Ο Γιάννης Κακλέας, σκηνοθέτης με αίσθηση του χιούμορ και του σκηνικού ρυθμού, ικανός να γεννά ευφάνταστα αλυσιδωτά ευρήματα στις παραστάσεις του –ιδιαίτερα όταν υπάρχουν κωμικές παρεξηγήσεις και απρόσμενες ανατροπές– δεν είχε σκηνοθετήσει ποτέ μέχρι σήμερα έργο του Ντάριο Φο. Γεγονός μάλλον απρόσμενο, καθώς η σαρκαστική διεισδυτικότητα, η καταγγελτική διάθεση και η χιουμοριστική ματιά πάνω στην αλήθεια της ζωής, τα στοιχεία δηλαδή που χαρακτηρίζουν το έργο του Ιταλού νομπελίστα, ταιριάζουν γάντι στην αισθητική του σκηνοθέτη. Ο αιρετικός συγγραφέας, ηθοποιός και σκηνοθέτης σφράγισε το ιταλικό θέατρο από τη δεκαετία του 1960 και δεν σταμάτησε να τα βάζει με το σύστημα, φτιάχνοντας κόσμους γεμάτους απρόοπτα, ήρωες που αγγίζουν τα όρια του παραλόγου και βάζουν φωτιά στη σκηνή σαν θεατρικός δυναμίτης. Στον «Τυχαίο θάνατο ενός αναρχικού» που ανεβαίνει σε avant premiere με το «α» στις 19/11, ο Πάνος Βλάχος κρατά τον πρωταγωνιστικό ρόλο ενός σχιζοφρενούς που του αρέσει να υποδύεται διάφορα επαγγέλματα, εξαπατώντας πολίτες. Όταν κάποια στιγμή μπουκάρει σε ένα αστυνομικό τμήμα και μαθαίνει για την επικείμενη άφιξη ενός ανακριτή, αποφασίζει να παίξει ο ίδιος το ρόλο του και να εξετάσει την υπόθεση ενός αναρχικού βομβιστή.
Ο Φο έγραψε αυτή την καταγγελτική σάτιρα για την αυθαιρεσία της εξουσίας το 1970, με αφορμή την ιστορία του καλλιτέχνη Πιέτρο Βαλπρέντα, ο οποίος φυλακίστηκε ως βομβιστής και αργότερα αποδείχτηκε ότι, στην πραγματικότητα, ήταν ένας μυστικός πράκτορας του ΝΑΤΟ αυτός που είχε τοποθετήσει τη βόμβα. Η μεγάλη απήχηση του θεάτρου του δεν βασίστηκε μόνο στην πολιτική δράση ή στην πολιτιστική παράδοση των θιάσων που κατά καιρούς εμψύχωνε ο ίδιος μαζί με τη σύντροφό του, στη σκηνή και τη ζωή, Φράνκα Ράμε, αλλά και στο ταλέντο του ως θεατρίνου. Έκανε τη φάρσα και την παντομίμα πανίσχυρα όπλα και, πιστεύοντας στη δύναμη της έκφρασης, ενθάρρυνε τους νεότερους ηθοποιούς να ενεργοποιήσουν το σώμα τους και να το χρησιμοποιήσουν με τρόπο που προκαλεί το θεατή. Αυτό κάνει και ο Γιάννης Κακλέας: δίνει έναν ιδιαίτερο ρυθμό, επενδύοντας στα σώματα των ηθοποιών (Φοίβος Ρίμενας, Θοδωρής Σκυφτούλης, Ιφιγένεια Αστεριάδη, Κωνσταντίνος Μαγκλάρας, Στέλιος Πέτσος) και στη συνοδεία ζωντανής μουσικής (Βάιος Πράπας), τραγουδιών (σε στίχους του Πάνου Βλάχου) και προβολών. Επιπλέον, συνυπογράφει τη σκηνογραφία με την Ηλένια Δουλαρίδη, η οποία έχει σχεδιάσει και τα κοστούμια 70s αισθητικής.
Περισσότερες πληροφορίες
Ο τυχαίος θάνατος ενός αναρχικού
Το έργο αφορμάται από την πραγματική δολοφονία του «αναρχικού σιδηροδρομικού» Τζουζέπε Πινέλι που διαπράχθηκε από την ιταλική αστυνομία. Με σατιρικό και ειρωνικό τρόπο, το έργο καταγγέλλει το τραγικό συμβάν, καυτηριάζει την κατάχρηση της εξουσίας και, αν και γράφτηκε πριν από χρόνια για να ασκήσει κριτική στη κυβερνητική διαφθορά, ο θεατής δεν θα δυσκολευτεί να βρει πολλές ομοιότητες με την Ελλάδα του σήμερα. Ταυτόχρονα, η παράσταση, που έχουν παρακολουθήσει μέχρι σήμερα περισσότεροι από 200.000 θεατές, διαθέτει εκρηκτική ενέργεια και ακολουθεί τα χνάρια ενός αρχετυπικού Γελωτοποιού, μίας φιγούρας διαχρονικής, αστείας και επικίνδυνης για κάθε εξουσία και κάθε στερεότυπο, συνδυάζοντας τα τραγούδια και τη ζωντανή μουσική με το καυστικό χιούμορ.
