τους οποίους συμμετείχαν στην παράσταση του 2019 και περιμένουν με αγωνία την επόμενη συνάντησή τους με το ελληνικό κοινό. "Η τωρινή παράσταση είναι πιο εσωτερική και η πρόκληση είναι να κάνουμε τους θεατές να κατεβούν προς εμάς", μας είπε ο Λοΐκ Κορμπερί, που είχε υποδυθεί τον Πυλάδη και τώρα θα ερμηνεύσει τον Πολυμήστορα και τον γενικό γραμματέα της κυβέρνησης. Για τον Ροντρίγκες, που θα παρουσιάσει για πρώτη φορά παράστασή του στην Επίδαυρο, το στοίχημα είναι μεγάλο: "Γνωρίζω ότι είναι ένα ιδιόμορφο μέρος με το δικό του κοινό και πως υπάρχει μια ισχυρή σύνδεση με την ελληνική τραγωδία. Αυτό που μπορώ να πω είναι ότι η δουλειά που κάνω είναι επίσης από αγάπη για την ελληνική τραγωδία και δεν έχει καμιά αξίωση να δώσει μαθήματα για το πώς πρέπει να παρουσιάζεται. Είναι απλώς ένα από τα έργα μου, εμπνευσμένο από την ελληνική τραγωδία", δήλωσε σχετικά. 

Διαβάστε Επίσης

Διαβάστε Επίσης

Διαβάστε Επίσης

Περισσότερες πληροφορίες

Hecuba, not Hecuba

  • Δράμα
  • Διάρκεια: 125 '

Στο έργο όπου ο νέος διευθυντής του Φεστιβάλ της Αβινιόν σκηνοθετεί τον κορυφαίο θίασο, μια ηθοποιός κάνει πρόβα στην “Εκάβη” του Ευριπίδη. Υποδύεται τον ρόλο της χήρας του Πριάμου που με την ήττα της Τροίας έχασε τα πάντα: τον άντρα της, τον θρόνο της, την ελευθερία της και, το πλέον οδυνηρό, σχεδόν όλα τα παιδιά της. Είναι μια γυναίκα που αξιώνει δικαιοσύνη. Ο μύθος της τραγωδίας συναντάει όμως σπαρακτικά την οικεία πραγματικότητα της ηθοποιού, μητέρας ενός εφήβου στο φάσμα του αυτισμού, που έχει υποστεί κακοποίηση από το προσωπικό του ιδρύματος όπου τον έχει εμπιστευτεί. Καθώς οι ιθύνοντες προσπαθούν να συγκαλύψουν την υπόθεση, αποφασίζει να τη δημοσιοποιήσει στον Τύπο. Στις πρόβες για την παράσταση παρεμβάλλεται με αμφίσημο τρόπο η δικαστική έρευνα. Σε ένα ιδιόμορφο, μεταιχμιακό σκηνικό, οι δύο αυτοί κόσμοι έρχονται σε αντιπαράθεση σε μια βασανιστική και συνταρακτική μείξη του μυθικού με το πραγματικό, του θεάτρου με τη δικαιοσύνη. Η παράσταση θα παρουσιαστεί στην Επίδαυρο αμέσως μετά την πρεμιέρα της τον Ιούλιο στο Φεστιβάλ της Αβινιόν.

Διαβάστε ακόμα

Τελευταία άρθρα Θέατρο

"Μαζί" για δεύτερη χρονιά στο Altera Pars

Το "Μαζί" του Φάμπιο Μάρρα, ένα έργο για όλα όσα μας κρατούν ενωμένους, για τις αόρατες δυνάμεις που γεννά η αγάπη επέστρεψε στο Altera Pars σε σκηνοθεσία Πέτρου Νάκου.

ΓΡΑΦΕΙ: ATHINORAMA TEAM
14/10/2025

Συνέντευξη | Μυρτώ Αλικάκη: "Η πιο σοφή συμβουλή είναι να είσαι αληθινός"

Η Μυρτώ Αλικάκη μιλά για την συνάντηση της με την "Linda" στο θέατρο Επί Κολωνώ, την επιστροφή των "Υπέροχων Πλασμάτων", για τα παιδιά της, τη σχέση τους με την τέχνη, την καθημερινότητά της και τη σοφία που έρχεται με την εμπειρία. Μια κουβέντα γλυκιά, ήρεμη και ειλικρινής, όπως και η ίδια.

"Αφήνω ανοιχτά": Μια παράσταση ευαισθητοποίησης για τη διπολική διαταραχή

Η παράσταση, σε σκηνοθεσία Σοφίας Φωτεινάκη, προσεγγίζει την ασθένεια από μέσα, συνομιλώντας με την "Ψύχωση" της Σάρα Κέιν.

Αφρός ιδεών στο Θέατρο του Νέου Κόσμου: "Το Σαπούνι" κάνει πρεμιέρα

Τι μπορεί να συμβεί αν κάποιος αποφασίσει να μείνει 25 χρόνια στο μπάνιο του, κοιτώντας ένα μικρό κομμάτι "Σαπούνι"; Θα το μάθετε στο Θέατρο του Νέου Κόσμου από την ομάδα Πλλατς.

Νένα Μέντη & Ελένη Ράντου: Δύο πρωταγωνίστριες επιστρέφουν για να θυμίσουν πως το θέατρο είναι εξομολόγηση και ζωή

Η Ελένη Ράντου και η Νένα Μεντή, επιστρέφουν φέτος στη σκηνή, με δύο έργα που μιλούν για τη ζωή, τη μνήμη και την ανάγκη της ανθρώπινης επικοινωνίας.

Ανοίγει η "Αίθουσα αναμονής" στον ιδιαίτερο χώρο του Σ.Ο.Τ.Α. – Σωματείου Οδηγών Ταξί Αττικής

Σε έναν χώρο που κουβαλά τη μνήμη ενός ανδροκρατούμενου επαγγελματικού κλάδου, τέσσερις γυναίκες συναντώνται τυχαία και – μέσα από το χιούμορ, τη συγκίνηση και την αναμέτρηση με τον εαυτό τους – αφηγούνται μια ιστορία αλλαγής και λύτρωσης.

"Τα παιδιά ενός κατώτερου θεού-Πάρτε μια γεύση από τις πρώτες φωτογραφίες

Με ιδιαίτερη ευαισθησία προσεγγίζει την ιστορία των "Παιδιών ενός κατώτερου θεού" ο σκηνοθέτης Δημοσθένης Παπαδόπουλος, φωτίζοντας τη σιωπή, τη διαφορετικότητα και τη δύναμη της ανθρώπινης σύνδεσης στη σκηνή.