«Πολύ καλή παράσταση, αλλά είναι για Κεντρική Σκηνή;» άκουσα να λέει βγαίνοντας από την επίσημη πρεμιέρα ένας από τους ένθερμους θεατές της παράστασης «Φουέντε Οβεχούνα» στο Εθνικό Θέατρο σε σκηνοθεσία της Ελένης Ευθυμίου. Προφανώς δεν ξέρω τι ακριβώς εννοούσε (αν και ο τόνος που έδωσε στην Κεντρική Σκηνή απέπνεε ένα «μην αγγίζετε» δέος), αλλά θα διαφωνήσω, υποστηρίζοντας ότι μια τέτοια παράσταση είναι για την Κεντρική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου.
Ως προς την αξιολόγηση της παράστασης, θα μιλήσουν οι κριτικοί (και το κοινό βεβαίως, μην ξεχνάτε ότι ξεκίνησε ήδη η Θεατρομανία και μπορείτε να αξιολογείτε τις αγαπημένες σας παραστάσεις για τα Θεατρικά Βραβεία Κοινού 2022), αυτό που σίγουρα μπορώ να πω όμως είναι ότι η φρέσκια και επί της ουσίας σκηνοθεσία πετυχαίνει να φέρει στο σήμερα ένα κλασικό έργο του ισπανικού μπαρόκ, αναδεικνύοντας τις αρετές του, διδάσκοντας με τον τρόπο του ιστορία και συνδέοντάς το με τα επίκαιρα διακυβεύματα του κινήματος #Metoo. Έχει ενδιαφέρον να διαβάσει κανείς τις παλιές κριτικές, αλλά και τις απαντήσεις αναγνωστών στους κριτικούς για το ανέβασμα της παράστασης του Εθνικού το 1990 στην Επίδαυρο, στο ψηφιακό αρχείο του θεάτρου, ανατρέχοντας έτσι στις περιπέτειες ενός θεατρικού έργου που συνεχίζει να παίζεται κάθε καλοκαίρι στο ομώνυμο χωριό της Ισπανίας και τις προβολές μας ως προς το πώς θα έπρεπε να ανεβαίνει, αφού έχει διαβαστεί υπό διαφορετικά πρίσματα σε διαφορετικές εποχές (από κομμουνιστικό μανιφέστο μέχρι μεταμοντέρνο βουκολικό love story).
Πού αλλού μπορούν και πρέπει να ανεβαίνουν, λοιπόν, τέτοια κλασικά έργα, που απαιτούν πολυπρόσωπες παραγωγές και ανάλογη υποδομή ως προς τα σκηνικά, κοστούμια και μουσική, που εκπαιδεύουν ένα νεότερο κοινό και προσφέρουν τροφή για σκέψη, αν όχι στην Κεντρική Σκηνή ενός εθνικού θεάτρου; Δίνοντας μάλιστα την ευκαιρία σε νέ@ σκηνοθέτ@ (όπως τουλάχιστον εννοούμε στην Ελλάδα τους νέους ακόμη κι αν σαρανταρίζουν) να πειραματιστούν σε μια μεγαλύτερη κλίμακα, να ωριμάσουν. Σε αυτό το πλαίσιο ήταν πολύ εύστοχη η επιλογή της καλλιτεχνικής διευθύντριας Έρις Κύργια να εμπιστευτεί τη σεζόν σε νέες γυναίκες σκηνοθέτιδες και να τους δώσει το συγκεκριμένο βήμα τη συγκεκριμένη εποχή, ενώ με ενδιαφέρον περιμένουμε τη συνέχεια και, φυσικά, το πρόγραμμα που θα χαράξει ο νέος καλλιτεχνικός διευθυντής Γιάννης Μόσχος. Είναι η στιγμή να στηρίξουμε το Εθνικό Θέατρο, ένα θεσμό ιδιαίτερης σημασίας, αλλά και να δούμε κατά πόσο θα γίνουν πράξη κάποιες έστω από τις προβολές που εκφράστηκαν από διαφορετικές μεριές για το τι είδους Εθνικό Θέατρο θέλουμε. Δεν χρειάζεται να πούμε ότι με την πρόσφατη ιστορία του συγκεκριμένου θεάτρου, ακόμη μας στοιχειώνει η (ζητω;)κραυγή «Έχουμε νέο διοικητή!», που ακούγεται στο τέλος του «Φουέντε Οβεχούνα».
Περισσότερες πληροφορίες
Φουέντε οβεχούνα
Η άφιξη του διοικητή Φερνάν Γκόμεθ στο μέχρι τότε ήσυχο χωριό Φουέντε Οβεχούνα και η αυταρχική του συμπεριφορά ενώνει τους κατοίκους σε μια συλλογική εξέγερση.
