Η Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, προσανατολισμένη στην πρωτότυπη δημιουργία, με την εμπειρία επιτυχημένων διοργανώσεων, αναζητά διαρκώς νέους τρόπους για να μεταδώσει σε ακόμα ευρύτερο κοινό την αγάπη για την τέχνη του χορού, δημιουργώντας τις συνθήκες εκείνες που θα επιτρέψουν τη γνωριμία μαζί του σε βάθος. Συντονιστείτε στο κανάλι της Στέγης και δείτε σημαντικές στιγμές από το Φεστιβάλ Νέων Χορογράφων της Στέγης: σπουδαίους Έλληνες χορογράφους στα πρώτα τους βήματα, χορευτές που θαυμάζουμε, να παρελαύνουν στις οθόνες μας για μία και μοναδική φορά η καθεμία. Το 15ωρο αφιέρωμα στο Φεστιβάλ Νέων Χορογράφων θα παρουσιαστεί σε δύο μέρη.
Την Κυριακή 6 Δεκεμβρίου από τις 3 μ.μ. θα δούμε συμμετέχοντες στο 4ο και 5ο Φεστιβάλ Νέων Χορογράφων. Η Ερμίρα Γκόρο και ο Hannes Langolf στο «Dandelion», επιθυμούν να ερευνήσουν τόσο τη συγγένεια μεταξύ του θεατρικού και του χορευτικού κώδικα όσο και τη μεταστοιχείωση της σκηνικής εμπειρίας τους σε ένα νέο, προσωπικό σκηνικό ιδίωμα. Η Ηρώ Αποστολέλλη, χορεύτρια και χορογράφος, στο «Umbilicus» θέτει στο επίκεντρο των αναζητήσεών της τις πολλαπλές διαστάσεις του χορευτικού σώματος, η Ευαγγελία Κολύρα στο « Code Bend Time» μάς καλεί σε μια διαδραστική, μακράς διάρκειας περφόρμανς, σε ένα πρωτότυπο εγχείρημα όπου ο χορός συναντά την ποικιλομορφία της γλώσσας, η Ανδρονίκη Μαραθάκη στο «HI JACK. HIJACK!» με μια ομάδα 12 χορευτών θέτει σε λειτουργία ένα χορογραφικό κύκλωμα με στόχο την αναζήτηση του «ελάχιστου». Το χορογραφικό δίδυμο των Χρήστου Ξυραφάκη και Άντι Τζούμα στο «Ok, that’s you..» σκιαγραφούν το πώς διαχειριζόμαστε τα πολλαπλά είδωλο μας στον καθρέφτη της εικονικής πραγματικότητας και η Ελπίδα Ορφανίδου στο «Pharmacist or Balloonist», παίζοντας με το ελιξίριο της έμπνευσης αλλά και με το δηλητήριο της αποτυχίας, δοκιμάζει συνταγές, προσευχές και άλλα «σκευάσματα», ώστε ο χρόνος να ξαναγίνει «φάρμακον».
Την Κυριακή 13 Δεκεμβρίου από τις 6 μ.μ. θα δούμε τους συμμετέχοντες στο 6ο και 7ο Φεστιβάλ Νέων Χορογράφων. Η Μαργαρίτα Τρίκκα στο έργο «a Punch of Losers» τάσσεται «υπέρ των ηττημένων που ζουν την ιστορία» και μας προτρέπει να διαφυλάξουμε την παιδική τόλμη και ιλαρότητα. Η Δανάη Δημητριάδη και ο Διονύσιος Αλαμάνος εξερευνούν την ευθραυστότητά του και την αντοχή του σώματος στο «ΑΤΜΑ». Τέσσερις χορευτές φέρνουν στο φως ερωτήματα γύρω από τον πόνο, την ηδονή και την ευτυχία στο «Brighter» της Μυρτώ Γράψα και στο «Dépaysement» της ομάδας Ροπή, ένας αφηγητής, δύο χορευτές και τρεις μουσικοί, καταλύουν τα όρια μεταξύ σκηνής και πλατείας. Με το κοινό «παίζει» και ο Χρήστος Μούχας στο «A little more than nothing», εφαρμόζοντας μια άσκηση όξυνσης των αισθήσεών μας μέσα από την κίνηση. Η Ηρώ Βασάλου στο «Becoming With Animal» δημιουργεί μια εκστατική ατμόσφαιρα και μας προσκαλεί να γίνουμε κοινωνοί μιας μεταμόρφωσης. Ένα σκηνικό πείραμα που παίζει με τους παγιωμένους μηχανισμούς θέασης-πρόσληψης είναι το «Dis Joint» της Αναστασίας Βαλσαμάκη, ενώ στο «manoeuvre» η Κάντυ Καρρά και η Χαρά Κότσαλη ερευνούν τα όρια της κινητικής επινοητικότητας και να μελετήσουν το χορευτικό σώμα επί τω έργω. Σουρεαλιστικό και ατμοσφαιρικό, το «Reverie» της Γεωργίας Τέγου και του Μιχάλη Θεοφάνου είναι μια βουτιά στο ασυνείδητο. Το «Vanishing Point» της Δάφνης Αντωνιάδου και του Αλέξανδρου Βαρδαξόγλου γίνεται η αφορμή για ένα ταξίδι μύησης σε έναν κόσμο στα όρια φαντασίας και σκοτεινής πραγματικότητας.
