Η πανδημία του κορονοϊού δεν έφερε απλώς όλους εμάς, τους ανθρώπους ολόκληρου του πλανήτη δηλαδή, μπροστά στο πρωτοφανές φαινόμενο του οικειοθελούς εγκλεισμού, δίνοντάς μας την ευκαιρία να επαναπροσδιορίσουμε τον τρόπο που ζούσαμε ως τώρα και να καταφύγουμε σε συνήθειες που είχαμε παραμελήσει στην προηγούμενη, εκτός σπιτιού ζωή μας. Μέσα στο γενικότερο κλίμα που μετεωρίζεται μεταξύ χιούμορ (προς το παρόν τουλάχιστον), αβεβαιότητας και κάποιας ανησυχίας, ξαναήρθαν στην επικαιρότητα έργα κάθε μορφής τέχνης που με αμεσότερο ή εμμεσότερο τρόπο απαντούν στην τρέχουσα κατάσταση - από πίνακες ζωγραφικής του Χόπερ που αποτυπώνουν τη μοναξιά του σύγχρονου ανθρώπου μέχρι ταινίες για φονικές επιδημίες που απειλούν την ανθρωπότητα.
Ενδεικτικά μόνο αξίζει να αναφερθεί ότι η χαρακτηριστική ταινία του Σόντερμπεργκ «Contagion» σκαρφάλωσε ξανά στο τοπ 5 στο i-tunes, ενώ στα social media τα ευφυολογήματα δίνουν και παίρνουν με αφορμή δύο εμβληματικά κείμενα, την «Πανούκλα» του Καμύ και το «Παιχνίδι της σφαγής» του Ιονέσκο, που καταδεικνύουν όχι μόνο την αποδιάρθρωση της κοινωνικής συνοχής που φέρνει ο φόβος μιας πανδημίας αλλά και την εκμετάλλευση αυτού του φόβου από την εξουσία προκειμένου να χειραγωγήσει τους πολίτες.
Δίπλα σε αυτά, εμείς προσθέτουμε έξι ακόμη θεατρικά αναγνώσματα για τις ημέρες του… κορονοϊού.
Διαστολή του χρόνου, σωματικός και ψυχικός εγκλεισμός, μετεωρισμός μεταξύ δράσης και αδράνειας, φυσικός κόσμος στα όρια της ολοκληρωτικής φθοράς. Με δυο λέξεις: Σάμουελ Μπέκετ. Δεν υπάρχει άλλος δραματουργός που συνέλαβε πληρέστερα την ανθρώπινη κατάσταση σε οριακές, εσχατολογικές συνθήκες - το «Τέλος του παιχνιδιού» και οι «Ευτυχισμένες μέρες» (το βρίσκετε εδώ) είναι δύο χαρακτηριστικά δείγματα.
Φανταστείτε τον εαυτό σας κλεισμένο σε ένα δωμάτιο με τα πρόσωπα που μισείτε περισσότερο και ορίστε: η Κόλαση είναι οι άλλοι, ή αλλιώς «Κεκλεισμένων των θυρών» του Ζαν Πολ Σαρτ. Μπορείτε να το διαβάσετε δωρεάν εδώ.
Πώς αντιδρά ο άνθρωπος σε ασφυκτικές συνθήκες πίεσης και εγκλεισμού και τι συμβαίνει αν αυτές είναι προϋπόθεση ενός ζωντανού πειράματος που μεταδίδεται live στους δέκτες ολόκληρης της ανθρωπότητας; Τη δική του απάντηση δίνει το ιδιοσυγκρασιακό έργο του Θανάση Τριαρίδη «Zyclon ή το πεπρωμένο» (το βρίσκετε διαθέσιμο στην ιστοσελίδα του συγγραφέα).
Το βραβευμένο έργο του Λένου Χρηστίδη, «Δύο θεοί» μάς κλείνει το μάτι: κάπου στο μέλλον, σε ένα κέντρο απεξάρτησης από τους υπολογιστές και με τον πλανήτη υπό την απειλή εξαφάνισης εξαιτίας πυρηνικού ολοκαυτώματος, δύο άνδρες αποφασίζουν να διασώσουν σε ένα τσιπάκι τις πληροφορίες που θεωρούν σημαντικές.
Στους «Αστερισμούς», ο αμερικανός Νικ Πέιν εμπνέεται από τη θεωρία της κβαντομηχανικής σχετικά με την ύπαρξη παράλληλων συμπάντων και την εφαρμόζει σε μία ερωτική ιστορία. Υπό τις παρούσες συνθήκες, η θεωρία πως παράλληλα με το δικό μας σύμπαν υπάρχουν δεκάδα άλλα, όπου αυτοτελή «αντίγραφα» του εαυτού μας ζουν τελείως διαφορετικές ζωές, ανοίγει ίσως νέα παράθυρα στη σκέψη και τη ζωή μας.
