© Χρήστος Τζίμας
Το ευρύ κοινό την αγάπησε (ξανά) μέσα από τον Σασμό, την τηλεοπτική σειρά του Alpha. Οι θεατρόφιλοι τη γνωρίζουν καλά εδώ και πολλά χρόνια, αρχικά ως ηθοποιό του Θεάτρου Τέχνης, που ήταν και το "σχολείο" της, και μετά μέσα από τις πολλές και ξεχωριστές παραστάσεις που ακολούθησαν – μάλιστα σε ορισμένες από αυτές υπέγραψε και τη σκηνοθεσία. Με νωπή ακόμη τη σκηνοθετική της ματιά και τη συμμετοχή της στην Αντιγόνη του Jean Anouilh τον περασμένο χειμώνα στο Θέατρο Τέχνης, η διακεκριμένη πρωταγωνίστρια αυτό το καλοκαίρι δοκιμάστηλε και πάλι στο αρχαίο δράμα ερμηνεύοντας έναν ρόλο-πρόκληση, αυτόν του πολυμήχανου Οδυσσέα, στην τραγωδία του Σοφοκλή Φιλοκτήτης δίπλα στον Τάσο Νούσια στον ρόλο του Φιλοκτήτη και τον Γιώργο Αμούτζα στον ρόλο του Νεοπτόλεμου. Καθώς ερμηνεύει έναν άντρα και μάλιστα τον Οδυσσέα, η πρώτη ερώτηση είναι σχεδόν αυτονόητη...
Δεν είναι και τόσο συνηθισμένο μια γυναίκα να ερμηνεύει αντρικό ρόλο, αντίθετα δηλαδή απ’ ό,τι ξέρουμε ότι γινόταν στις αρχαίες παραστάσεις, όπου οι άντρες ερμήνευαν όλους τους ρόλους και τους γυναικείους φυσικά. Ποια ήταν η πρώτη σου σκέψη;
Μ. Π: Καθόλου πρωτότυπο δεν είναι να παίζει μια ηθοποιός έναν αντρικό ρόλο. Δεν είναι καν πρόκληση για εμάς. Εάν χρειάζεται να δικαιολογηθεί η επιλογή μιας γυναίκας για τον ρόλο του Οδυσσέα, μπορούμε να πούμε ότι προστάτιδα του ήρωα είναι η Αθηνά, η οποία συντροφεύει το μυαλό του. Με τη δική της βοήθεια εκείνος καταφέρνει να επιβιώσει και να πετύχει τους στόχους του. Δεν εργάζομαι, λοιπόν, με σκοπό να πείσω ως άντρας, καθόλου. Αυτό που με ενδιαφέρει να καταλάβω είναι ο τρόπος με τον οποίο λειτουργεί και σκέφτεται. Η σκηνοθέτις της παράστασης είναι εκείνη που με κατευθύνει σε αυτό και η ίδια διαλέγει να φωτίζει τη σκέψη αντί για το σχήμα, κάτι που με βρίσκει απολύτως σύμφωνη.
Αλήθεια, γιατί έχουμε τόσο λίγες γυναίκες σκηνοθέτες; Θεωρείς ότι συνδέεται με την εκ των πραγμάτων εξουσία που ασκεί ο άντρας σκηνοθέτης και με το ότι μια γυναίκα δε θα μπορούσε να είναι όσο –αν μου επιτρέπεται ο όρος– "αυταρχική" θα έπρεπε;
Μ.Π.: Ήδη υπάρχουν πολλές σκηνοθέτιδες, τόσο στο θέατρο όσο και στον κινηματογράφο και στην τηλεόραση, και τρέχουν τα δικά τους χιλιόμετρα. Ο ηγέτης, είτε είναι άντρας είτε γυναίκα, δε χρειάζεται απαραίτητα να είναι αυταρχικός. Δεν έχει να κάνει με το φύλο. Βέβαια, από την άλλη, είναι γεγονός ότι οι γυναίκες βιώνουμε μια κάποια αντίσταση ή δυσπιστία και ίσως δεν επενδύονται πάνω μας τα ίδια ποσά. Επιπλέον, τα λάθη και οι αστοχίες μας φαντάζουν πιο βαριές, ενώ η νεότητα και το ύφος ή η εμφάνιση μετράνε αντιστρόφως ανάλογα σε σχέση με τους άντρες σκηνοθέτες.
Έχεις σκηνοθετήσει θεατρικά έργα και, επομένως, μπορείς να μου απαντήσεις στην ερώτηση: Είναι απαραίτητο ένας σκηνοθέτης να είναι –για να το πω κομψά– έντονος και αισθητά απαιτητικός από τους ηθοποιούς που σκηνοθετεί; Υπάρχει μια σχετική φιλολογία που δικαιολογεί αυτή την, ας πούμε, βίαιη συμπεριφορά... Ποια είναι η γνώμη ή και η εμπειρία σου;
Μ.Π.: Η έντονη συμπεριφορά έχει να κάνει με το πάθος και την πειθώ ή την επιρροή. Η εκμετάλλευση και η εξύβριση δε θα έπρεπε να έχουν θέση πουθενά. Άλλο οι απαιτήσεις της δουλειάς μας και άλλο η εκμηδένιση ενός προσώπου. Έχω δεχτεί πίεση προς ένα αποτέλεσμα, που έπιασε τόπο, και έχω δεχτεί και άστοχα σχόλια. Η εργασία δεν μπορεί πάντα να είναι ευχάριστη και απολαυστική, αυτό όμως δε σημαίνει ότι επιτρέπονται ο εκφοβισμός και ο εξευτελισμός.
Η Επίδαυρος παραμένει πάντα μια μεγάλη εμπειρία για έναν ηθοποιό. Τι είναι αυτό που αισθάνεσαι όταν βρίσκεσαι στην ορχήστρα και που ο θεατής δεν μπορεί ενδεχομένως να αντιληφθεί από τις κερκίδες;
Μ.Π.: Όλα έχουν να κάνουν με την προετοιμασία. Ο χώρος όπου παρουσιάζεται μια παράσταση είναι ένα σπουδαίο και πρωταρχικό εργαλείο. Η Επίδαυρος είναι επιφορτισμένη με πολλούς μύθους, αλλά σημασία έχει να είσαι ξεκάθαρος ως προς το τι επικοινωνείς στους θεατές και με πόση σαφήνεια είσαι εξασκημένος γι’ αυτό.
Έχεις παίξει στο θέατρο, έχεις κάνει κινηματογράφο, έχεις πάρει μέρος σε τηλεοπτικές σειρές. Υπάρχουν κοινά σημεία σε αυτά τα τρία είδη τέχνης;
Μ.Π.: Το καθένα αποτελεί μια διαφορετική τέχνη, άρα και τεχνική, που σημαίνει ότι χρειάζονται τρεις διαφορετικές γλώσσες. Το κοινό σημείο είναι ο λόγος και το σώμα. Το καθένα έχει τη γοητεία και τις δυσκολίες του.
Είσαι από τα βασικά και ξεχωριστά πρόσωπα του τηλεοπτικού Σασμού. Πού αποδίδεις την επιτυχία της σειράς;
Μ.Π.: Δεν είχα τον χρόνο να σκεφτώ και πολλά για την επιτυχία του σίριαλ. Είναι δύσκολο να κρατήσει κανείς την ποιότητα με τις ταχύτητες που απαιτούνται και η πρόκληση για μένα ήταν να φτάνω στο ζητούμενο απλόχερα, πηγαία και από καρδιάς, όσο μπορώ, χωρίς να φοβάμαι, καθώς και με πολλή σκέψη για τον τρόπο.
Ποια είναι τα στοιχεία που σε δυσκόλεψαν περισσότερο και ποια σου έδωσαν τα κλειδιά της ερμηνείας του;
Μ.Π.: Ο ρόλος μου ως σειρά γεγονότων φτιάχνεται από άλλους κι εγώ προσπαθώ να φτιάξω μια αληθοφανή εντύπωση, ενώ ταυτόχρονα χτίζω έναν χαρακτήρα που δεν έλαβα ολόκληρο, αλλά τον συνδιαμορφώνω. Είναι ενδιαφέρον.
Εκτός από την υποκριτική, έχεις σκηνοθετήσει, έχεις κάνει σκηνικά, διασκευές, μουσικές επιλογές... Τι άλλο θα ήθελες να κάνεις στο θέατρο;
Μ.Π.: Στο θέατρο με αφορούν τα πάντα και όσο μου δίνεται η δυνατότητα θα λερώνω τα χέρια μου μ’ αυτό, γιατί με συναρπάζει, παρόλο που γίνεται τόσο δύσκολα.
Από το Θέατρο Τέχνης και τις πρώτες σου παραστάσεις μέχρι σήμερα ποια θεωρείς ότι είναι η διαδρομή σου στην τέχνη που επέλεξες; Τι τη χαρακτηρίζει; Τι προσέδωσε στη ζωή σου;
Μ.Π.: Είναι μεγάλο κομμάτι της ζωής μου και του τρόπου που ζω, η διαδρομή μου ως ιστορία είναι απλή, δεν έχει κάτι εντυπωσιακό, όμως έχει διάρκεια και εξέλιξη, γιατί αυτό ήθελα συνειδητά. Και αν σταματήσει, θα βρω με χαρά άλλους τρόπους να χαίρομαι.
Και η τελευταία ερώτηση: Ποιος είναι ο κόσμος σου το τελευταίο διάστημα; Ποιες είναι οι σκέψεις που γεμίζουν το μυαλό σου;
Μ.Π.: Τον κόσμο μου τον μοιράζομαι δημόσια μόνο δειγματικά μέσω της δουλειάς, αλλά με βάθος, επιμονή και πίστη. Πιστεύω ότι είμαι αρκετά γενναιόδωρη, γιατί το θεωρώ καθήκον και ευκαιρία. Και όλο τον εαυτό μου τον μοιράζομαι με φυσικό τρόπο με όσους συναναστρέφομαι.
Info: Την παράσταση Φιλοκτήτης σκηνοθετεί η Μαρλένε Καμίνσκι σε μετάφραση του Γιώργου Μπλάνα. Την πρωτότυπη μουσική υπογράφει ο Constantine Skourlis. Στο νησί της Λήμνου μας μεταφέρει με τα σκηνικά του ο Γιώργος Γεωργίου και με τους φωτισμούς της η Αλίκη Δανέζη-Knutsen, ενώ τα κοστούμια επιμελείται ο Γιάννης Μετζικώφ. Η παράσταση θα περιοδεύσει σε επιλεγμένα θέατρα και φεστιβάλ της Ελλάδας και της Κύπρου.
Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε στη Madame Figaro Ιουλίου.
Φωτογραφίες: Χρήστος Τζίμας
Πηγή: Madamefigaro.gr
