Γενικός γραμματέας του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών και νέος σκηνοθέτης που μας έχει απασχολήσει ο Άρης Λάσκος, δίνει τον υπότιτλο "Πάρτυ σαν να είναι νάιντιζ" στο έργο της Αγγλίδας συγγραφέως Lucy Prebble "ENRON" (2009) και το ανεβάζει με την ομάδα του από 24 Μαρτίου έως 17 Απριλίου στο θέατρο Ελέρ. Σε ποιο "πάρτυ" αναφέρεται; Στο μεγαλύτερο εταιρικό σκάνδαλο όλων των εποχών" (σύμφωνα με την Washington Post)… Την επί δεκαετία φρενήρη οικονομική ανάπτυξη του αμερικανικού κολοσσού ενέργειας ΕΝΡΟΝ, που από συνολική αξία υπολογιζόμενη σε 60 δισεκατομμύρια δολάρια, πτώχευσε σε μόλις 16 μήνες το 2001, μέσα από μια πρωτοφανή – τότε – οικονομική καταστροφή που άφησε πάνω από 20.000 άνεργους και εξαφάνισε 28 δισεκατομμύρια δολάρια μισθούς και
συντάξεις.
Το έργο της Prebble είναι βασισμένο μεν στα πραγματικά γεγονότα αλλά έχει στοιχεία μυθοπλασίας. Πέντε ηθοποιοί, ο Μάνος Βαβαδάκης, ο Χρήστος Κοντογεώργης, η Καλλιόπη Παναγιωτίδου, ο Γιάννης Παναγόπουλος και η Γωγώ Παπαϊωάννου " επιδίδονται σε μια άσκηση ρυθμού ακριβείας, αποδίδοντας τους τέσσερις βασικούς ρόλους (πρόεδρος, γενικός διευθυντής, οικονομικός διευθυντής και μεγαλοστέλεχος της ΕΝΡΟΝ) και ένα πλήθος υποστηρικτικών υπόλοιπων (από σκηνές πλήθους χρηματιστών ή δικηγόρων μέχρι τον κυβερνήτη Άρνολντ Σβαρτζενέγκερ και τους… αδελφούς Λήμαν)".
Ο Άρης Λάσκος λατρεύει να κάνει παραστάσεις οριακά αληθινές, με την έννοια του ντοκιμαντέρ, εμπλουτισμένες με στοιχεία που να βοηθούν την υπογράμμιση των γεγονότων, της δράσης και του συναισθήματος. Αρκεί να σας θυμίσουμε τις προηγούμενες παραστάσεις του, φιλικές προς το θέατρο ντοκιμαντέρ: "Υπόθεση Λάραμι" (Σφενδόνη), "Εμφύλιος – μια ξένη χώρα" (Πειραματική Σκηνή Εθνικού Θεάτρου), "Υπόθεση Φαρμακονήσι" (Φεστιβάλ Αθηνών), "X-APARTMENTS" (Στέγη Ιδρύματος Ωνάση). Σ’ αυτή την νέα του σκηνοθεσία έχει εμπλουτίσει το έργο της Prebble με αποσπάσματα από τις
έρευνες των Bethany McLean και Peter Elkind "Ένρον: καρχαρίες στο δωμάτιο" και του KurtEichenwald "Σκάνδαλο ΕΝΡΟΝ: Η συνωμοσία των ηλίθιων". Όπως διαβάζουμε στο σημείωμα της παράστασης ο στόχος είναι να δημιουργηθεί "μια ενδιαφέρουσα επί σκηνής αντίστιξη του επινοημένου υλικού και του ντοκουμέντου και εμβαθύνοντας περισσότερο στην έρευνα της αληθινής ιστορίας αυτής της κατάρρευσης.
Με μια γραφή σχεδόν κινηματογραφική (ακαριαίες αλλαγές χώρου και χρόνου), λόγο και ρυθμό ταχύτατο και ύφος που κυμαίνεται από την κυνικότητα στο μαύρο χιούμορ, αφηγούνται στην παρούσα ιστορική συγκυρία (κατά την οποία, ενώ η οικονομική κρίση είναι πλέον πίσω, η πανδημία δεν αφήνει περιθώρια αισιοδοξίας για "αναίμακτη" επιστροφή στον πρότερο βίο), το που μπορεί να φτάσει η ανθρώπινη επινόηση και αδηφαγία, όταν οι "συνθήκες" το επιτρέπουν. Ξεκινώντας από το 1992 και κλείνοντας το 2001, βλέπουμε μπροστά μας πώς μια "ιδέα" για δημιουργική λογιστική αρθρώνει τελικά μια γιγαντιαία εταιρεία – μαύρη τρύπα που ρούφηξε μπροστά της τα πάντα (δικηγόρους, ορκωτούς λογιστές, αναλυτές αγοράς, χρηματιστήριο, κυβερνήτες, νομοθέτες), αυξάνοντας κατακόρυφα τα κέρδη των ίδιων των εταίρων (που την ίδια στιγμή καταλήστευαν την εταιρεία τους) για να γκρεμιστεί τελικά σαν πύργος από τραπουλόχαρτα, ως θλιβερός προπομπός της επερχόμενης – τότε - παγκόσμιας οικονομικής κρίσης. Όσο κι αν η μορφή του θυμίζει κωμωδία, η σκηνική αποτύπωση του έργου γίνεται τελικά μια έντονη συναισθηματική εμπειρία, διάρκειας εκατό λεπτών, για τις αυταπάτες και τον εφησυχασμό που το οικονομικό σύστημα επιβάλει. Μέσω της επιμονής στη διατήρηση του ρυθμού και της σταδιακής απελευθέρωσης της ενέργειας του ηθοποιού, η παράσταση γίνεται μια κραυγή αγωνίας: τι έχουμε άραγε μάθει μετά δέκα έτη και πλέον οικονομικής κρίσης;
Ποιες πολιτικές άλλαξαν; Ποιες τακτικές ακολουθούνται πλέον; Πώς αλλάξαμε εμείς ως πολίτες; Τι μαθήματα πήραμε από την κατάρρευση; Τι και ποιόν πιστεύουμε πια; Πώς εμπιστευόμαστε; Έμεινε, λοιπόν, κάτι χειροπιαστό για μας μετά από τόση ταλαιπωρία;"
Η δραματουργία της παράστασης είναι του Άρη Λάσκου, της Αντριάνας Ανδρέοβιτς και της Κόνυ Ζήκου. Η μουσική είναι του Κορνήλιου Σελαμσή, η κίνηση της Μυρτώς Γράψα, το σκηνικό της Ηλένιας Δουλαδίρη, τα κοστούμια του Χαράλαμπου Νικολάου και οι φωτισμοί της Στέλλας Κάλτσου.
