Μέσα σε 120 ώρες, πέντε άνθρωποι του θεάτρου δημιούργησαν ένα ταινιάκι ο καθένας για τον εγκλεισμό στο πλαίσιο του «Enter», μιας δράσης της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση εν καιρώ πανδημίας που σίγουρα αξίζει να δείτε και σήμερα μετά τη λήξη της.
#1 Λένα Κιτσοπούλου
Εκδηλώνει με τον πιο ακραίο τρόπο τον παθιασμένο της σαρκασμό για τις παθογένειες και τους πειθαναγκασμούς που εμφιλοχωρούν στην κοινωνία. Μπορεί το «Λάλκα» να ξεσήκωσε τις φιλοζωικές οργανώσεις λόγω του περιεχομένου όμως η Κιτσοπούλου με ωμότητα φυτεύει στη συνείδησή μας μια υποψία για το πώς η ανθρώπινη φύση αντιστρατεύεται τον εαυτό της και προτείνει: «Shoot the shit out of your brains… Shoot the fear of death».
#2 Δημήτρης Καραντζάς
Σαν υβριδικός αστικός κήπος φάνταζε η πόλη την εποχή της καραντίνας και, μέσα στο θερμοκήπιο-σπίτι, ο άνθρωπος ήταν το παράξενο φρούτο που προσπαθούσε να βρει τα πατήματά του, να επιβιώσει και να αναπτυχθεί… Αυτά αισθανθήκαμε παρακολουθώντας το καλογυρισμένο ταινιάκι του Δημήτρη Καραντζά με πρωταγωνιστή τον Αινεία Τσαμάτη.
#3 Σίμος Κακάλας
Με προσωπικό τόνο ο Σίμος Κακάλας αποκαλύπτει τις σκέψεις του για ένα σκοτεινό μέλλον σε δύο ταινιάκια. Στο «Tarantino» δυο φιγούρες βγάζουν παράξενους φθόγγους, ενώ στο κάτω μέρος της οθόνης εμφανίζονται σχόλια για τους ιούς. Από την άλλη, η μελαγχολία της έρημης πόλης διατρέχει το ζοφερό «Destination Acropolis»...
#4 Ηλίας Αδάμ
Με μουσικό χαλί μια σειρά από ετερόκλητα κομμάτια, από το «Θα γίνω βασιλιάς» της ταινίας «The Lion King» μέχρι το «Toxic Ruski» της Μπρίτνεϊ Σπίαρς, ο Άμλετ περιηγείται την επιφάνεια εργασίας ενός υπολογιστή στο ιντερνετικό χάπενινγκ που έστησε ο σκηνοθέτης Ηλίας Αδάμ. Το «Άμλετ, A Desktop Performance» ξεκινά ως έκπληξη αλλά σε οδηγεί στη συνειδητοποίηση πως αυτή η γη «που κάποτε ήταν θαύμα, αλλά όχι πια… Είναι απλά γη».
#5 Ευθύμης Φιλίππου
Ο άντρας, η γυναίκα, τα σωματικά χαρακτηριστικά τους, ο τρόπος με τον οποίο γίνεται ή…γινόταν η αναπαραγωγή, τα ρούχα, οι συνήθειες, το περιβάλλον όπου ζουν ή… ζούσαν οι άνθρωποι περιγράφει on camera ο Enrico Cappelli. Στο «Μέλη του σώματος, υφάσματα και σπορ» ο Ευθύμης Φιλίππου αφήνει το χρόνο μετέωρο και περιγράφει με λίγα λόγια το ανθρώπινο γένος που μάλλον έχει εξαφανιστεί πια.
