Στο νέο του έργο, ο Κωνσταντίνος Χατζής επιλέγει να μιλήσει για τον πόλεμο ως πολιτική πράξη και ως όργανο της πολιτικής μέσα από την υψηλή ποίηση δύο αρχαίων τραγωδιών, τους "Επτά επί Θήβας" του Αισχύλου και την "Αντιγόνη" του Σοφοκλή. Στην παράσταση, ξεκινώντας από τις ρίζες του μύθου των Λαβδακιδών, ακολουθούμε την πορεία του εμφύλιου αλληλοσκοτωμού ανάμεσα στον πατέρα και τον γιο, Λάιο και Οιδίποδα, αλλά και στ’ αδέλφια Ετεοκλή και Πολυνείκη και, τέλος, στον θάνατο της Αντιγόνης. Για τη μουσική του έργου, ο Κωνσταντίνος Χατζής συνεργάζεται ξανά με τον Γιώργο Κουμεντάκη. Η υποβλητική μουσική του διακεκριμένου συνθέτη δεν συνομιλεί με τις τραγωδίες των Αισχύλου και Σοφοκλή, αλλά λειτουργεί περισσότερο ως αυτόνομο μουσικό έργο. Λέξεις, ήχοι, εικόνες συνθέτουν μια μοναδική θεατρική-μουσική εμπειρία.
Η σκηνοθεσία, συρραφή κειμένων, απόδοση και σχεδιασμός φωτισμών είναι του Κωνσταντίνου Χατζή. Η μουσική του Γιώργου Κουμεντάκη. Τα κοστούμια της Ομάδας. Η σύλληψη ιδέας του Κωνσταντίνου Χατζή και της Αντιγόνης Καράλη.
Ερμηνεύουν: Χάρης Δήμος, Κωνσταντίνος Χατζής. Φωνή Αντιγόνης: Σοφία Χιλλ. Κλαρινέτο παίζει ζωντανά ο Χάρης Δήμος
Η παράσταση θα κάνει πρεμιέρα στη Θεσσαλονίκη και στη συνέχεια θα παρουσιαστεί στην Αθήνα, στο Θέατρο Σταθμός, για περιορισμένο αριθμό μεταμεσονύκτιων παραστάσεων, από 8-30 Δεκεμβρίου.
Σκηνοθετικό σημείωμα
Γιατί η τραγωδία συνεχίζει να ασκεί πάνω μας τόσο μεγάλη έλξη; Γιατί ερμηνεύοντας τους κλασσικούς ερμηνεύουμε τον εαυτό μας. Την εποχή μας. Το σήμερα. Τα έργα "Επτά επί Θήβας" και "Αντιγόνη" σου δίνουν τη δυνατότητα να αναμετρηθείς και να ανακαλύψεις τη φύση του πολέμου. Ενός εμφύλιου πολέμου. Ο πατέρας θέλει να σκοτώσει τον γιο του. Ο γιος σκοτώνει τον πατέρα του. Ο αδελφός τον αδελφό. Και τέλος η τελευταία απόγονος, η Αντιγόνη, καταδικάζεται σε θάνατο από τον θείο της. Ένας ατέρμονος εμφύλιος αλληλοσκοτωμός ανάμεσα σε αυτούς που κατέχουν την εξουσία και θέλουν με όλα τα μέσα να τη διατηρήσουν.
Η βαθύτερη ανάγκη μου είναι να μιλήσω για τον πόλεμο. Μέσα από την υψηλή ποίηση του "τραγικού" λόγου. Τον πόλεμο ως πολιτική πράξη. Τον πόλεμο ως όργανο της πολιτικής. Γιατί ας μην ξεχνάμε πως ο ιθύνων νους του πολέμου είναι πάντα η πολιτική. Πόλεμος σημαίνει πολιτική πράξη με άλλα μέσα. Την δύναμη του ισχυρού απέναντι στον ανίσχυρο. Πέραν της τεράστιας καλλιτεχνικής αξίας αυτών των έργων, η επιλογή του να μιλήσεις –και επανέρχομαι ξανά σε αυτό– για το "τώρα" μέσα από έργα που γράφτηκαν αιώνες πριν μας βοηθάει να επαναπροσδιορίσουμε και να καταλάβουμε την αληθινή φύση των ανθρώπων. Η ιστορία μοιάζει σαν κάτι ακίνητο. Μιας και οι πράξεις των ανθρώπων μέσα στους αιώνες παραμένουν και αυτές αμετακίνητες.
Αισχύλος, Σοφοκλής και Κουμεντάκης. Τρεις συγγραφείς. Τρεις συνθέτες. Μιας κι η μουσική εδώ δεν συνομιλεί, δεν συνδέει τα έργα αλλά λειτουργεί αυτόνομα. Σαν ένα τρίτο έργο. Σαν τρίτος συγγραφέας. Δύση και ανατολή. Ένα κράμα που συνεχώς συγκρούεται. Κι αναμεσά σε αυτήν την σύγκρουση αναδύεται η καθαρή όψη της αλήθειας. Ας τολμήσουμε επιτέλους να τη δούμε κατάματα.
Διαβάστε Επίσης
