Η νέα θεατρική σεζόν κοντοζυγώνει. Με την ευχή να μας βρει ο χειμώνας με τα θέατρα ανοιχτά και ασφαλή, χαιρόμαστε που θα έχουμε την ευκαιρία να ξαναδούμε τη νέα σεζόν πρωταγωνιστές σε ρόλους που αγαπήσαμε.
Μαρία Ναυπλιώτου
Το «Master Class» του Τέρενς ΜακΝάλι παίχτηκε δύο συνεχόμενες χρονιές, κι όμως υπάρχουν ακόμα θεατές που δεν κατάφεραν να το δουν λόγω των sold out. Θα έχουμε, λοιπόν, μια τρίτη ευκαιρία να απολαύσουμε την καθηλωτική Μαρία Ναυπλιώτου, η οποία έλαβε το 1ο βραβείο γυναικείου ρόλου στα Θεατρικά Βραβεία Κοινού 2019 από το «αθηνόραμα», να δίνει την ψυχή της ενσαρκώνοντας ένα ρόλο ζωής, εκείνον της Μαρίας Κάλλας. Η σκηνοθεσία είναι του Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλου και το έργο εμπνέεται από τα μαθήματα φωνητικής που έδωσε η κορυφαία σοπράνο στους σπουδαστές της θρυλικής σχολής Τζούλιαρντ της Νέας Υόρκης. Σκιαγραφεί ένα πολυπρισματικό πορτρέτο της, φωτίζοντας γνωστές και άγνωστες πτυχές της ζωής της, του έρωτά της για τον Ωνάση και της παθιασμένης της σχέσης με την όπερα. («Δημήτρης Χορν», από 14/10)
Κόρα Καρβούνη - Λαέρτης Μαλκότσης
Όσοι δεν έχετε δει την «Ευρυδίκη» της Σάρα Ραούλ σε σκηνοθεσία Δημήτρη Τάρλοου, μην τη χάσετε! Είναι από τις ποιητικότερες παραστάσεις που έχουμε δει στο ελληνικό θέατρο, με μεταφυσικό φορτίο και παιγνιώδη οίστρο και έναν εντελώς ιδιαίτερο συνδυασμό μοντέρνου και μπουλβάρ, ρομαντικού και κιτς, συμβολισμού και υπερρεαλισμού. Η συναρπαστική Κόρα Καρβούνη και ο εκφραστικότατος Λαέρτης Μαλκότσης συγκροτούν ένα υπέροχο πρωταγωνιστικό δίδυμο και χαιρόμαστε που επιστρέφουν μαζί στη σκηνή, σε αυτή την παράσταση που το 2013 απέσπασε τέσσερις διακρίσεις στα Θεατρικά Βραβεία Κοινού του «α»: 3ο βραβείο σκηνοθεσίας στον Δημήτρη Τάρλοου, 3ο βραβείο γυναικείας ερμηνείας στην Κόρα Καρβούνη, 1ο βραβείο μουσικής στην Κατερίνα Πολέμη, 2ο βραβείο φωτισμού στον Αλέκο Αναστασίου. (Πορεία, από 4/11)
Σπύρος Παπαδόπουλος
Ο κύριος Φρανσουάζ Πινιόν είναι από τους πιο αξιαγάπητους και ιδιοφυείς αφελείς που έχουν περάσει τα τελευταία τέσσερα χρόνια από την αθηναϊκή θεατρική σκηνή και ο Σπύρος Παπαδόπουλος τον ενσαρκώνει μοναδικά στη διάσημη κωμωδία του «Δείπνο ηλιθίων» του Φρανσίς Βεμπέρ. Ηθοποιός με ήθος, τόλμη και ασίγαστη όρεξη γοητεύει με την απλότητα και την έξυπνη διαχείριση της κωμικότητας στην παράσταση αυτή που σκηνοθετεί ο ίδιος. Ο συγγραφέας εμπνεύστηκε το έργο από μια συνήθεια που κυριαρχούσε στους μπουρζουά κύκλους της Γαλλίας τη δεκαετία του '70. Σύμφωνα μ' αυτή τη συνήθεια κάποιοι μεσοαστοί βρήκαν έναν πρωτότυπο τρόπο να διασκεδάζουν στις ιδιωτικές τους συναντήσεις. Tα «δείπνα ηλιθίων», στα οποία κάθε προσκεκλημένος παρουσίαζε στους φίλους του έναν κατά την κρίση του ηλίθιο άνθρωπο, ο οποίος θα ανταγωνιζόταν τους υπόλοιπους «ηλίθιους» σ' έναν πρωτότυπο διαγωνισμό. (Κάππα, 15/10)
Νένα Μεντή
Η «Μαρίκα» του Πέτρου Ζούλια παραδίδει ένα μάθημα ιστορίας του ελληνικού θεάτρου και η Νένα Μεντή αποδεικνύει για ακόμα μία φορά πως είναι μια πρωταγωνίστρια που δεν αγαπάει την πόζα και ξέρει να παίζει με την καρδιά. Με το γνωστό της πάθος, λοιπόν, υποστηρίζει και την ενσάρκωση της μεγάλης ηθοποιού Μαρίκας Κοτοπούλη στη σκηνή. Ο σκηνοθέτης Πέτρος Ζούλιας εκμεταλλεύεται με εξυπνάδα τα ντοκουμέντα που έφτασαν στα χέρια του μετά από έρευνα και σκιαγραφεί την προσωπικότητα της μεγάλης θεατρίνας, πιάνοντας το νήμα από το 1936 –χρονιά που εγκαινιάζεται το Θέατρο Ρεξ-Κοτοπούλη και το όνειρο της μεγάλης πρωταγωνίστριας να στήσει ένα υπερσύγχρονο θέατρο που θα ανταγωνιζόταν το Εθνικό παίρνει σάρκα και οστά– και ακολουθώντας το μέχρι το θάνατό της, το 1954. (Χώρα, από 16/10)
Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος
Είναι αφοπλιστική η ερμηνεία του Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλου και καθορίζεται αποφασιστικά από το βάρος και τον πόνο της μνήμης του νεκρού πατέρα στον «Άμλετ» του Ουίλιαμ Σαίξπηρ, που ανέβασε τον περασμένο χειμώνα η Κατερίνα Ευαγγελάτου. Ο απερίφραστος, ιριδίζων, αναστοχαστικός Άμλετ του, μας έκανε να νιώσουμε πως κάθε συνάντηση με τον σαιξπηρικό λόγο μπορεί να είναι ένα ταξίδι που δεν έχει τελειωμό. Η ίδια η σκηνοθέτιδα, τώρα, ανέδειξε με τον πιο συναρπαστικό τρόπο το πόσα λίγα χρειάζεται κανείς για να κάνει θέατρο, ανοίγοντας τον ιστορικό χώρο του Αμφι-Θεάτρου για μια παράσταση πολλαπλών αναγνώσεων γύρω από το κομβικό στη σαιξπηρική προβληματική ζήτημα του θανάτου. (Αμφι-Θέατρο, από 14/10)
Γιωργής Τσουρής
Είναι ο συγγραφέας και ένας από τους πρωταγωνιστές του «170 τετραγωνικά (Moonwalk)», και με αυτή του την ερμηνεία (με τη σκηνοθετική καθοδήγηση του Γιώργου Παλούμπη έγινε πέρυσι ο 20ός κατά σειρά καλλιτέχνης που φόρεσε τον πολύτιμο σταυρό του αξέχαστου Δημήτρη Χορν, κερδίζοντας το Βραβείο Χορν. Ο Τσουρής, με την ένταση, την ισορροπημένη τραγικότητα αλλά και τις σωστές δόσεις χιούμορ στο παίξιμό του, πυροδοτεί τη δράση αυτής της ακραία ρεαλιστικής ιστορίας που για τρίτη συνεχόμενη χρονιά θα φέρει στο προσκήνιο τις παθογένειες της ελληνικής οικογένειας. Πυρήνας και τόπος δράσης του έργου είναι το σπίτι, με όλες τις συμβολικές του προεκτάσεις, και συγκεκριμένα τα 170 τετραγωνικά μέτρα ενός σπιτιού στη Θήβα, που θα αποδειχθεί πεδίο μάχης για δύο αδελφές, με επίδικο την τύχη του μετά το θάνατο του πατέρα. (Θέατρο Ιλίσια-Βολανάκη, από 24/10)
