Από τις 6 έως τις 12/6 κάνουν πρεμιέρα τρεις ενδιαφέρουσες παραστάσεις που θέτουν στο προσκήνιο την κίνηση. Χορό και χοροθέατρο, λοιπόν, σας προτείνουμε για αυτή την εβδομάδα, δια χειρός τριών δυναμικών χορογράφων, που δεν είναι άλλες από την Αντωνία Οικονόμου, την Κυριακή Νασιούλα και τη Μίνα Ανανιάδου.
Christos Andrianopoulos©
#1 "Άτιτλον"
Μετά τις πρώτες sold-out παραστάσεις, το χοροθεατρικό έργο της Αντωνίας Οικονόμου επιστρέφει και θα παιχτεί για τρεις ακόμη φορές στο Σύγχρονο Θέατρο (11-13/6). Ένα αόρατο χέρι ζωγραφίζει απόκοσμες φιγούρες που ζωντανεύουν. Καθεμιά από αυτές αφήνει τα ανεξίτηλα ίχνη της, συμβάλλοντας έτσι σε ένα χάος που οδηγεί, όμως τελικά, στην τάξη. Ερμηνεύουν: Ξένια Σταθούλη (Μούσα), Παύλος Λυκούδης (Νάρκισσος), Νίκος Τσόλης (Χάος), Ορέστης Αλεξιάδης (Έρως). Χορός οι Ξένια Ταμπούρλου, Αλεξάνδρα Δρανδάκη, Klaus Shehaj, Ειρήνη Δαμιανίδου.
#2 "4 + Ένα"
Το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά πρόκειται να φιλοξενήσει το νέο έργο της χορογράφου Κυριακής Νασιούλα για τρεις παραστάσεις (6-8/6, Δημοτικό Θέατρο Πειραιά). Τα στοιχεία της φύσης παρουσιάζονται επί σκηνής μέσα από παλλόμενα σώματα και αλληλεπιδρούν μέσα σε ένα είδος αρχέγονης τελετουργίας. Η κίνησή τους συνοδεύεται από μουσική (Τζεφ Βάνγκερ) και βιντεοπροβολές (Ελένη Ξυνογαλά). Χορεύουν η Ιωάννα Καρατέγου, ο Τάσος Νίκας, η Εβίνη Παντελάκη κι ο Θάνος Ραγκούσης.
"Στο "4 + Ένα” η συμβατική έννοια του χρόνου καταργείται" είπε η Κυριακή Νασιούλα μιλώντας στο "α" εδώ:
Διαβάστε Επίσης
#3 "Antilles"
Συνεχίζοντας την εξερεύνησή της πάνω στις έννοιες της αυτονομίας και της ποιητικής των σχέσεων, η χορογράφος Μίνα Ανανιάδου παρουσιάζει τη νέα της δουλειά στο θέατρο Ροές (6-8/6). Εντός του άδειου σκηνικού χώρου, οι ατομικές αφηγήσεις των σωμάτων πρόκειται να ενωθούν μέσα από αλληλεπιδράσεις τόσο πολύμορφες όσο και το νησιωτικό σύμπλεγμα του τίτλου. Χορεύουν η Σοφία Πουχτού, η Χαρά Κότσαλη και η χορογράφος.
Διαβάστε Επίσης
Περισσότερες πληροφορίες
Άτιτλον
Ένα αόρατο χέρι ζωγραφίζει και τα φαντάσματα του δημιουργού παίρνουν σάρκα και οστά. Σε έναν στοιχειωμένο τόπο σύγκρουσης, παραμένει ένας απλός θεατής. Ο πίνακας που σταδιακά εμφανίζεται σε τρισδιάστατη μορφή, απαθανατίζεται μέσα σε ένα λευκό καμβά. Οι διαστρεβλωμένες φιγούρες που γεννιούνται αφήνουν πίσω τα ίχνη και το αποτύπωμα της διαδρομής τους ιχνογραφώντας στο χώρο του καμβά μια ιστορία που οδεύει από την αρχή προς το τέλος της. Σαν ένα ακατανόητο χάος που, όπως η ίδια η φύση, δημιουργεί τάξη. Μία παραστατική αλληγορία για την οικουμενική ανάγκη του ανθρώπου να δημιουργεί διαμέσου του σώματος, του οποίου η μνήμη, και το οποίο ως μνήμη, είναι καταδικασμένο πάντα να επιστρέφει στις πληγές που νομίζει ότι έχει ξεχάσει.
Antilles
Ατομικές αφηγήσεις συναντιούνται για να συνθέσουν έναν κοινό τόπο. Το έργο, κομμάτι μιας αναζήτησης για την έννοια της αυτονομίας και της ποιητικής των σχέσεων, μας προσκαλεί να ακολουθήσουμε την πορεία μιας διαρκώς μεταβαλλόμενης σχεσιακότητας. Σε ένα άδειο σκηνικό χώρο, το χορευτικό σώμα φέρνει σε σχέση το άρρητο, το οικείο, το αδιαφανές και το φανταστικό, επιχειρώντας να δώσει μορφή στην έννοια της ετεροτοπίας: αναμετριέται με το πώς δημιουργούμε ρωγμές στον συμβατικά αντιληπτό χρόνο καθώς και το πώς ένας τόπος μπορεί να συνέχει πολλούς χώρους μαζί. Όχημα αποτελεί μια ποιητική σύμφωνα με την οποία η ταυτότητα δεν αναπτύσσεται μόνο μέσα από τις κατά τόπο ρίζες αλλά κυρίως μέσα από την μετατόπιση και από τη σχέση με το άλλο. Ο τίτλος “Antilles” προέρχεται από την κεντρική αναφορά σε αυτές στο έργο του Εντουάρ Γκλισάν "Poetics of Relation" ως ένα σύμπλεγμα τόπων/νησιών τα οποία μέσα από το άπλωμα, την αυτονομία, την πολυμορφία και την αλληλεπίδρασή τους μπορούν να υπερβούν την κυρίαρχη μη-ιστορία (nonhistory) -κατάλοιπο της εκτεταμένης αποικιοκρατικής επιβολής- και να αυτοπροσδιορίσουν το παρελθόν και το μέλλον τους μέσα από μια μετασχηματιστική αλλαγή πρόσληψης του χρόνου και της σχέσης/συνάφειας.
4 + Ένα
Τα στοιχεία της φύσης συνδιαλέγονται ως παλλόμενα σώματα επί σκηνής, συνθέτοντας ένα χορό θέσεων και αντιθέσεων, μέσω μιας ενορχηστρωμένης αρχέγονης τελετουργίας. Τα σώματα δονούνται είτε σαν τα μόρια της ύλης σε μεγέθυνση είτε κινούνται σαν ρευστά υπό την επίδραση των φυσικών νόμων και φαινομένων. Ένα επί σκηνής ξεδίπλωμα της φύσης, της δημιουργίας και της καταστροφής της, μας κάνει να αναρωτηθούμε: Ποια είναι τελικά η σχέση μας με τη φύση; Αφιερώνουμε το χρόνο μας σε αυτή; O χρόνος διαστέλλεται, ενώ 4 σώματα δονούνται πάνω στη γη που σείεται. Πλημμυρίζουν τη σκηνή πλέκοντας υδάτινες δίνες και αέρινους στροβίλους. Ατενίζουμε τη σταδιακή εξάπλωση μιας φλόγας μέχρι αυτή να μεταμορφωθεί σε μια πύρινη μάχη. Το κουαρτέτο μεταβαίνει στον ανεξερεύνητο Πλατωνικό αιθέρα. Το άρρητο αυτό στοιχείο, συνδετικός κρίκος των υπολοίπων, καταλαμβάνει τον ενδιάμεσο χώρο, προσκαλώντας μας σ’ ένα συμπαντικό κοσμικό χορό.
