Άρτεμις Γρύμπλα, Λίλα Μπακλέση, Κωνσταντίνος Μπιμπής: "Καμία γυναίκα δεν είναι ασφαλής όσο υπάρχουν "θεοί" που πιστεύουν ότι έχουν δικαίωμα πάνω της"

Η δημιουργική ομάδα πίσω από τη θεατρική παράσταση "Οι κάτω απ’ τ’ αστέρια", Άρτεμις Γρύμπλα, Λίλα Μπακλέση και Κωνσταντίνος Μπιμπής, όπου απέδειξαν ότι η προσωπική δουλειά και η αγάπη τους για ένα κείμενο που το έκαναν δικό τους με αποτέλεσμα μια τρυφερή και πολύ επιτυχημένη παράσταση που ξεπέρασε τα ελληνικά σύνορα, μας σύστησαν φέτος το πολυβραβευμένο έργο της Ραφαέλα Μάρκους (που πρόσφατα επισκέφθηκε την Ελλάδα) με τίτλο "Δάφνη". Ένα σύγχρονο queer παραμύθι για τον έρωτα, την αποδοχή, την απώλεια, την ταυτότητα και την επιβολή της εξουσίας, που συνδιαλέγεται με τον αρχαιοελληνικό μύθο της Δάφνης και του Απόλλωνα. Η παράσταση παίζεται ξανά στο θέατρο Ελέρ κι εμείς ζητήσαμε από τις δύο ερμηνεύτριες και μεταφράστριες Άρτεμις Γρύμπλα και Λίλα Μπακλέση αλλά και από τον Κωνσταντίνο Μπιμπή με τον οποίο συνυπογράφουν τη σκηνοθεσία, να μας γράψουν για το έργο και την παράσταση με τα δικά τους λόγια σε μια εποχή που η "Δάφνη" αποδεικνύεται πιο επίκαιρη από ποτέ. 

Μέσα στο σουρεαλιστικό κλίμα των ημερών έκανε πρεμιέρα η "Δάφνη" μας, ένα παραμύθι για τον έρωτα, την κακοποίηση, την μεταμόρφωση και τον μακρύ δρόμο της αποδοχής. Καθώς γιορτάζαμε την θερμή αποδοχή του κόσμου και την ανοιχτή συζήτηση με την συγγραφέα του έργου, Ραφαέλα Μάρκους, λίγα μέτρα πιο κάτω, μια ομάδα ανθρώπων έψελναν προσευχές προκειμένου να ξορκίσουν τον γάμο ομόφυλων ζευγαριών, να προστατεύσουν την Αγία ελληνική οικογένεια και να την πείσουν να συνεχίσει να κάνει αυτό που ξέρει να κάνει πολύ καλά: να αρνείται την αλήθεια και τα δικαιώματα στα παιδιά της. Πεπεισμένοι, λοιπόν, εμείς πως τα παραμύθια μπορούν ακόμα ν' αλλάξουν τον κόσμο καθώς φωτίζουν την πολυπλοκότητα της ανθρώπινης ύπαρξης, λέμε την ιστορία της Δάφνης, εξερευνώντας με τρόπο καυστικό και αρκετό χιούμορ τα θέματα του έρωτα, της απώλειας και της ταυτότητας. 

"Αυτή η μεταγραφή του μύθου της Δάφνης και του Απόλλωνα μας υπενθυμίζει πως οι μύθοι που τόσο αθώα διδαχτήκαμε ως παιδιά, κρύβουν ιστορίες βίας, εξουσίας και βαθιάς ριζωμένης πατριαρχίας. Η Δάφνη στον μύθο, μεταμορφώνεται σε δέντρο, προκειμένου να ξεφύγει από την επιμονή του Απόλλωνα".

Η  Δάφνη θέλει απλώς να μπορεί να αγαπά και να αγαπιέται. Όταν παγιδεύεται μέσα σε ένα ψέμα προκειμένου να γίνει αρεστή, βρίσκει παρηγοριά στα νούφαρα, τα αρχαιότερα ανθοφόρα φυτά του κόσμου, βρίσκει παρηγοριά σε όλα τα φυτά που μεγαλώνουν σιγά σιγά μέσα και γύρω της. Η Μάρκους κάνοντας μια μεταγραφή του μύθου της Δάφνης και του Απόλλωνα, μας υπενθυμίζει εδώ πως οι μύθοι που τόσο αθώα διδαχτήκαμε ως παιδιά, κρύβουν ιστορίες βίας, βιασμών και εξαναγκασμών, εξουσίας και βαθιάς ριζωμένης πατριαρχίας. Η Δάφνη στον μύθο, μεταμορφώνεται σε δέντρο, προκειμένου να ξεφύγει από την επιμονή του Απόλλωνα για τον έρωτα της. Δεν είναι πια γυναίκα, γιατί καμία γυναίκα δεν μπορεί να είσαι ασφαλής όσο υπάρχουν "θεοί” που πιστεύουν ότι έχουν δικαίωμα πάνω στο σώμα και την ύπαρξη της. Μέσα από την ιστορία της δικής μας Δάφνης, έρχεται στο φως η ιστορία μιας μπαισέξουαλ γυναίκας, με σκοπό να προκαλέσει συζητήσεις γύρω απ’ την ορατότητα και την αποδοχή, γύρω απ’ την γυναικεία σεξουαλικότητα η οποία δεν υπάρχει μόνο για να θρέφει τις αντρικές φαντασιώσεις. 

"Η "Δάφνη" έχει σκοπό να προκαλέσει συζητήσεις γύρω απ’ την ορατότητα και την αποδοχή, γύρω απ’ την γυναικεία σεξουαλικότητα η οποία δεν υπάρχει μόνο για να θρέφει τις αντρικές φαντασιώσεις".

Όταν το κείμενο της Μάρκους πρωτοήρθε στα χέρια μας, ήταν ένας μονόλογος γραμμένος για ένα κορίτσι ή μία νύμφη, γύρω στα 30, η πρώτη απόφαση που πήραμε ήταν γρήγορη: χωρίζουμε το κορίτσι αυτό σε δύο ανθρώπους, όπως ζητείται από τον χαρακτήρα να κάνει σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής του, να ισορροπεί ασταμάτητα ανάμεσα σε δύο ταυτότητες προκειμένου να χωράει σε δύο κόσμους οι οποίοι δεν την αποδέχονται. Κι ένα σύμπαν χωρίς ταυτότητα: μία κουζίνα μέσα στην οποία εγκλωβίζεται, ριζώνει και μεταμορφώνει στο καταφύγιο της. 

Συνθέτοντας αυτον τον κόσμο κληθήκαμε, παρέα με όλους τους πολύτιμους συντελεστές της παράστασης -σκηνικά και κοστούμια της Μαρίας Παπαδοπούλου, μουσική της Αλεξάνδρας Κατερινοπούλου, κίνηση του Αλέξανδρου Βαρδαξόγλου, φωτισμοί του Νίκου Βλασσόπουλου και βοηθός στη σκηνοθεσία η Εύα Διαμαντή- να ανακαλύψουμε τα όρια του εαυτού μας, τα πόσα ανεχόμαστε και πόσο μεταμορφωνόμαστε κι εμείς προκειμένου να χωρέσουμε σε κόσμους που δεν είναι δικοί μας, που ίσως ούτε μας αρέσουν, να ανακαλύψουμε το χιούμορ μέσα στον πόνο, τον πόνο μέσα στα αστεία και τα δάση που όλοι κρύβουμε μέσα μας. 

Ελπίζουμε αυτή η παράσταση να γίνει και για το κοινό, αφορμή για συζητήσεις γύρω απ’ την ελευθερία, τις προκαταλήψεις, την κατανόηση και την ενσυναίσθηση, συζητήσεις που ανοίγουν τον δρόμο για μεγαλύτερη αποδοχή και ένταξη όλων των ατόμων στο πολύχρωμο μωσαϊκό μιας κοινωνίας που επιτρέπει την έκφραση της μοναδικότητας του ατόμου.