Μέχρι τις 28 Μαρτίου συνεχίζονται στο θέατρο Τόπος Αλλού οι παραστάσεις του εμβληματικού έργου του Σάμιουελ Μπέκετ "Ω! Τι ευτυχισμένες μέρες", σε μετάφραση και σκηνοθεσία του Νίκου Καμτσή, με την Πέγκυ Σταθακοπούλου και τον Δημήτρη Νικολόπουλο.
Γραμμένες πριν από 63 χρόνια (1960), οι "Ευτυχισμένες μέρες" μοιάζουν να γράφτηκαν σήμερα, για την πανδημική και μετά-πανδημική εποχή. Μέσα σε ένα ερημικό περιβάλλον μιας κατεστραμμένης γης, ο Σάμουελ Μπέκετ στέκεται πάνω από τις έρημες πόλεις και την έρημη ζωή μας και ρίχνει το σαρκαστικό του βλέμμα μέσα από τα μάτια της Ουίνι και τον Ουίλι. Τα κακόμοιρα πλάσματά του, χωμένα μέχρι τον λαιμό στον τάφο, συνεχίζουν να ζουν, να μιλούν, να ασχολούνται με τις καθημερινές ασήμαντες ασχολίες τους και να ελπίζουν μέσα σε μία βασανιστική και αέναη… αναμονή. Ο λόγος τους σαρκαστικός και κωμικός φέρνει γέλια και δάκρυα, αφήνοντας μία πίκρα στο λαιμό.
Η υπόθεση
Ανθρώπινες Μαριονέτες. Αιωρούνται στο κενό της ύπαρξης τους. Αξιοπρεπώς, αποζητούν ευτυχισμένες μέρες. Βυθισμένοι μέσα στον κυκεώνα μιας μέρας που μόλις ξεκίνησε, αλλά δεν υπόσχεται πολλά. Ανθρώπινες αλλοιωμένες μαριονέτες που αξιοποιούν το κάθε λεπτό, την κάθε στιγμή, μέχρι την ώρα που το κουδούνι της ύπαρξης τους σταματήσει για πάντα. Η Ουίνι, η ηρωίδα του Μπέκετ και ο Ουίλι, για 70 λεπτά ζουν στο θέατρο του παραλόγου, προσπαθώντας να δώσουν την απάντηση στα ερωτήματα "Ποιος Είμαι;" και "Τι είναι ο χρόνος και πώς υπάρχουμε μέσα από αυτόν;".
Σκηνοθετικό σημείωμα
Το κείμενο του Μπέκετ ούτε λίγο ούτε πολύ γίνεται το μανιφέστο του απόλυτου σήμερα.
Ναι, θα γελάσουμε με τους προβληματισμούς της Ουίννυ. Καθώς η Πέγκυ Σταθακοπούλου βλέπει τον εαυτό της μέσα από τον καθρέφτη, αντικρίζουμε και μείς τη μοναξιά μας. Καθώς ο Δημήτρης Νικολόπουλος διαβάζει τις νεκρολογίες σε μια εφημερίδα του προηγούμενου αιώνα κάνουμε και ‘μείς έναν απολογισμό των δικών μας απωλειών. Καθώς η Πέγκυ Σταθακοπούλου μετράει και ελέγχει τα σάπια δόντια της αναγνωρίζουμε και μείς τη δική μας φθορά και σαπίλα. Ο πόθος των δύο προσώπων να συν-υπάρξουν, να συν-ομιλήσουν, να συν-εννοηθούν, να συν-κρατηθούν στη ζωή, αποδεικνύει πόσο απαραίτητο είναι το πρώτο συνθετικό "συν-" και πόσο ανάγκη έχει το άμοιρο ανθρώπινο ον να υπάρξει "μαζί". Είναι ίσως η μόνη εποχή που τον πρώτο ρόλο δεν παίζουν τα ρήματα, τα ουσιαστικά η τα επίθετα, η έστω οι εγωιστικές αντωνυμίες, αλλά αυτά τα επουσιώδη επιρρήματα.
Προπώληση εισιτηρίων μέσω viva.gr
Διαβάστε Επίσης
Περισσότερες πληροφορίες
Ω! Τι ευτυχισμένες μέρες
Το 1961, ο Ιρλανδός νομπελίστας έγραψε μια ελεγεία για την τραγικότητα της ανθρώπινης ύπαρξης που μόνη της διέξοδο αποτελούν οι μικρές λεπτομέρειες της ζωής.
