Ο Κωνσταντίνος Σειραδάκης είναι ηθοποιός και συγγραφέας. Στις αρχές του χρόνου, το έργο του "Οι μέρες πριν τη βροχή" βραβεύτηκε στον Διαγωνισμό Ανεύρεσης Νεοελληνικού Θεατρικού Έργου που διοργάνωσε η Περιφέρεια Αττικής σε συνεργασία με το Αθηνόραμα. Λίγο πριν παρασταθεί στην σκηνή στις 4 Αυγούστου στο Θέατρο Αττικού Άλσους "Κατίνα Παξινού", μιλήσαμε μαζί του τόσο για το έργο όσο και για άλλες συνεργασίες του, όπως τη συμμετοχή του στον "Όρκο ΙΙ" της ΕΡΤ1 και στις "17 Κλωστές" που σκηνοθετεί ο Σωτήρης Τσαφούλιας.
Φέτος, το έργο σας "Οι μέρες πριν την βροχή" βραβεύτηκε στον διαγωνισμό Ανεύρεσης Νεοελληνικού Θεατρικού Έργου που διοργάνωσε η Περιφέρεια Αττικής σε συνεργασία με το Αθηνόραμα. Πώς βιώσατε αυτή την εμπειρία;
"Οι μέρες πριν την βροχή" γράφτηκαν τον καιρό της καραντίνας. Ξημεροβραδιάζεσαι με τους ήρωες και τα φαντάσματά σου όταν μπεις σε αυτή τη διαδικασία. Το να γράφεις, να σβήνεις και να ξαναγράφεις ως αργά το βράδυ και μετά την άλλη μέρα πάλι το ίδιο, δεν είναι και ο πιο ενδεδειγμένος τρόπος να περνάς τον καιρό σου, για να παραλλάξω λίγο τον Paul Auster. Αλλά δεν θα το άλλαζα με τίποτα. Και ας ήταν μια μακριά, έντονη, και επίπονη, εμπειρία. Ήταν κι ωραία εμπειρία μαζί.
Πείτε μας λίγα λόγια για το έργο. Ποια ήταν η έμπνευση σας πίσω από αυτό; Θέλατε να πείτε μια ιστορία που δεν έχει ειπωθεί;
Είχα έναν μονόλογο από έναν ήρωα στα χέρια μου, τον Θωμά, ο οποίος "καιγόταν". Έτσι ένιωθα. Από αυτόν ξεκίνησα. Από τη μία φλέγεται από επιθυμία για καλλιτεχνική καταξίωση και από την άλλη από την επιθυμία να δει το παιδί του από το οποίο έχει αποκοπεί. Επειγόντως και τα δύο. Και ταυτόχρονα είναι –ή αισθάνεται ότι είναι- εκτός παιχνιδιού. Η έμπνευσή μου ήταν λοιπόν σε μεγάλο βαθμό τα προσωπικά μου βιώματα. Γύρω από αυτόν τον ήρωα εμπλέκονται ευτυχώς και άλλα πρόσωπα. Ο Βασίλης, η Ρόζα, ο Γιώργος. Ήθελα να πω την ιστορία τους έτσι όπως την αντιλαμβάνεται το μέσα μου. Να ανακαλύψω κι εγώ τη θέση μου απέναντί της. 'Ολοι οι ήρωες κινούνται στο ιστορικό κέντρο της πόλης εκεί που απλώνουν τη πραμάτεια τους οι μικροπωλητές.
Είναι δύσκολο να γράφει κανείς σε αυτή την εποχή; Τι σας δίνει δύναμη και κίνητρο να συνεχίζετε;
Δεν μπορώ να απαντήσω από τη θέση ενός επαγγελματία, αλλά ως κάποιος που είναι άλλη η κύρια ασχολία του. Είμαι ηθοποιός. Για μένα διαχρονικά θα ήταν και δύσκολο και απαραίτητο. Λέω ότι γράφω για να υπάρχω. Γιατί όταν δεν γράφω αισθάνομαι ότι κάτι λείπει. Ότι κάτι δεν πάει καλά. Σα να μην έχω κάνει τη γυμναστική μου. Και για αυτό και συνεχίζω μάλλον.
Διαβάστε Επίσης
Τη νέα σεζόν θα σας δούμε και στην επιτυχημένη τηλεοπτική σειρά "Ορκος ΙΙ" στην ΕΡΤ1. Ποιος θα είναι ο ρόλος που θα υποδυθείτε;
Ο ρόλος μου στο "Ορκο ΙΙ" είναι ένας συναρπαστικός τύπος το όνομα του οποίου δεν μπορώ να αποκαλύψω, που κυκλοφοράει σε αναπηρικό καροτσάκι, καμιά φορά και με συνοδεία πρωτοπαλίκαρων, διαφεντεύει στις φυλακές όπου μεταφέρεται ο κεντρικός ήρωας, και επιχειρεί να του κάνει τη ζωή δύσκολη. Δεν μπορώ να αποκαλύψω πολλά γιατί αισθάνομαι ότι θα στερήσω κάτι από τους θεατές. Όλοι είναι ένοχοι μέχρι αποδείξεως του εναντίου στον "Ορκο ΙΙ", αυτό έχω να πω. Και ότι ήταν μια υπέροχη διαδικασία και ένα υπέροχο συνεργείο.
"Λέω ότι γράφω για να υπάρχω. Γιατί όταν δεν γράφω αισθάνομαι ότι κάτι λείπει. Ότι κάτι δεν πάει καλά".
Εκτός από τον "Όρκο ΙΙ" συμμετέχετε και στην πολυαναμενόμενη νέα σειρά "17 Κλωστές" του Σωτήρη Τσαφούλια. Ποια είναι η εμπειρία σας από τα γυρίσματα; Πείτε μας δυο λόγια για την ιστορία.
Στις "17 Κλωστές" είχα μια μικρή συμμετοχή στο ρόλο ενός χωρικού. Είναι μια ιστορία που για μένα εξελίσσεται μέσα στο μυαλό του ήρωα, πώς η συκοφαντία και ο περίγυρος μπορούν να σε τρελάνουν. Μιλάμε για τα Κύθηρα στα 1909. Είναι βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα η ιστορία. Και το βιβλίο του Πάνου του Δημάκη οι "17 Κλωστές" είναι βασισμένο πάνω σε αυτή την μοναδική για τα ελληνικά δεδομένα ιστορία. Η παραγωγή ήταν άρτια. Μια πολύ ευχάριστη εμπειρία.
Ηθοποιός στο θέατρο και ηθοποιός στην τηλεόραση: Υπάρχουν διαφορές; Ποια η γοητεία και ποιες οι δυσκολίες και των δύο;
Η γοητεία του θεάτρου είναι το μάτι του θεατή που σε περιεργάζεται μέσα από το σκοτάδι, με άγνωστες προθέσεις χωρίς να ξέρεις αν εκείνο το βράδυ θα φαγωθείς ή θα φας. Και οφείλεις να είσαι εκεί παρόν με όλο σου το σώμα και με όλες σου τις αισθήσεις για δύο ώρες ή όσο διαρκεί η παράσταση. Στη τηλεόραση από την άλλη η ιστορία σπάει σε πολλά μικρά κομμάτια. Δεν γνωρίζεις το τόξο που διαγράφει ο χαρακτήρας σου, αν διαγράφει κάποιο. Οφείλεις να είσαι εκεί, πολύ συγκεντρωμένος για τρία λεπτά ώστε να γίνει το πλάνο, μετά από λίγο άλλα τρία λεπτά και ούτω καθεξής. Απαιτεί γερές αντοχές και αυτό. Μαθαίνεις πολλά και μέσα από αυτή τη διαδικασία.
Ποια είναι η τελευταία σκέψη που κάνετε κάθε φορά πριν ανεβείτε στη σκηνή;
Είναι γνωστή η ιστορία ενός πολύ μεγάλου και διάσημου Ρώσου ηθοποιού που λίγο πριν βγει στη σκηνή χτύπαγε με τη γροθιά του τον τοίχο μουγκρίζοντας "ο Ποκουφέσκι δεν είναι καλός ηθοποιός" (το όνομα είναι τυχαίο, μου έχουν πει την ιστορία αλλά δεν θυμάμαι το ακριβές όνομα.) Και το επαναλάμβανε χτυπώντας με τη γροθιά του τον τοίχο λέγοντας ξανά και ξανά "Ο Ποκουφέσκι δεν είναι καλός ηθοποιός"… Μέχρι που χτυπούσε το τρίτο κουδούνι και έπρεπε να βγει στη σκηνή. Τότε γύρναγε και φωνάζοντας ένα "Ποιός είπε ότι ο Ποκουφέσκι είναι κακός ηθοποιός;" εφορμούσε στη σκηνή. Δεν μπαίνω κάθε φορά με τα μυαλά στα κάγκελα αλλά αυτή η ιστορία μας δείχνει τι μπορεί να συμβαίνει στο κεφάλι ενός ηθοποιού λίγο πριν βγει στη σκηνή.
Περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση στον σύνδεσμο www.patt.gov.gr.
Διαβάστε Επίσης
Περισσότερες πληροφορίες
Οι μέρες πριν τη βροχή
Ο Θωμάς, ο Βασίλης και η Ρόζα είναι τρεις μικροπωλητές που στήνουν τους πάγκους τους στο Θησείο και πάνω τους εκθέτουν ποικίλα αντικείμενα τα οποία κατασκευάζουν οι ίδιοι με τα χέρια τους. Ο Γιώργος είναι ένας κινηματογραφιστής και θέλει να γυρίσει ένα ντοκιμαντέρ εμπνευσμένο από αυτούς τους ανθρώπους και τη δική τους καθημερινότητα. Ο Θωμάς, που είναι πρώην ηθοποιός, ο Βασίλης, που είναι πρώην πωλητής βιβλίων και η Ρόζα, που είναι ψυχολόγος, με αφορμή τη δημιουργία αυτού του ντοκιμαντέρ, διηγούνται την προσωπική τους ιστορία, τα τραύματά τους αλλά και το πώς οδηγήθηκαν, τελικά, σ’ αυτή τη δουλειά.
