Από το 1987 γράφουν και σκηνοθετούν για το θέατρο, την τηλεόραση και τον κινηματογράφο ο Θανάσης Παπαθανασίου και ο Μιχάλης Ρέππας. Για τους μεγαλύτερους στην ηλικία το όνομά τους σημαίνει «Τρεις χάριτες», για άλλους «Safe sex» ή «Μπαμπάδες με ρούμι» κι έχουν ταυτιστεί, με δυο λόγια, με τις κωμωδίες καταστάσεων. Μια προσεκτικότερη ματιά όμως στη θεατρική παραγωγή τους αποκαλύπτει πως η σκηνή είναι το μέσο για να τοποθετηθούν, άλλοτε φανερά και άλλοτε υπογείως, απέναντι στο ελληνικό «φαινόμενο».
Από το πρώτο τους θεατρικό, με τίτλο «Ροζ μολότοφ» (1988), που σατίριζε το «αθάνατο ελληνικό πνεύμα» της μίζας και της κομπίνας, δεν σταμάτησαν να εμπνέονται και να σχολιάζουν τη σύγχρονη Ελλάδα ή την Ιστορία της. Η δεκαετία του ’80 π.χ., που έβαλε τις βάσεις για μια «νέα εποχή αμοραλισμού κι ελαφρότητας», βρίσκεται στο φόντο της πρώτης επιτυχίας τους, του «Μπαμπάδες με ρούμι» (1996), στην οποία δύο αδέρφια σχεδιάζουν τη δολοφονία της νέας –Βουλγάρας– συζύγου του νεκρού πατέρα τους και νόμιμης κληρονόμου του.
Οι ραγδαίες αλλαγές που συντελούνται στην ελληνική κοινωνία από τα μέσα της δεκαετίας του ’90 δεν τους αφήνουν ασυγκίνητους. Και αν με το «Συμπέθεροι από τα Τίρανα» (2008) υπογράφουν μια γνήσια κωμωδία για να σχολιάσουν το νεοπλουτισμό, την ξιπασιά και την ξενοφοβία του νεοέλληνα, έχουν κάνει ήδη την έκπληξη νωρίτερα· με το «Ο Έβρος απέναντι» (Βραβείο Κουν νεοελληνικού έργου το 2002) στρέφονται στο είδος του κοινωνικού ρεαλισμού και δημιουργούν μια ιστορία για την εισβολή ενός παράνομου μετανάστη στη ζωή τεσσάρων οικονομικά και ηθικά χρεοκοπημένων Ελλήνων.
Το θέμα δεν έπαψε να τους απασχολεί και το 2012 γράφουν και σκηνοθετούν τις «Πατρίδες» (Εθνικό), όπου δοκιμάζονται στο θέατρο-ντοκουμέντο: δημιουργούν ένα παζλ από κοινωνιολογικές μελέτες και ντοκιμαντέρ για τη μετανάστευση των Ελλήνων σε Αμερική και Γερμανία και για τη σύγχρονη έκρηξη του ρατσισμού, και ανεβάζουν στη σκηνή οικονομικούς μετανάστες που ζουν στην Αθήνα.
Στην πολυάριθμη παραγωγή τους ιδιαίτερη θέση κατέχει το μουσικό θέατρο. Με το «Βίρα τις άγκυρες» (Εθνικό, 1997), ένα φόρο τιμής στην ελληνική επιθεώρηση αλλά και μια αναδρομή στα σημαντικά πολιτικά και κοινωνικά γεγονότα των πρώτων δεκαετιών του 20ού αιώνα, έδειξαν τη διάθεσή τους να αντιμετωπίσουν συνολικά –έστω τοποθετώντας τη στο φόντο– την Ιστορία. Κάτι ανάλογο επιχείρησαν και με το «Δικό μας σινεμά», και αντίστοιχα με τον κινηματογράφο και τις δεκαετίες 1950-70 πέρυσι το καλοκαίρι.
Τώρα, με το «Φεγγάρι από χαρτί» (Rex, από 20/2) σε στίχους της Αφροδίτης Μάνου, σύνθεση του Νίκου Κυπουργού, δική τους σκηνοθεσία και μια πολυμελή παραγωγή πέντε μουσικών και δεκαεννέα ηθοποιών, γυρίζουν στη δεκαετία του ’60 και σε ένα νεοκλασικό σπίτι κάπου στο Παγκράτι, για να μας δείξουν μια οικογενειακή ιστορία και μαζί την ιστορία ενηλικίωσης της ίδιας της Ελλάδας.
Περισσότερες πληροφορίες
Φεγγάρι από χαρτί
Ένα νεοκλασικό σπίτι κάπου στο Παγκράτι, εν έτει 1963, μια οικογενειακή ιστορία και ταυτόχρονα η ιστορία ενηλικίωσης μιας ολόκληρης χώρας.
