Από το 2003 που μας πρωτοσυστήθηκες, τι είναι αυτό που δεν έπαψε να είναι το ζητούμενο στην τέχνη σου;
Έχει ενδιαφέρον ότι μόλις τα τελευταία χρόνια συνειδητοποίησα ότι τελικά δεν έχουν αλλάξει και πολύ τα ζητούμενα μου! Νομίζω ότι κατά βάθος ένα είναι το υλικό που μας φλέγει και μεταμορφώνεται μέσα στα διαφορετικά πλαίσια, με τους καιρούς και τους ανθρώπους… Πάντα με γοήτευε η έννοια του επαναπροσδιορισμού, πώς κρατάμε κάτι ζωντανό και αναπνέον, πώς το ξανασυναντάμε με νέα μάτια μετά από ολόκληρα ταξίδια που μας το φανερώνουν εκ νέου ακόμα και την πιο φαινομενικά αυστηρή φόρμα με ποιους τρόπους μπορούμε να την πλανάρουμε. Το όνειρό μου είναι να σκαρώνω χορογραφίες που να μοιάζει ότι γεννιούνται εκείνη τη στιγμή σαν αυτοσχεδιασμοί. Εκείνο όμως που πραγματικά με τραντάζει είναι πώς αναδύονται τα κοινά μας και μέσα από ποιους δρόμους ο χορός μπορεί να γίνεται συγκολλητική ουσία μέσα στις ανθρώπινες κοινωνίες.
Και το ζητούμενο στη ζωή σου ποιο είναι;
Να ερωτεύομαι συνεχώς, να συναντώ ανθρώπους και να γινόμαστε συνοδοιπόροι, να αγαπώ χωρίς μέτρο και να συνεχίζω, να σκαλίζω, να χαμογελώ με τις μικρές εκείνες στιγμές που μοιάζουν ασήμαντες… όπως όταν ο κύριος κότσυφας έρχεται στο μπαλκόνι.
Ποια είναι η πιο σωστή κουβέντα που θυμάσαι από δάσκαλό σου;
Ο συχωρεμένος δάσκαλος χορού, από το Βόλο όπου μεγάλωσα, Κώστας Παπαθανασίου, μου έλεγε "όταν ξεχνάς γιατί χορεύεις να πηγαίνεις σε ένα μάθημα”. Και πιστεύω ότι μου έχει μείνει υποσυνείδητα και δεν σταματάω να διψάω για γνώση.
Ο χορευτής οφείλει να είναι ένα άγραφο χαρτί;
Κάθε χορευτής και χορεύτρια θαρρώ πώς είναι όπως το χαρτί που αφήνουμε στο τέλος της παράστασης, γεμάτοι σημάδια, αυλακώσεις, πυκνώματα και αραιώσεις, κάθιδροι αλλά λυτρωμένοι. Οι γραμμένες σελίδες που κουβαλάει και συσσωρεύει στη ζωή του πολλαπλασιάζονται με τον χρόνο, αλλά την ώρα της παράστασης, την ώρα της ακροβατικής στιγμής της κοινωνίας του με τον κόσμο, γίνεται καθάριος και διάφανος ως ένα άγραφο χαρτί.
Επέλεξες πάλι κάτι σημαντικό για ν' αναμετρηθείς, μια παράσταση για τις ανθρώπινες σχέσεις. Μίλησες μας για τον τρόπο με τον οποία δούλεψες στο "ΙΝ[Α]ΗΑΒΙΤ" και για πώς δουλέψατε με τον Μπάμπη Παπαδόπουλο;
Όλα τελικά δεν μιλάνε για τις ανθρώπινες σχέσεις; Αναπόφευκτη συνθήκη… το θέμα μας αναμετριέται με ένα ακόμα σώμα άψυχο αλλά αποκριτικό, εύπλαστο αλλά και ανεξάρτητο! Το πιο σημαντικό για μένα στη διαδικασία ήταν για άλλη μια φορά οι άνθρωποι, οι συνεργάτες, δηλαδή οι χορευτές και οι χορεύτριες της ομάδας Θένια, Βάσια, Ερικέτη, Νίκος, Γιώργος, ο Μπάμπης, ο Ανδρέας, η Μελίνα, ο Πάνος, ο Ορέστης, όλοι τους υπέροχοι και ξεχωριστοί! Με τον Μπάμπη η συνεργασία είναι σα να πίνεις νερό, δροσερή και πάντα φρέσκια και αναζωογονητική! Η ματιά του είναι διεισδυτική και με μετακινεί συνεχώς.
Με ποιο τρόπο τα σώματα των χορευτών/τριών πλάθουν και πλάθονται από το χάρτινο ποτάμι, το οποίο ρέει από μία αέναη πηγή παραγωγής;
Στο έργο δημιουργούμε μια σειρά από πολύμορφα τοπία, τα οποία και κατοικούμε μέσα από πράξεις οικειοποίησης και πειραματισμών, μέσα από παιχνίδι και απόλαυση. Στόχος μας είναι να αποκαλύψουμε την ποιητικότητα της πιο απλής δράσης, του πιο ανεπαίσθητου βλέμματος, της μικρής στιγμής που σας προανέφερα. Το χαρτί που χρησιμοποιούμε είτε ανακυκλώνεται είτε επαναχρησιμοποιείται από καλλιτέχνες που το χρειάζονται, όπως για χαρτοπολτό, μάσκες, ζωγραφική κ.ά. Τους το παραχωρούμε εννοείται δωρεάν.
Με την ολοκλήρωση του έργου συνειδητοποίησες κάποια πράγματα που δεν είχες σκεφτεί;
Είμαι πολύ μέσα για να τα δω αλλά είμαι σίγουρη ότι τα περισσότερα δεν τα έχω σκεφτεί.
Ποιο είναι το δύσκολο στη δουλειά σου στη χώρας μας;
Όλα είναι δύσκολα σε αυτή τη δουλειά… Ελλιπείς σπουδές, μη αναγνωρισμένα πτυχία – σκεφτείτε ότι δεν υπάρχει τμήμα χορού στην Ανώτατη εκπαίδευση – πενιχρές αμοιβές, έλλειψη συλλογικών συμβάσεων, υποτυπώδης κρατική βοήθεια, ακανόνιστα ωράρια και τόσα ακόμα… Και για να κάνεις αυτή τη δουλειά πόσα χρόνια και ώρες προσωπικής αφοσίωσης και εργασίας χρειάζεσαι… δεν κοστολογούνται και όλοι νομίζουν ότι είναι απλά ένα χόμπι. Μέσα στον Ιούνιο σχεδιάζουμε με το Σ.Ε.ΧΩ.ΧΟ. (Σωματείο Εργαζομένων στον χώρο του χορού) μια διημερίδα για τη διεκδίκηση ίδρυσης πανεπιστημιακού τμήματος χορού.
Τι εύχεσαι για το μέλλον και τι άλλο ετοιμάζεις;
Εύχομαι να πηγαίνουν τα πράγματα καλύτερα απ’ ότι τα βιβλία θα μπορούσαν να σκαρώσουν, όπως γράφει και ο αγαπημένος Τ.Σ. Έλιοτ… και πηγαίνουν, νιώθω απίστευτα γεμάτη ενέργεια και όρεξη! Μετά τις παραστάσεις επιστρέφω με αγάπη στους φοιτητές και τις φοιτήτριες μου που οδεύουν ολοταχώς προς τις πτυχιακές τους εξετάσεις. Συνεχίζω τις εργασίες και τη μελέτη για τις μεταπτυχιακές σπουδές μου στην ανθρωπολογία και παράλληλα ξεκινάμε ένα νέο πρότζεκτ με τα εκπαιδευτικά προγράμματα της Λυρικής. Από Φθινόπωρο με περιμένει ένα όμορφο συνεργατικό διεθνές πρόγραμμα στη Γαλλία, η περιοδεία του έργου και μία συν-χορογραφική δουλειά στην Ιρλανδία. Ομορφιές!
Περισσότερες πληροφορίες
In (a) habit
Έξι σώματα αναζητούν την ανθρώπινη κατάσταση και κατοίκηση μέσα από την εξερεύνηση του οικείου και του αντίθετού του σε ένα μουσικό τοπίο τελετουργίας.
