Αν έχεις πετύχει έστω και λίγο αυτό το παιδί επί σκηνής, είτε ζωντανά είτε διαδικτυακά –στις «Μάχες με Νεράιδες», που πλέον έχουν ανεβεί στο ΥouΤube και προσωπικά τις θεωρώ από τα πιο πλούσια specials για να ανατρέξεις–, είναι σχεδόν αδύνατο να μην τον συμπαθήσεις. Από μικρός κολλημένος με το διάβασμα και τις επιστήμες, ο Στέλιος κρύβει μέσα του ένα γλυκό, παιχνιδιάρικο νερντάκι με πολλή φαντασία και ταυτόχρονα έναν ακραίο ορθολογιστή, που εξοργίζεται με τη βλακεία που υπάρχει τριγύρω. Σε κάθε περίπτωση παραμένει ειλικρινής, ευθύς και σίγουρα πολύ ικανός να πείσει το κοινό του, το οποίο τροφοδοτεί κάθε εβδομάδα και με τις ραδιοφωνικές εκπομπές «Μαρμελάδα φράουλα», στο πλευρό του Χάρη Νταρζάνου.
Τώρα, έχοντας πάνω από πέντε χρόνια πορείας στο stand up και πολύ περισσότερα στον κωμικό αυτοσχεδιασμό, τον οποίο και διδάσκει συστηματικά, ο Ανατολίτης παρουσιάζει το «Χάπι». Τα τελευταία χρόνια έχει μετακομίσει στην Αθήνα, μια πόλη χωρίς ρυμοτομία αλλά και χωρίς τη μητέρα του, ενώ παράλληλα είχε στην πλάτη του τη διάγνωση μιας ψυχικής ασθένειας, την οποία κι έπρεπε να αντιμετωπίσει. Για την κατάθλιψη είχε μιλήσει και στον πρώτο του μονόλογο, αλλά πολύ σύντομα.
Με κάποιο περίεργο ραβδάκι όμως, ίσως εκείνο με το οποίο πολεμούσε τις νεράιδες πέρυσι, ο Ανατολίτης ξορκίζει τα κοινωνικά δαιμόνια, βγάζοντας τα θέματα-ταμπού από το ντουλάπι χωρίς να μουδιάσει το κοινό.
Εδώ επανέρχεται σε διάφορα σημεία της ογδοντάλεπτης παράστασης, για να ιδωθεί με νέο τρόπο κάθε φορά, από το εριστικό «έλα ρε συ, όλα στο μυαλό είναι» των φίλων και συγγενών μέχρι την καταθλιψάρα που βιώνουμε ως κοινωνία και αρνούμαστε να παραδεχτούμε. Και παρότι ως θέμα δεν μονοπωλεί το «Χάπι», είναι τόσο δουλεμένο και σωστά δοσμένο, που σου μένει ως Νο 1 αναφορά στο τέλος.
Πόσο εύκολο είναι να μιλήσεις για ψυχολογικά στην Ελλάδα; Μάλλον καθόλου, αν κρίνει κάποιος από την παγωμάρα που προκαλούν μερικές λέξεις: θάνατος, μανιοκατάθλιψη, αυτοκτονία. Με κάποιο περίεργο ραβδάκι όμως, ίσως εκείνο με το οποίο πολεμούσε τις νεράιδες πέρυσι, ο Ανατολίτης ξορκίζει τα κοινωνικά δαιμόνια, βγάζοντας τα θέματα-ταμπού από το ντουλάπι χωρίς να μουδιάσει το κοινό: το «Χάπι» παραμένει ένα πολύ αστείο (κυρίως) αυτοβιογραφικό σόλο με κάποια πολύ δυνατά χαρτιά, όπως η γλαφυρή ιστορία με τη μητέρα του για το πώς η βοήθεια με την ντουλάπα εξελίχτηκε σε ταξίδι προς τη Νάρνια, είτε το τεράστιο bit για τις σπουδές του στο Χημικό με μεθυσμένους καθηγητές, πειράματα που έπαιζε να σε κάψουν ζωντανό, μέτρα ασφαλείας που έπαιζε να σε πνίξουν ζωντανό και γενικά μια κατάσταση σουρεάλ.
Συνολικά πρόκειται για μια συρραφή παλιότερων και νέων κειμένων, γραμμένων τον τελευταίο χρόνο, τα οποία δένονται περίτεχνα μεταξύ τους, έτσι που ο Ανατολίτης βουτάει κάθε λίγο από τον κορμό της κύριας αφήγησης στις μικρότερες εγκιβωτισμένες κι επιστρέφει, από τα κιλά που πήρε με τη θεραπεία λ.χ. στα κιλά που χαϊδεύεις τρυφερά βλέποντας Netflix όταν είσαι σε μακροχρόνια σχέση... Λίγο τριμάρισμα χρειάζονται οι χαρακτήρες που αναπαριστά, αν και ο γκέι με το γρέζι που τον ποθούσε κολασμένα είναι το κερασάκι σε αυτό το «Χάπι», που προτείνεται ανεπιφύλακτα διά πάσαν νόσον ή (φαινομενική) κανονικότητα.
Περισσότερες πληροφορίες
Χάπι
Η σόλο παράσταση-ψυχοθεραπεία του γνωστού κωμικού, που αντλεί από προσωπικά βιώματα και μιλάει για τα παραπάνω κιλά, την επιστήμη, την κατάθλιψη, τα ψυχοφάρμακα κ.ά., ύστερα από τρεις επιτυχημένες σεζόν, ήρθε η ώρα να μαγνητοσκοπηθεί, κλείνοντας έτσι τον κύκλο της.
