Όσα αξίζει να γνωρίζετε για τον «Πειρασμό» του Κάρλες Μπάτλιε, που σκηνοθετεί ο Θανάσης Δόβρης στο Skrow.
«Μου αρέσει το πληρωμένο, σέξι και ειλικρινές θέατρο. Το θέατρο του επιβιώσαντος. Το θέατρο του μαχόμενου. Το θέατρο του ηττημένου. Το θέατρο που εμπεριέχει το πολύ προσωπικό. Το θέατρο που κατέχει τον χρόνο, το θέατρο το αυτόφωτο που δεν δανείζεται από άλλες τέχνες για να υπάρξει, αλλά τις χρησιμοποιεί για την αποθέωση του ζωντανού όντος πάνω στη σκηνή. Το θέατρο που δεν είναι φωτογραφίες αλλά εικόνες τόσο ζωντανές, που σε κάνουν να τριπάρεις. Μου αρέσει το θέατρο των ανθρώπων που λυσσάνε να μιλήσουν με τον Λόγο για κάτι που επείγει να ειπωθεί από μόνο του. Το αύταρκες θέατρο, που δεν έχει ανάγκη τη διπλωματία. Το θέατρο που σε κάθε ''σκηνή'' διακινδυνεύει τη ζωή του. Το θέατρο που είναι απέναντι σε κάθε κομφορμισμό και μόδα. Ένα θέατρο επί της ουσίας πολιτικό και θρησκευτικό τόσο, που να ενέχει και τον φόβο, το ρίσκο, το στοίχημα και των ηθοποιών και των θεατών. Το θέατρο των ανθρώπων. Το ανδρόγυνο θέατρο.
Ο "Πειρασμός" είναι μια παράσταση άναρχη, άρρυθμη, προσωπική που δεν ξέρει τι είναι. Βρίσκεται σ’ έναν πανικό, σ’ έναν αναβρασμό, σ’ έναν πειρασμό. Όλα γίνονται έτσι, γιατί δε θα μπορούσαν να γίνουν αλλιώς απ’ τους συγκεκριμένους ανθρώπους τη συγκεκριμένη στιγμή. Ο Κάρλες Μπάτλιε για για μια ιστορία τριών ανθρώπων που ζητούν με λύσσα κάτι. Ζητούν με λύσσα την ευτυχία. Με λύσσα όμως. Και οι πειρασμοί τους είναι θανατηφόροι. Κάποιοι απ’ τους ήρωές μας, τους πραγματοποιούν και κάποιοι όχι. Δεν δικαιώνεται, όμως, πάντα η άρνηση του πειρασμού. Η παρόρμηση είναι λυτρωτική, ακόμα κι αν οδηγεί στον όλεθρο. Η ικεσία είναι το κυρίαρχο ζήτημα της παράστασης.
Ο θεατής θα πρέπει να είναι αυτόπτης μάρτυρας της θεατρικής πράξης και όχι ένα πρόσωπο, που, χαμένο μέσα στη μικρή του οθόνη, βλέπει τα πάντα σαν οθόνη. Όχι στο οπτικό σεξ, ναι σε μια ερωτική πράξη για τα μάτια. Να είναι παρών και όχι παρών απών, να μην αποφασίζουν οι άλλοι γι αυτόν πριν απ’ αυτόν. Να μην τελειώνει γι’ αυτόν η παράσταση, όταν φτάνει στο φυσικό της τέλος. Να υπάρχει μια μεταφυσική στη σχέση τους. Αν υπάρξει σχέση.
Η Ζωή Μυλωνά είναι ένα πανίσχυρο όπλο πάνω στη σκηνή. Με δουλειά και πείσμα θα είναι μια δολοφόνος. Στη σκηνή ο Σεραφείμ Ράδης κρύβει ένα ζώο μέσα του και ο Κώστας Ξυκομνηνός είναι ένας από τους λίγους κύριους που έχουμε στη δουλειά μας. Ένα συγκλονιστικό μοντέλο κατά τον Ρ. Μπρεσσόν.
Η παράσταση που σχηματίζεται, για μένα, δεν έχει κάποια συγκεκριμένη φράση που να κυριαρχεί. Τουλάχιστο μέχρι στιγμής. Υπάρχουν λέξεις και φράσεις που μου μένουν κατά τη διάρκεια της πρόβας, γιατί την είπε κάπως ο ηθοποιός ή ήμουν εγώ κάπως τη δεδομένη στιγμή. Μια φράση, όμως, που θα διάλεγα για την συγκεκριμένη παράσταση είναι η εξής: Να ικανοποιηθεί η σιωπή».
Περισσότερες πληροφορίες
Πειρασμός
Ένα σύγχρονο έργο, που μιλάει για την ευρωπαϊκή ταυτότητα σήμερα, μια εποχή συνεχών εναλλαγών και συγκρούσεων, μέσα από τις ιστορίες τριών ηρώων.
