Ρούλα Ρέβη©
Με τρεις θεατρικές παραστάσεις σε επανάληψη ανοίγει τη θεατρική σεζόν 2022-23 και στις δύο σκηνές του το Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν λίγο πριν ανακοινώσει το ρεπερτόριό του για φέτος.
Μετά το πρώτο ανέβασμα στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης, η Μαρία Πρωτόπαππα προσεγγίζει σκηνοθετικά και ερμηνευτικά εκ νέου την "Αντιγόνη" του Ζαν Ανούιγ, σε μια παράσταση που εξελίσσει ακόμα περισσότερο την αρχική ματιά της σκηνοθέτιδος. Αναλαμβάνοντας να αρθρώσει η ίδια το μεγαλύτερο μέρος των λόγων της Αντιγόνης, η σκηνοθέτις επιχειρεί ένα σχόλιο ανάμεσα στο σημαίνον και το σημαινόμενο της ύπαρξης της ηρωίδας. Υπάρχει η Αντιγόνη και κατά πόσο είναι αληθινή η επιθυμία-ανάγκη που τη γεννά; Στο πρόσωπό της ταυτίζεται ο ρόλος της σκηνοθέτιδος με το ρόλο της Αντιγόνης, τον οποίο μοιράζεται επί σκηνής με την πρωτοεμφανιζόμενη Ηλέκτρα Μπαρούτα.
Συμπρωταγωνιστούν οι Χρήστος Στέργιογλου, Γιάννης Τσορτέκης, Δημήτρης Μαμιός, Δημήτρης Μαργαρίτης. Η μετάφραση είναι του Μάριου Πλωρίτη. Τον σκηνικό χώρο και τα κοστούμια υπογράφει η Εύα Νάθενα, την κίνηση η Κατερίνα Φωτιάδη, τη μουσική ο Λόλεκ και τους φωτισμούς η Μελίνα Μάσχα. Η παράσταση επαναλαμβάνεται από 15 Οκτωβρίου έως 27 Νοεμβρίου.
Με το "Μικρό Αναρχικό Καλοκαίρι / Βαρκελώνη ‘36" σε σκηνοθεσία του Ακύλλα Καραζήση επιστρέφει η ομάδα RMS MATAROA που αποτελείται από τους Μάνο Βαβαδάκη, Στέλλα Βογιατζάκη, Χαρά – Μάτα Γιαννάτου, Κατερίνα Ζησούδη, Κατερίνα Παπανδρέου και Κωνσταντίνο Πλεμμένο στη σκηνή της Φρυνίχου (από 8/10). Η ανατρεπτική της δραματουργία, αλλά και η επιλογή να παρουσιαστεί σε δύο εκδοχές, μια μικρής και μία μακράς διάρκειας, κέρδισαν το κοινό. "Το "πείραμα" πέτυχε, αποδεικνύοντας ότι τόσο ο δραματικός χρόνος όσο και τα όρια μεταξύ σκηνής και πλατείας αποτελούν ένα πεδίο που μας καλεί να το επαναπροσδιορίζουμε συνεχώς". Η εικαστική εγκατάσταση είναι της Μάρως Μιχαλακάκου, οι φωτισμοί της Μαριέττας Παυλάκη και τα κοστούμια της Ιφιγένειας Νταουντάκη.
Όπως σημειώνει η ομάδα: "Η παράσταση καταπιάνεται με τα γεγονότα του Ισπανικού Εμφυλίου, τα τρία εκείνα χρόνια πριν την απόλυτη επικράτηση του Φράνκο, τότε που ένα μοντέλο κοινωνικής οργάνωσης βασισμένο στον αναρχισμό μετέτρεψε για λίγο την Ουτοπία σε πραγματικότητα. Με καθαρή κριτική ματιά πάνω στην ιστορία και τις ιδεολογίες, δοκιμάζουμε τα θεατρικά όρια, περνώντας από το θέατρο ντοκουμέντο στη θεατρική αφήγηση, και ακόμα σε πιο λυρικές μουσικές φόρμες. Το σινεμά, μια συμφωνική ορχήστρα, όπως κι ένα jam session, φτιαγμένο από ήχους μαζεμένους απ’ το δρόμο, είναι κάποια από τα υλικά της προσπάθειας μας, να συνθέσουμε μια νέα αφήγηση της ιστορίας του ισπανικού εμφυλίου. Μιας ιστορίας που αποτελείται από πολλές θραυσματικές εικόνες. Και κάτι ακόμα: αποτελεί σήμερα το αναρχικό μοντέλο έναν πιθανό τρόπο οργάνωσης της κοινωνίας ή είναι μόνον μία προσωπική στάση ζωής που μπορεί να οδηγήσει στην ευτυχία; Η Βαρκελώνη καίει ακόμα”.
Οι "Παστρικές" που παρουσίασε σε δικό της κείμενο και σκηνοθεσία η Μαριάννα Κάλμπαρη στο Αρχαίο Θέατρο Δωδώνης με αφορμή την επέτειο 100 χρόνων από τη Μικρασιατική Καταστροφή στο πλαίσιο του προγράμματος 2022 του θεσμού "Όλη η Ελλάδα ένας Πολιτισμός" του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού κι έπειτα στο Ανοιχτό Θέατρο Κολωνού για μία και μοναδική παράσταση, έρχεται στη σκηνή της Φρυνίχου για τέσσερις τελευταίες παραστάσεις.
H παράσταση συνδυάζει πρωτότυπα κείμενα, μουσική, τραγούδια, με αποσπάσματα από τις "Ικέτιδες" του Αισχύλου καθώς και ιστορικά στοιχεία, μαρτυρίες, παραδοσιακά ακούσματα, προκειμένου να φωτίσει τo έπος της μετεγκατάστασης των νεαρών γυναικών που αποτελούσαν τη συντριπτική πλειοψηφία του προσφυγικού ρεύματος του ‘22, αλλά και το ευρύτερο πλαίσιο της αιώνιας τραγωδίας της βίας, της ξενοφοβίας, της εκμετάλλευσης που υφίστανται οι -πάντα πιο ευάλωτες- γυναίκες πρόσφυγες: από τις ικέτιδες Δαναΐδες του αρχαίου μύθου μέχρι τις πρόσφυγες σε όλο τον κόσμο σήμερα. Στο κέντρο της αφήγησης ξετυλίγεται ο αγώνας επιβίωσης δύο γυναικών που μετά την καταστροφή καταλήγουν η μια στον Πειραιά και η άλλη στην Θεσσαλονίκη. Είναι γεγονός πως οι νεαρές Μικρασιάτισσες, στην προσπάθειά τους να επιβιώσουν αλλά και να "αποκατασταθούν" μέσω ενός γάμου, έγιναν σε πολλές περιπτώσεις αντικείμενο εκμετάλλευσης. Οι ντόπιες γυναίκες τις έβλεπαν ως "απειλή". Έτσι, προέκυψε και ο χαρακτηρισμός "παστρικές", όχι για να παινέψουν την κοκεταρία τους, ούτε την αγάπη τους για το νερό και την καθαριότητα, αλλά για να τις στιγματίσουν ως "αμφιβόλου ηθικής", καθώς στην υποανάπτυκτη Ελλάδα της εποχής, συχνά πλένονταν -λόγω επαγγέλματος- μονάχα οι πόρνες.
Πρωταγωνιστούν οι Κατερίνα Λυπηρίδου, Μαριλένα Μόσχου, Κωνσταντίνα Τάκαλου με τη συμμετοχή της σκηνοθέτιδας Μαριάννας Κάλμπαρη και της Αυγερινής Γάτση που υπογράφει και συν-ερμηνεύει ζωντανά τη μουσική με τις Αλεξάνδρα Παπαστεργιοπούλου και Ρούλα Τσέρνου. Η Χριστίνα Κάλμπαρη υπογράφει τα σκηνικά και τα κοστούμια, η Χριστίνα Σουγιουλτζή τις χορογραφίες και ο Νίκος Βλασόπουλος τους φωτισμούς.
Προπώληση μέσω viva.gr
Διαβάστε Επίσης
Περισσότερες πληροφορίες
Οι παστρικές
Η νέα παραγωγή του Θεάτρου Τέχνης αντλεί από τις «Ικέτιδες» του Αισχύλου, ιστορικά στοιχεία, μαρτυρίες και παραδοσιακά ακούσματα, για να φωτίσει τον αγώνα επιβίωσης των γυναικών προσφύγων.
Μικρό Αναρχικό Καλοκαίρι / Βαρκελώνη ‘36
Τα γεγονότα του Ισπανικού Εμφυλίου ενέπνευσαν μια παράσταση που επιχειρεί να συνθέσει ένα νέο αφήγημα για τον πόλεμο, με διαφορετικά υλικά και φόρμες.
Αντιγόνη
Η αντιπαράθεση του ανθρώπου με την εξουσία και η αξία της θυσίας αναδύονται από τη μεταγραφή του γνωστού μύθου της «Αντιγόνης» του Σοφοκλή, σε μια εκδοχή που εξελίσσει ακόμα περισσότερο την σκηνοθετική της ματιά.
