"Βετεράνος δεν αισθάνομαι καθόλου, νιώθω απλώς ότι μεγάλωσα. Μου κάνει κέφι να συνεχίσω να παίζω, αλλά δεν ξέρεις ποτέ... Τα χρόνια περνάνε, μπορεί να αναγκαστώ να σταματήσω, θέλω δεν θέλω. Νομίζω όμως ότι αντέχω ακόμη". Αυτά δήλωνε ο Γιάννης Φέρτης στο "α", τον Δεκέμβριο του 2017, λίγο πριν την πρεμιέρα της παράστασης "Ήρωες" του Ζεράλντ Σιμπλερά, σε σκηνοθεσία του Νικίτα Μιλιβόγεβιτς. Μοιραζόμενος τη σκηνή μαζί με τον Ιεροκλή Μιχαηλίδη και τον Δημήτρη Πιατά ερμήνευσε με απαράμιλλη γοητεία έναν από τους τρεις βετεράνους αξιωματικούς που βρίσκονται πλέον παροπλισμένοι σε ένα γηροκομείο. Τελικά, ο Φερνάν αποδείχτηκε ο προτελευταίος του ρόλος, για τον οποίο μοιράστηκε με τους δύο συμπρωταγωνιστές τους του το τρίτο βραβείο ανδρικού ρόλου στα βραβεία κοινού του "α" το 2018, διάκριση που είχε αποσπάσει και το 2007 για την ερμηνεία του στην "Επιστροφή" του Τζόζεφ Κόνραντ, σε σκηνοθεσία της Αθανασίας Καραγιαννοπούλου.
Τη σεζόν 2019-20 θα πραγματοποιούσε τελικά την τελευταία του εμφάνιση στο σανίδι, στο "Ένας αληθινός καουμπόι" της Μαρίλια Σαμπέρ, σε σκηνοθεσία της Ελένης Γκασούκα: ήταν κι αυτό, με το δικό του τρόπο, ένα έργο για τα γηρατειά και την τρίτη ηλικία, στο οποίο ο Φέρτης εμφανίστηκε "’διάφανος’, ευάλωτος, αληθινά συγκινητικός, αλλά και με μια δόση τρέλας" -όπως γράφαμε στην κριτική μας-, στο ρόλο ενός χήρου που αντιμετωπίζει τη δυσλειτουργική σχέση με την κόρη του, δίπλα στην Ιωάννα Μαυρέα και τον Βασίλη Μαυρογεωργίου.
Την ίδια χρονιά, ο Φέρτης συμπλήρωνε εξήντα ένα χρόνια στο θέατρο, από το 1958-59, όταν έκανε την παρθενική του εμφάνιση στο Θέατρο Τέχνης και στην παράσταση "Η ηλικία της νύχτας" του Ιάκωβου Καμπανέλλη, σε σκηνοθεσία του Κάρολου Κουν, ενώ την επόμενη χρονιά, μαζί με τη Μελίνα Μερκούρη, θα συμπρωταγωνιστούσαν στο "Γλυκό πουλί της νιότης", του Τενεσί Ουίλιαμς, μία ακόμη θρυλική παράσταση του Κουν. "Δεν πιστεύω ότι υπάρχουν ήρωες στο θέατρο. Ακόμη και τον σπουδαίο Κουν, του οποίου υπήρξα μαθητής, δεν τον έβλεπα ως ήρωα αλλά ως έναν άνθρωπο που είχε μανία με το θέατρο", μας έλεγε στην ίδια συνέντευξη για τον σημαντικό καλλιτέχνη που υπήρξε δάσκαλός του στη δραματική σχολή του Τέχνης. Έκτοτε, δεν υπήρξε είδος ρεπερτορίου που δεν υπηρέτησε με ταλέντο, ήθος και εφηβικό πάθος, κωμωδία, δράμα, αρχαία τραγωδία, νεότερο και σύγχρονο ρεπερτόριο, κομεντί, είτε ως θιασάρχης (αρχικά με την Ξένια Καλογεροπούλου, αργότερα με τη Μιμή Ντενίση) είτε σε άλλους θιάσους και σχήματα.
Συνεργάστηκε με πληθώρα σημαντικών ηθοποιών και σκηνοθετών: με τον Λεωνίδα Τριβιζά στο Λαϊκό Πειραματικό Θέατρο (όπου ο ίδιος και η Ξένια Καλογεροπούλου ήταν συνιδρυτές), που έκανε πολύ σημαντική δουλειά τη δεκαετία του ’60 και κατά τη Μεταπολίτευση, με τον Μάριο Πλωρίτη στον θίασο της Έλλης Λαμπέτη, τον Γιώργο Θεοδοσιάδη, τον Σταμάτη Φασουλή, τον Γιούρι Λιουμπίμοφ στον θίασο της Κάτιας Δανδουλάκη, τον Αντώνη Αντύπα στο Απλό Θέατρο, τον Σπύρο Ευαγγελάτο στο Αμφι-Θέατρο, τον Στάθη Λιβαθινό στο Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας, τον Πέτερ Στάιν στο Εθνικό και την περίφημη "Ηλέκτρα" του 2007, όπου υποδύθηκε τον Παιδαγωγό δίπλα στη Στεφανία Γουλιώτη (Ηλέκτρα), την Καρυοφυλλιά Καραμπέτη (Κλυταιμνήστρα), τον Λάζαρο Γεωργακόπουλο (Αίγισθο), κ.ά.
Ο "Άμλετ" υπήρξε ένας κομβικός σταθμός της καριέρας του. Ο ίδιος είχε δηλώσει ότι είχε πάθος με το συγκεκριμένο έργο και ότι η εισαγωγή του στη δραματική σχολή του Τέχνης έγινε με έναν μονόλογο του ήρωα. Τελικά, το 1991-93 πρωταγωνίστησε στην αγαπημένη του σαιξπηρική τραγωδία σε σκηνοθεσία του Σπύρου Ευαγγελάτου στο Αμφι-Θέατρο, σε μια παράσταση που γνώρισε τεράστια επιτυχία. Και βέβαια αξίζει να αναφέρουμε τη συγκινητική συνομιλία εκείνης της παράστασης με το ανέβασμα του ίδιου έργου, σχεδόν τριάντα χρόνια αργότερα, από την Κατερίνα Ευαγγελάτου, ανέβασμα που σηματοδότησε την επαναλειτουργία του κλειστού Αμφι-Θεάτρου: σε αυτό, ο άλλοτε νεαρός πρίγκιπας της Δανίας "έγινε" το φάντασμα του νεκρού πατέρα του. Ο Γιάννης Φέρτης υπήρξε ένας σπουδαίος ηθοποιός και το θέατρο έδειχνε ως ο φυσικός του χώρος ακόμη κι όταν ερμήνευε κόντρα ρόλους, όπως του Θείου Βάνια, στην παράσταση που σκηνοθέτησε η Λίλλυ Μελεμέ το 2014-15: αυτός, ο αειθαλής ζεν πρεμιέ με τη χαρακτηριστική, καθηλωτική φωνή, έγινε κι όμως ένας ήρωας-προσωποποίηση της μη βιωμένης ζωής…
Διαβάστε Επίσης
