Λάζαρος Βαρτάνης: "Οι πραγματικοί ήρωες είναι αυτοί που επιμένουν και παρά τις αντιξοότητες συνεχίζουν να παλεύουν"

Τι αγαπάτε στο θέατρο;
Με ενθουσιάζει η σύμπραξη μιας ομάδας ανθρώπων με κοινό στόχο να φτιάξουν μαζί μια ιστορία και να την πουν στους θεατές. Όλη η διαδικασία από την πρώτη ανάγνωση, στο όραμα πάνω στο έργο, στην επιλογή συνεργατών, στις αναγνώσεις, τις πρόβες, τις μουσικές, τα φώτα, τα σκηνικά και τα κοστούμια μέχρι την τελευταία παράσταση. Ο τρόπος με τον οποίο μέσα σε όλο αυτό το ταξίδι, ο καθένας μας βάζει ένα κομμάτι του εαυτού του.

Πώς προέκυψε η ιδέα των παραστάσεων "Φροσύνη" και "Πασού";
Τη "Φροσύνη" την πρωτοδιάβασα όταν σκηνοθετούσα τον Στέφανο Παπατρέχα σε έναν άλλο μονόλογο. Ήξερα πως ήταν ένας εξαιρετικός ηθοποιός, αλλά διαπίστωσα διαβάζοντας το έργο του αυτό πως είναι και ένας καταπληκτικός συγγραφέας! Του ζήτησα να το σκηνοθετήσουμε μαζί, με μόνο όρο να δεχτεί να παίξει τη "Φροσύνη" η Σύνθια Μπατσή – μια ηθοποιός που θαυμάζω απεριόριστα γιατί έχει σκηνικό εκτόπισμα, χιούμορ, δεν παίζει μελοδραματικά στα "σοβαρά κομμάτια" και δεν τη νοιάζει να κάνει την "ωραία". Ήμασταν συμφοιτητές στη δραματική σχολή του Κ.Θ.Β.Ε., φίλοι για πάρα πολλά χρόνια και γνώριζα πως δεν ήθελε για κανέναν λόγο να παίξει μονόλογο. Της έστειλα όμως το έργο και μέσα σε λίγες ώρες με πήρε τηλέφωνο βρίζοντάς με. Είχε ενθουσιαστεί σε τέτοιο βαθμό που της ήταν αδύνατο να αρνηθεί. Έτσι, έγινε ο πρώτος κύκλος παραστάσεων της "Φροσύνης". Μετά από αυτό, ο Στέφανος μας επεφύλαξε άλλη μια έκπληξη: έγραψε έναν μονόλογο πάνω στην ίδια ιστορία μέσα από τα μάτια μιας εντελώς διαφορετικής γυναίκας, της Πασούς. Ήταν τεράστια πρόκληση για όλους μας! Είναι δυο υπέροχα έργα και - κατά τη γνώμη μου - δυο πανέμορφες παραστάσεις! 

Διαλέξτε πέντε λέξεις που περιγράφουν την κάθε μια από τις ηρωίδες.
Φροσύνη: έρωτας, ατίθαση, θάλασσα, γοητεία, θρύλος.
Πασού: μαύρο τριαντάφυλλο, μοναξιά, φωτιά, φόνος, διεκδίκηση.

Ποιοι είναι οι πραγματικοί ήρωες σας;  
Οι πραγματικοί ήρωες είναι αυτοί που επιμένουν και παρά τις αντιξοότητες συνεχίζουν να παλεύουν για τις αξίες και τα όνειρά τους χωρίς συμβιβασμούς και υποχωρήσεις.

Ποια θεωρείτε την πιο υπερεκτιμημένη αρετή;
Θα μπορούσα να πω το "ταλέντο". Φυσικά, δεν αρνούμαι ούτε μειώνω το πόσο μπορεί ένας άνθρωπος από τη φύση του να είναι χαρισματικός. Όταν όμως αυτό δε συνδυάζεται από πολλή και σκληρή δουλειά και δεν αξιοποιείται, δε με ενδιαφέρει. Είναι πολλές οι περιπτώσεις όπου πραγματικά ταλαντούχοι άνθρωποι επαναπαύτηκαν και κατέληξαν να επαναλαμβάνονται, αλλά και άτομα με δυσκολίες που με την επιμονή τους κατόρθωσαν να φτάσουν σε υψηλά επίπεδα σε ό,τι κάνουν. 

Ποια είναι η εικόνα που έχετε για την απόλυτη ευτυχία;
Απόλυτη ευτυχία είναι να έχεις δίπλα σου ανθρώπους με τους οποίους σας δένουν η κοινή αισθητική, το πάθος και η εκτίμηση. Αυτό ισχύει για όλους τους τομείς της ζωής ενός ανθρώπου. Κοινό όραμα και φυσικά η δυνατότητα να το πραγματοποιήσεις. 

Τι θεωρείτε ως έσχατο βαθμό δυστυχίας;
Είμαι ένας άνθρωπος, που του αρέσει να παίρνει χρόνο για τον εαυτό του. Μου αρέσει μέσα στην ημέρα να μένω για λίγο μόνος. Άλλο όμως μοναχικότητα και άλλο μοναξιά. Μου δημιουργούν αφόρητη λύπη όσοι δεν έχουν ανθρώπους γύρω τους και κυρίως εκείνοι που έχουν φτιάξει έναν τέτοιο χαρακτήρα που απομακρύνει τους άλλους από δίπλα τους. Και η δυστυχία είναι ακόμη μεγαλύτερη στις περιπτώσεις που δεν το συνειδητοποιούν, αλλά αντιθέτως αισθάνονται θύματα.

Ποιος είναι ο μεγαλύτερος φόβος σας;
Η αρρώστια. Είμαι πολύ φοβιτσιάρης όσον αφορά την υγεία και με το παραμικρό σύμπτωμα, σκέφτομαι πάντα το χειρότερο ενδεχόμενο. Ειδικά με την κατάσταση λόγω κορονοϊού, βλέπει κανείς πόσο τρωτός και ευάλωτος είναι ο άνθρωπος.

Aν μπορούσατε να αλλάξετε κάτι στον κόσμο, τι θα ήταν αυτό;
Την αντιμετώπιση των ανθρώπων για αυτόν τον πλανήτη. Θεωρώ πως είναι εγκληματική η στάση μας. Είμαστε υπεύθυνοι για μια τεράστια οικολογική καταστροφή και δυστυχώς ελάχιστα γίνονται για να αλλάξει αυτό. Έχουμε τέτοια απληστία και ματαιοδοξία ως είδος που εξοντώνουμε τα πάντα γύρω μας και αν συνεχίσουμε έτσι θα εξοντωθούμε και εμείς. Είναι το μόνο σίγουρο. 

Ποια θεωρείτε τη μεγαλύτερή σας επιτυχία;
Θεατρικά ο "Αρμαντέιλ" σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Ασπιώτη ήταν από τις πιο ωραίες μου θεατρικές εμπειρίες. Ως μεγαλύτερη επιτυχία, ωστόσο, δεν μπορώ να μην βάλω την παράσταση "Ονόριο, τα ανομήματα ενός εγκληματία". Πέρα από τον ρόλο αυτόν, που είναι από τους καλύτερους που έχω παίξει, είναι μια παράσταση της οποίας τη σκηνοθεσία αναλάβαμε μαζί με τον Στέφανο Παπατρέχα. Ήταν ένα δύσκολο εγχείρημα, φιλόδοξο και απαιτητικό και πιστεύω αντεπεξήλθαμε επάξια! 

Ποιο εν ζωή πρόσωπο εκτιμάτε περισσότερο;
Με καλλιτεχνικά κριτήρια, θα πω την Μέριλ Στριπ. Είναι συγκλονιστική και έχει την ικανότητα ακόμη και σε μια μέτρια ταινία να κάνει ερμηνειάρες και να ανεβάζει το επίπεδο σε ό,τι κάνει. Και από συνεντεύξεις της μπορεί να δει κανείς με πόση ταπεινότητα το κάνει αυτό.

Σε ποιο πράγμα προδώσατε τον εαυτό σας και μετανιώνετε περισσότερο γι’ αυτό;
Όταν επέμεινα περισσότερο από όσο έπρεπε σε καταστάσεις και ανθρώπους που δεν υπήρχε περιθώριο εξέλιξης ή αλλαγής. Μεγαλώνοντας συνειδητοποιώ πως ο χρόνος μας είναι πολύτιμος και μετανιώνω για τις ώρες που έχασα σε πράγματα που τελικά δεν άξιζαν.

Τι θεωρείτε πιο σημαντικό στους φίλους και τους συνεργάτες σας;
Την αμοιβαία εκτίμηση, την ειλικρίνεια και την αισθητική. Για να δουλέψει μια ομάδα καλά, είτε ως παρέα, είτε ως συνεργάτες, είναι πολύ σημαντικό να υπάρχει ουσιαστική επικοινωνία και θαυμασμός μεταξύ των μελών της. Και αυτά είναι που χαρίζουν στις σχέσεις διάρκεια και βάθος.

Ποια είναι τα επόμενα σχέδια σας για τη ζωή και το θέατρο;
Έχοντας κάνει ήδη έναν πολύ ωραίο κύκλο παραστάσεων σε Αθήνα και Καβάλα με τον "Ονόριο, τα ανομήματα ενός εγκληματία", ανυπομονώ για τη "Φροσύνη" και την "Πασού" στο θέατρο Άβατον. Είμαστε σε επικοινωνία με Βόλο και Ιωάννινα ώστε να παίξουμε αργότερα και εκεί τους δυο μονολόγους και επίσης θα συνεχίσουμε άμεσα τις παραστάσεις με τις "Γειτονιές του κόσμου" του Γιάννη Ρίτσου σε σκηνοθεσία Νάντιας Δαλκυριάδου στο Θέατρο Βαφείο – Λάκης Καραλής, μια παράσταση που αγαπώ ιδιαιτέρως πολύ.