Θεατρικό γεγονός του φθινοπώρου αξίζει να χαρακτηριστεί η διεθνής συμπαραγωγή του «Γυάλινου κόσμου» (στην οποία συμμετέχει η Στέγη μαζί με το Οντεόν του Παρισιού, το Μπάρμπικαν του Λονδίνου κ.ά.), όπου θα συναντηθούν οι δύο τιτάνες της σκηνοθεσίας και της υποκριτικής. Η ευτυχής αυτή συνάντηση μάλιστα αφορά το καλύτερο, για τους περισσότερους, έργo του Τενεσί Ουίλιαμς και μάλλον το πιο αγαπημένο, κάτι που ανεβάζει ακόμη περισσότερο τον πήχη των προσδοκιών μας.
Τον Ίβο βαν Χόβε τον γνωρίσαμε πριν από μία δεκαετία χάρη στη Στέγη, όταν είδαμε σε δική του σκηνοθεσία τις «Σκηνές από ένα γάμο» του Μπέργκμαν, ενώ η επίσκεψή του στο Φεστιβάλ Αθηνών το 2018, πάλι με έργα του Μπέργκμαν, επιβεβαίωσε την κλάση του ως δημιουργού παραστάσεων υψηλής αισθητικής και ουσιαστικής, βαθιάς κειμενοκεντρικής προσέγγισης. Το 2019 στην Επίδαυρο έριξε τον Ευριπίδη στις… λάσπες με την ηλεκτρισμένη παράσταση «Ηλέκτρα/Ορέστης» και μας έδειξε πως ο Σουηδός κινηματογραφιστής δεν είναι η μοναδική του αγάπη, αλλά οι παραστάσεις του αφορούν εξίσου τους κλασικούς συγγραφείς και τα σπουδαιότερα κείμενα του παγκόσμιου ρεπερτορίου. Από το 2001, είναι ο διευθυντής του πρώτου θεάτρου της Ολλανδίας, Toneelgroep Amsterdam, αλλά έχει συνεργαστεί και με άλλους κορυφαίους οργανισμούς, όπως η Commedie Française και το Odeon, ενώ το 2015 τον επέλεξε ο Ντέιβιντ Μπόουι για να σκηνοθετήσει το μιούζικαλ «Lazarus», που έγραψε με τον Έντα Γουόλς.
Το κλασικό αμερικανικό θέατρο τον ενδιαφέρει ιδιαίτερα, καθώς βρίσκει σε αυτό αναφορές για τον κόσμο στον οποίο ζούμε μέχρι σήμερα. Ακόμη και στον «Γυάλινο κόσμο», ένα έργο «κλειστού, ιδιωτικού χώρου», όπως τονίζει, ο Ουίλιαμς δείχνει τη μεγάλη εικόνα της παγκόσμιας πραγματικότητας της δεκαετίας του ’30, κάτι που στην παράσταση αποτυπώνεται στο κλειστοφοβικό σκηνικό του –σταθερού συνεργάτη του Χόβε– Jan Versweyveld, που παραπέμπει στην τέχνη της εποχής του Μεγάλου Κραχ. Σίγουρα, πάντως, οι ποιητικές και εσωτερικές ποιότητες του έργου είναι αυτές που τον γοήτευσαν, καθώς φημίζεται για τον μεθοδικό τρόπο με τον οποίο εστιάζει στο υπόβαθρο του κειμένου, καθοδηγώντας τους ηθοποιούς προς ένα ύφος ερμηνείας πλήρως απογυμνωμένο από εξωτερικά ευρήματα. «Ήθελα πολύ να σκηνοθετήσω αυτό το έργο, γιατί μιλάει για τη δύναμη της ευθραυστότητας σε έναν βάρβαρο, βίαιο κόσμο», έχει πει.
Στον «Γυάλινο κόσμο», το πιο αυτοβιογραφικό έργο του Ουίλιαμς, στο οποίο αποτυπώνει τη δική του δυσλειτουργική οικογένεια, οι ήρωες είναι ευάλωτα, τραυματισμένα άτομα, που προσπαθούν να βρουν καταφύγιο και παρηγοριά ο καθένας στο δικό του κόσμο: ο Τομ, το alter ego του συγγραφέα, στον κινηματογράφο. η Λόρα, η αδερφή του, στη συλλογή της από γυάλινα ζωάκια. η Αμάντα, η μητέρα τους, ανατρέχοντας στις ένδοξες εποχές της νιότης της, όταν ήταν περιζήτητη κοπέλα του Νότου. ο Τζιμ, ο φιλόδοξος επισκέπτης τους, στα επιτυχημένα του χρόνια στο γυμνάσιο. Το ρόλο της Αμάντα θα ερμηνεύσει η Ιζαμπέλ Ιπέρ, η ηθοποιός με την τεράστια κινηματογραφική διαδρομή και την αξιοπρόσεχτη θεατρική παρουσία, που έχει τη μοναδική ικανότητα να συλλαμβάνει τους πιο προκλητικούς γυναικείους ρόλους, χαρίζοντάς τους κάτι από την αύρα της. Στη σκηνή της Στέγης, πάντως, δεν θα δούμε μια νευρωτική γυναίκα, όπως συχνά παρασταίνεται η Αμάντα, αλλά, κατά το σκηνοθέτη, μια πραγματική ηρωίδα με τεράστιες αντοχές, μία μαχήτρια της ζωής, που σαν ένας «φοίνικας ανασταίνεται από τις στάχτες του». Μαζί της στους υπόλοιπους ρόλους οι: Justine Bachelet (Λώρα), Cyril Guei (Τζιμ) και Antoine Reinartz (Τομ).
Η Ιζαμπέλ Ιπέρ στο θέατρο
Αν και μικρότερη από την κινηματογραφική διαδρομή της, αξιοσημείωτη είναι η θεατρική παρουσία της Ιπέρ, που έχει συνεργαστεί με τον Μπομπ Ουίλσον, τον Κριστόφ Βαρλικόφσκι, τον Λικ Μποντί, καθώς και με ηθοποιούς όπως η Κέιτ Μπλάνσετ, με την οποία, το 2013, συμπρωταγωνίστησαν στις «Δούλες». Στην Ελλάδα την έχουμε απολαύσει ήδη τέσσερις φορές, πρώτη το 2008 όταν ο Ουίλσον τη σκηνοθετούσε στο «Κουαρτέτο» του Χ. Μίλερ, και τελευταία το 2016, στις «Phaedra(s)» του Βαρλικόφσκι. Ο ρόλος της Αμάντα δεν είναι ο πρώτος από το σύμπαν του Ουίλιαμς που ερμηνεύει: το 2010 είχε υποδυθεί την Μπλανς Ντιμμπουά στην αιρετική εκδοχή του Βαρλικόφσκι πάνω στο «Λεωφορείο ο Πόθος».
Περισσότερες πληροφορίες
Ο γυάλινος κόσμος
Μέσα από το αυτοβιογραφικό, θρυμματισμένο σύμπαν του έργου αναδύεται η έντονη ευθραυστότητα των ηρώων που ζουν στον δικό τους πλασματικό κόσμο κόντρα στη σκληρή πραγματικότητα.
