Mετά τις «Κούκλες», τη δική του εκδοχή πάνω στο ιψενικό «Κουκλόσπιτο», o Νικόλας Ανδρουλάκης εξερευνά σε σύμπραξη με την καλλιτεχνική συμμορία Ντουέντε ένα νέο θεατρικό δρόμο που δεν μας είχε απασχολήσει ιδιαίτερα μέχρι τώρα στο πεδίο των παραστατικών τεχνών. Έναν δρόμο που την εποχή του social distancing πολλοί καλλιτέχνες και δημιουργοί αναζητούν προκειμένου να υπερβούν την απόσταση που μας χωρίζει. Έτσι, δίνουμε ραντεβού την Τετάρτη 20 Μαΐου στην διαδικτυακή πλατφόρμα του Zoom για να παρακολουθήσουμε την πρεμιέρα της παράστασης «Dämmerung» που υπογράφει ο ίδιος δραματουργικά και σκηνοθετικά, βασισμένος στο ομώνυμο έργο του Θανάση Τριαρίδη. Όπως υπογραμμίζει ο συγγραφέας στην προλογική σημείωση του έργου, το «Dämmerung» είναι μια ιστορία για δύο ανθρώπους «που ψαρεύουν στην θάλασσα της αγάπης» χρησιμοποιώντας ως δόλωμα τους ίδιους τους εαυτούς τους. Ο σκηνοθέτης στήνει μια θεατρική αρένα όπου κάθε βράδυ λαμβάνει χώρα μια πνευματική εξ αποστάσεως μονομαχία με ανθρωποφαγικούς όρους και παντελή έλλειψη προκαταλήψεων, βασισμένη σε κανόνες χαρτοπαιξίας και αναφορές από το «Fight club» μέχρι το «Jumanji». Το έργο μας φέρνει στο μυαλό τις διαδικτυακές εφαρμογές γνωριμιών και τις συνομιλίες μέσω του διαδικτύου στην εποχή του live chat και της βιντεοκλήσης μέσα από ένα πιο τολμηρό πρίσμα. Όσο για τους ηθοποιούς και τους καλεσμένους της παράστασης θα τους ανακαλύψουμε στην πρεμιέρα και κάθε Τετάρτη, Πέμπτη και Κυριακή στις 9.45 μ.μ. Η διάρκεια είναι 100 λεπτά.
Προπώληση μέσω viva.gr | Μπορείτε να διαβάσετε το «Dämmerung» του Θανάση Τριαρίδη δωρεάν εδώ και εδώ.
Το σημείωμα του συγγραφέα Θανάση Τριαρίδη
“Εδώ και δυόμιση χιλιάδες χρόνια, από τότε που ο Θέσπις (ή κάποιος που αποφασίσαμε να ονομάζουμε Θέσπι) έσπασε τον τελετουργικό κύκλο του διθυράμβου (ή κάποιας λατρευτικής τελετουργίας, τέλος πάντων) και έφτιαξε την τραγωδία κάπου 540 χρόνια πριν τον Χριστό και μέχρι σήμερα ποτέ και κανένας δεν μπόρεσε να σταματήσει το θέατρο: Ούτε οι πόλεμοι, ούτε οι λιμοί, ούτε οι πανούκλες, ούτε οι θρησκείες και οι εξουσίες που το έθεταν εκτός νόμου, ούτε ο ερχομός του κινηματογράφου και της τηλεόρασης. Οι γελωτοποιοί του Μεσαίωνα παίζανε θέατρο στα παζάρια κυριολεκτικά στην πλάτη των μισθοφόρων που είχαν εντολή να τους σκοτώσουν επί τόπου. Ο Κάρολος Κουν ξεκίνησε το Θέατρο Τέχνης το 1942: στις 07.10.1942 έκανε πρεμιέρα στην «Αγριόπαπια» ενώ 40.000 πτώματα κείτονταν στα πεζοδρόμια της Αθήνας, νεκροί από την μεγάλη πείνα της Κατοχής. Το θέατρο είναι μια αδιανόητα ισχυρή τέχνη και δεν μπορεί να σταματήσει ποτέ και για κανέναν λόγο. Το θέατρο φυσικά θα συνεχίσει και στον καιρό του κορονοϊού. Χιλιάδες (ναι, χιλιάδες) δημιουργοί, από όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης, θα επιχειρήσουν (ήδη το κάνουν) να βρουν την νέα φόρμα που θα τρυπήσει το φράγμα της απαγόρευσης. Προφανώς και η συντριπτική πλειοψηφία θα αποτύχει – όπως πάντοτε συμβαίνει στην τέχνη. Μα κάποιος από όλους (δεν ξέρουμε ποιος – και αυτή είναι η ομορφιά της τέχνης) θα βρει την ρωγμή και θα γκρεμίσει το φράγμα. Μακάρι μια από τις χιλιάδες προσπάθειες να είναι κι αυτή που θα ξεκινήσει το βράδυ της 20ης Μαΐου. Μπορεί κανείς να ρωτήσει: «Μα μπορεί να παραχθεί θεατρική τέχνη μέσα στο Διαδίκτυο;» Η άποψή μου είναι ανυπερθέτως θετική. Τι είναι το θέατρο; Μια σωματοποιημένη αφήγηση/μίμηση μέσα από τα σώματα των ηθοποιών που συντελείται ζωντανά μπροστά στα μάτια των θεατών. Και οι θεατές από την μεριά τους είναι σε θέση να αντιδράσουν ζωντανά: να φωνάξουν, να γελάσουν, να διαμαρτυρηθούν, να φύγουν, να χειροκροτήσουν. Τι από όλα αυτά δεν ισχύει μέσα στην διαδικτυακή πλατφόρμα επικοινωνίας; Κάποιος μπορεί να σκεφτεί και κάτι ακόμη: «Μέσα σε μια διαδικτυακή πλατφόρμα καταργείται μια βασική συνθήκη του θεάτρου: πως ηθοποιοί και θεατές οφείλουν να αναπνέουν τον ίδιο αέρα…» Απάντηση: Ναι, μέσα στην πλατφόρμα του Διαδικτύου δεν αναπνέουμε τον ίδιο αέρα – ωστόσο μοιραζόμαστε τα ίδια φωτόνια. Μήπως τα φωτόνια είναι ο «αέρας» του ανθρώπου του 21ου αιώνα; Πλέον μέσα από φωτόνια επικοινωνούμε, μέσα από φωτόνια συναντιόμαστε, μέσω από φωτόνια ερωτευόμαστε, μαλώνουμε, φιλιώνουμε, μορφωνόμαστε, εργαζόμαστε – κάποιες φορές κάνουμε και έρωτα. Γιατί να μην γίνουν τα φωτόνια ο καινούριος «αέρας» της θεατρικής πράξης; Το θέατρο υπάρχει αδιάλειπτα εδώ και 2.500 χιλιάδες χρόνια επειδή μπορούσε να ενσωματώσει μέσα του την Ιστορία, την επιστήμη, την σκέψη, την τεχνολογία την βιοπολιτική – το κάθε τι”.
